İnsanoğlu ölümden korkuyor, çünkü yaşamayı seviyor ;doğanın da buyruğu bu.
Türkiye iş bankası kültür yayınlarıKitabı okuyor
Sonsuza dek yaşayacak gibi yaşıyorsunuz, zayıflığınız aklınıza hiç gelmiyor, şimdiden ne çok zamanın geçip gittiğini göz önünde bulundurmuyorsunuz; bir şeye veya birine adadığınız bir gün son gününüz olabilecekken yaşamınızı, tükenmez, dolu bir kaynaktan geliyormuş gibi harcıyorsunuz. Ölümlü olan her şeyden korkuyor, ölümsüz olan her şeyi arzuluyorsunuz. Birçok kişinin şöyle dediğini işiteceksin: "Elli yaşına gelince inzivaya çekileceğim, altmışıncı yaşım beni tüm yükümlülüklerimden azat edecek." Peki, daha da uzun yaşayacağının güvencesini nereden alıyorsun? Bunun planladığın gibi olmasına kim izin verecek? Yaşamının geri kalan kısmını kendine ayırman ve iyi bir zihin yaratmaya sadece hiçbir işin yapılamayacağı bir dönemini adamak seni utandırmıyor mu? Son verilmesi gerektiği zaman geldiğinde yaşama başlamak için artık çok geçtir! Tüm planları ellinci ve altmışıncı yaşlara kadar ertelemek ve az kişinin ulaştığı bir noktada yaşama bağlanmayı
isteyerek ölümlülüğü unutmak ne büyük aptallık!
Sayfa 49
İnsanoğlu ölümden korkuyor, çünkü yaşamayı seviyor; doğanın da buyruğu bu...
Cesaretim yok: Hayatımı değiştirmeye de onu sürdürmeye de cesaretim yok. Neden yaşadığımı bilmiyorum, her şeyin anlamını yitirdim. Yaşlandığım düşüncesiyle kafam fazlasıyla meşgul. Her gün ölüme daha çok yaklaşıyor olsam da ondan çok korkuyor, dehşete kapılıyorum. Yine de bazen aklıma intihar düşüncesi geliyor.
ya tepeden tırnağa şiddetsin, ya her şeyi fıkraya çeviriyorsun, ya da kapanmış bir yara gibi dilsizsin, dedi. bilmem, dedim, zarar veriyor muyum sana? değil de, insan bazen sevgi sözü söylerken bile korkuyor. baban seni sever miydi, dedim. başını okşar mıydı, sen bir şey söylemeden dönüp gülümser miydi. inanır mıydı sana, ağlarken gördün mü hiç, gözlerinin önünde anneni öptü mü, sesi sabaha mı benzerdi geceye mi, türkü söylediğini duydun mu, yanında gülebilir miydin, evini başkalarının evi kadar sevebildin mi hiç...
Ölümü ne pahasına olursa olsun reddeden çağ insanı, yaşlanmaktan ve bir şeyleri kaçırmaktan ölesiye korkuyor, sürekli yenilik ve heyecan peşinde koşuyordu. Herkesin uzun yaşamak istediği ama kimsenin yaşlanmak istemediği çelişkili zamanlardaydık.
Sanıyorum bu “çağımızın kaygısı” denen şeyden dolayı insanlar birbirlerinden korkuyor, düşünceler saldırıya uğruyor, çabalar alay konusu oluyor, mutluluklar inkâr ediliyor, güzellikler kirletiliyor, gurur ayaklar altına alınıyor...
-Ahiretten korkuyor musun Hayyam?
-Niye korkayım ki? Ölümden sonrası ya hiçlik ya da mağfiret.
İçini yokladıkça karşılaştığı duygular ürkütüyor onu. Yüreğinin bunca zaman kendine bunca yabancı kalmış olmasından dolayı korkuyor.
Sayfa 92
İnsan bir kez bulduğunu, ikinci kez kaybetmekten daha çok korkuyor...
Sayfa 373Kitabı okudu
Tek bildiğim aşkın korkutucu olduğu. İnsanlar da deli gibi korkuyor zaten, televizyondaki yarışma programları bu yüzden var. Kafaları dağılsın, aşktan başka bir şeyler düşünsünler diye.
Sayfa 190Kitabı okudu
Hepimiz hayatımızın farklı dönemlerinde maske takıyoruz. Kabul etmek istesek de, istemesek de oradalar. Bunun her zaman kötü bir şey olduğunu düşünmüyorum; bazen bu maskeler bize ihtiyacımız olan korumayı sağlıyor. Bu, bana kötü bir haber aldığım ama aynı zamanda hemen önemli bir toplantıya gitmek zorunda kaldığım zamanları hatırlatıyor. Orada olmak, o anın içinde kalabilmek ve kötü haberle ilgili tüm duygularımın yüzümden okunmasına izin vermemek için, kendime bir tuvalet aynasında elimden gelen en iyi moral konuşmasını yapıyorum ve "kontrol bende" maskesini takıyorum. Ayrıca yıllar boyunca derinlerde acı çekiyor, korkuyor ve yalnız hissediyorken de "her şey yolunda" diyen maskeler taktım.
(1)
Küçük kız kardeşime bakarken yakalıyorum onu. Kız korkuyor. Ama ona diyorum, ben seni korurum. Tanrının yardımıyla.
(2)
Erkeklere bakmam bile ben. Gerçekten öyle. Kadınlara bakarım ama, çünkü onlardan korkmam.
(3)
Acıyorum anama. Babamın yalanlarına inanmaya çalışmak öldürdü onu.
(4)
Yakışıklı adam, dedi. Kasabada ondan yakışıklısı yok. Ne
Sayfa 1 - Doğan Kitap - Renklerden Moru
İçindeki çalkantıda yitip gitmekten korkuyor. Kendini zihninin akışına bütün bütüne bırakmaktan. Kendine esir düşmekten.
Sayfa 90
"Utancının kendisinden çok yaşamasından korkuyor. "
Sayfa 32Kitabı okudu
