SAHİP OLMAK YADA OLMAK
“Biliyorum ki ben, Tatlı bir sevgiyi, küçük bir sevinci tattığım anlar dışına, Hiçbir şeye sahip değilim.” Goethe
Eğer sevdiğim halde, karşımda bir sevgi doğuramıyorsam, yani sevgim bir karşı sevgi üretmiyorsa; yaşamımı seven bir insan olarak dışa vurmam beni sevilen biri haline getirmiyorsa, sevgim güçsüz
İnsanın Fabrika Ayarları (^^)
Farklı zamanlarda okuduğum ve gerçekten farkındalık kazandığım bir üçleme...
İFA: İnsanın Fabrika Ayarları - 1. Kitap
İFA: İnsanın Fabrika Ayarları 2. Kitap
İFA: İnsanın Fabrika Ayarları 3. Kitap
Böyle kişisel gelişim kitabı olarak düşünmeyin diye bu incelemeyi yazma ihtiyacı duydum. Çünkü yazarımız 
Sinan Canan' ın böyle bir kaygısı yok!
( Herhangi bir sponsorluk almadım :^)
Birinci kitap homo sapiensleri yani bizleri, bizim
Ciddi ciddi düşünürsek, tüm bunlar neye yanyor? Neden kendi kendimize sorular soruyor, karanlıkları aydınlatmaya ya da kabullenmeye çalışıyoruz? Gözyaşlanmı yapayalnızken deniz kıyısındaki kumlara gömsem daha iyi olmaz mı? Ama ben asla ağlamadım, çünkü gözyaşlan düşüncelere dönüştü, gözyaşları kadar acı düşüncelere.
Farkına varmak
sorunluk doğuruyorsa bilmeyelim. Farkına varmayalım. Böylece mesuliyetimiz daha az olsun, rahat yaşayalım. Mantıklı mı mantıklı ama bu denklemin bozan başka bir gerçek var. Allah Azze ve Celle diyor ki, "Biz insanı yarattık ve insanın durumu öğrenebileceği içinde bulunduğu süreci kestirebileceği çünkü süreci döngü halinde öndekiler gidiyor, arkadakiler geliyor. Öndekiler gidiyor, arkadakiler geliyor. Hepsi döngüsünü, gece ve gündüz de dahil bir döngü halinde hep birden başlayan ne olacak, işin gerçeği ne, sonuçta elde ne kalacak soruları insanın yaratılışında kendisi, kendiliğinden cevabını arayan sorular. Biz buna bazen merak diyoruz, nereden kendini bilmediğimiz bir dürtü. Bizi bilginin peşine koyuyor. Sonra kendi kendimize diyoruz ki, "Ya bu merak bizi yanlış yerlere götürüyor. Merak ediyoruz, öğreniyoruz, öğrenince bu kez bir şeyler yapmak gerekiyor. O zaman da sorunluk doğuruyor. En iyisi merak da ilk bir şey değil." diyelim. Bedenimizde kendiliğinden harekete geçen ve hayatı anlamlandırmak için yola koyulan ve sihinsel faaliyetlerimizdeki hareketliliği bloket ederim. Çoğu insan bunu bloket ederek hayatı, hayatlasınırlı, parantez arası öteye beriye sarkıtmadan ağına odaklı, ağını yaşar ve bunu mutluluk sayıyoruz. Bu yaygın bir şablon. Yani cehalet mutluluktu, yaygın bir şablon.
Kaderini Sev, Çünkü Aslında Hayatın Bu - NietzscheTaner Şanlıoğlu · Destek Yayınları · 20202,744 okunma
Yalnız başımıza, içimize kapanıp sorular sorduğumuzda kendimize, bir boşluğa denk gelip kendi ıssızlığımızı deneyimlediğimiz o anlarda en derin soruları açığa çıkarır zihnimiz.
