Yıllarca psikoloji, kişisel gelişim, kuantum, kendine yardım kitaplarından oluşturup ara sıra nefes alıp tekrar daldığım kitap havuzundan ilk defa polisiye bir roman diye bir damla su ile oluşturduğum yeni bir havuza atladım. Su az tabi, kafamı bir zemine çarptım. Bilemiyorum, fantastik filmlere karşı aşırı realist yanımla kuşandığım zırhı bu kitapla yeniden hissettim, meğer zırh hala üstümde. Ha aşırı realist okuyucunun romanla işi ne değil mi, değil işte, bir roman makinesini de hayal edecek kadar dalamıyorum hayallere. Romanın devamında böyle bir şeyi beklemedim hiç nedense. O yüzden alıntılardan yola çıkıp merakımı gıdıklayan ve abartısız koşarak aldığım romanı okumak güçleşmişti. Ama ne yalan söyleyeyim, bu kalıbı kullandıktan sonra yalan söyler gibi hissederim, romandaki alıntılar, örneklemeler, edebiyat dünyasından verdiği didaktik bilgiler beni romandan koparmadı. Hem kulağa hoş gelen ve yazarın dünyasındaki belli ki iz bırakmış şarkı listelerine ulaşma fırsatım oldu. Aşkı ve aşık olunanı tasvir ederken ki estirdiği ferah esintiler yüzüme vurdukça oturduğunuz koltuğa bir yeniden yerleşip okumaya devam ediyorsunuz. Bilmem, belki de Gül Esin olmayı realist olmaya tercih edip biraz içinizin hoş olmadına razı gelirsiniz...
Sevdim mi, sevdim.
Nilgün Marmara’nın Kuğu
