Səlim İşığın intihar etdiyini öyrənən Turqut Özmən, hər şeyə və hamıya laqeyd olduğunu düşündüyü dostunun keçmişini araşdırmaq və Səlimin sağkən hansısa yolla münasibət qurduğu insanlar vasitəsilə onu tanımaq fikrinə düşüb. Bu insanlardan hər biri Səlimin fərqli bir cəhətinə bələd olmaqla, nəql etdikləri hekayələrlə onun tamamlanmış obrazını işığa çıxardır. Turqut obrazı oxucunu addım-addım öz ardıyca apararaq eyni maraq, heyrət və səbirsizliklə dünyanın ən dəyərli və dərin, çoxlaylı əsərinin onu hara aparacağını başa düşmək cəhdiylə sınağa çəkir və özünün də yoxa çıxdığı dibsizlikdə azdırır. Səlim İşıq düşünən və sorğu-suala çəkən insanın simvoludur. Onun suallarının arxasında dünyanın istənilən nöqtəsində həyatı və baş verənləri aydın gözlərlə izləyən işıqlı insanın nigarançılığı və qorxuları dayanır.
Oğuz Atay özünəməxsus təhkiyəsiylə sağlığında və hətta ölümündən sonra da qəbul olunmamış, şübhəylə qarşılanmış, yaxına buraxılmamış, sonra isə böyük heyrət və sevgi qazanmış bu inanılmaz əsəriylə dərketmənin yüksəkliyində və bayağılığın ortasında əzab çəkən insanın nəyə görə həyatdan dörd əllə yapışmaq yerinə ondan imtina yolunu seçdiyini bütün amansızlığıyla ən incə xırdalıqlarına qədər açıb göstərir.