Sayfa 47Kitabı okudu
Bir üniversite öğrencisi sorunsalı
Hiç çalışmayan üniversite öğrencileri arasından rastgele seçilmiş onuna sorular yöneltin; itirafları aşağı yukarı şöyle özetlenecektir: Dün lisedeyken her gün, hatta her saat yerine getirmemiz gereken vazifeyi öğretmen tespit ediyordu. Uygulanacak emir net ve kesindi: Tarihte şu bölümü, şu geometri teoremini çalışmamız, şu ödevi yapmamız, şu bölümü çevirmemiz gerekiyordu. Destekleniyor , teşvik ediliyor veya azarlanıyorduk; ilerleme yarışmasının harareti korunuyor, ustaca sürdürülüyordu. Bugün ise buna benzer hiçbir şey yok. Tespit edilmiş hiçbir kesin vazife yok. Zamanımızı istediğimiz gibi kullanıyoruz. Çalışmamızın dağılımı konusunda asla hiçbir inisiyatif kullanmadığımız, ayrıca bu zaafımıza uygun hiç bir yöntem de bize öğretilmediği için, can yeleği giydirilip yüzme öğretildikten sonra yeleği çıkarılıp suya atılan insanlar gibiyiz. Söylemeye gerek yok, boğuluyoruz. Ne çalışmayı ne irade kullanmayı biliyoruz; dahası irade eğitimimizi kendi kendimize yapabilme araçları konusunda nereden bilgi alabileceğimizi de bilmiyoruz. Bu konuda hiçbir pratik kitap yok. O zaman boyun eğiyoruz ve bu vazgeçiş hakkında düşünmemeye çalışıyoruz.
Hayatlarımız kolay olmadı. Büyük buhranlar atlattık Çok engel atladık, çok koştuk, çok yorulduk, çok tükendik. Çok sevdik, çok sevilmedik. Yapayalnız kaldık, yapayalnız bırakıldık. Çok kez bitti dedik, çok kez yeniden başladık. Çoğu zaman normal olmadığımızı düşündük. Kimi zamanlar ise başkaları bizim normal olmadığımızı düşündü. Kendimize anormal sorular sorduk, sonra başkalarına da anlamsız sorular sorduk. Çünkü merak ettik, çünkü sormak istedik, çünkü içimizden geçen neyse dışımıza vurmak istedik. Oysa anlaşılmadık. Kimse bizi anlamadı, kimse bizi zaten hiçbir zaman anlamazdı. Ama her şeyin ötesinde bazen biz bile kendimizi anlamadık. Bazen aynaya baktık, "Sen neden böylesin!” dedik kendi kendimize, sonra aynadaki gözlerimiz bize hüzünle baktı sanki, içimizden bir ses geldi, "Sen bile sevmezsen beni... Kim sevecek?"
Sayfa 300Kitabı okudu
"Beyin, zaman ve kaynaktan tasarruf sağlayan varsayımlarda bulunarak, dünyayı yalnızca ihtiyacı olduğu kadarıyla görmeye çalışır. Kendimize onlarla ilgili sorular sormaya başlayana kadar çoğu şeyin bilincine varmadığımızı anlamaya başladığımız anda, kendi derinlerimize inme yolunda yaptığımız yolculuğun ilk adımını da atmış sayılırız. Bu noktada, dış dünyada algıladığımız şeylerin, beynin erişme olanağı bulamadığımız bölgelerince üretildiğini anlarız."
İlk sorularımız genellikle en çok yaralandığımız yerlere dair sorulardır. İlk kez karşılaştığımız insanlarla derin bir sohbete girmek için sorduğumuz samimi sorular aslında bir aynaya bakıp da kendimize sorduğumuz sorulardır. Karşımızdaki insanın cevaplarında kendi kaderimize makul gerekçeler, kendi sızılarımıza teselliler ararız.
Kendimize onlarla ilgili sorular sormaya başlayana kadar çoğu şeyin bilincine varmadığımızı anlamaya başladığımız anda, kendi derinlerimize inme yolunda yaptığımız yolculuğun ilk adımıni da atmış sayılırız.
Sayfa 55
Neden kendi kendimize sorular soruyor, karanlıkları aydınlatmaya ya da kabullenmeye çalışıyoruz? Gözyaşlarımı yapayalnızken deniz kıyısındaki kumlara gömsem daha iyi olmaz mı? Ama ben asla ağlamadım, çünkü gözyaşları düşüncelere dönüştü, gözyaşları kadar acı düşüncelere.
Sayfa 45 - Jaguar KitapKitabı okudu