Faulkner'i okurken hissettiğim şey kitapta bir eşiğin var olduğu. Temple adlı eserinde de bunu farketmiştim. O eşiğe varana kadar kafanızda sadece gelişigüzel cümleler dolanıyor ama eşik atlandığında bir berraklık karşılıyor sizi ama tarz itibariyle yüzde yüz bir berraklık diyemem buna çünkü yazar, pek çok karakterin bilincinde ve çoğu zamanda bilinçaltında dolaştırdığı için okuru, o ''sisli yolda yürüyor olmak duygusu'' hep devam ediyor. Kolonizasyondan sonra bağımsızlığına kavuşmuş Amerika'nın ve Amerikan toplumunun 1910-1933 tarihleri arasındaki politik, sosyal, ekonomik, dini yaşamını zengin bir Amerikan ailesi ve onların evinde hizmetli bulunan zenciler etrafında anlatan katmanlı bir roman. Farklı sınıf ve etnisitelere mensup karakterlerin yanında, zihinsel engelli bireye ve yaşadıklarına yer verilmesi Faulkner'in gözlemci ve kapsayıcı bir yazar olduğuna işaret ediyor. Toplumun kıyı ve köşesinde kalmış insanlara romanlarında yer vermek o zaman için ilerici bir adım olabilir. Kitabın ek kısmı oldukça ilgi çekici. Yazar burada sözünü ettiğim ailenin sivil savaştan bile önceki atalarının ve kitaptaki bütün karakterlerin kısa kısa biyografilere değiniyor ve taşlar yerine oturuyor. Marquez'in Yüzyıllık Yalnızlık'ta yaptığı nesil hikayesinin oldukça kısa versiyonu gibi. İlginç olan nokta her iki kitapta da bahsi geçen ailelerin soylarının kuruması. Yaşama karşı olan savaş daha iyi nasıl kazanılabilir ki?
