Müdür: Bana üzüntülü ve sıkıntılı anlarımda pek çok kez yardım etmiş olan siz ikiniz, söyleyin bakalım. Alman ülkesinde giriştiğimiz işten neler bekliyorsunuz? Halkın hoşuna gitmeyi çok isterdim. Çünkü halk yaşar ve yaşatır. İşte görüyorsunuz, direkler dikilmiş, tahtalar çakılmış ve herkes bir ziyafet beklentisi içinde. Rahatça kuruldukları koltuklarında ilginç ve şaşılacak şeyler seyretmek isterler. Halkın ruhunu okşayacak şeyleri bilmeme rağmen hiçbir zaman bu kadar zor durumda kalmamıştım. Gerçekte halk en iyi eserlere alışık değildir, ama pek çok şey de okumuştur. Nasıl yapalım da oyunumuz halk için yeni, canlı ve hoşa giden nitelikte olsun? Çünkü elbette, bir sanatçı olarak halkın kulübemize seller gibi aktığını ve tiyatromuzun kapısından itiş kakış ve bağıra çağıra girmeye çalıştığını görmek isterim. Bunun gibi, güpegündüz, daha saat dört olmadan kasaya ulaşmaya çalıştıklarını ve sanki kıtlık günlerinde fırınların önünde ekmek kapışan insanlar gibi, bir bilet almak için birbirlerinin önüne geçmeye çalıştıklarını görmek isterim.
