İnsanların yaşama isteğinin tamamen yok olduğu bir zaman düşünün. İşte böylesi bir çağda en fazla ilgi görecek şey ise ölümü kolaylaştıracak bir İntihar Dükkanı. Elbette intihar dükkanında işler tıkır tıkır işliyor. İntihar etmek isteyenler için özel karışımlar hazırlanmakta, yağlı urganlar, keskin jiletler, özel tasarım silahlar veya ihtiyaca göre yeni tasarımlar yapılmakta. Dükkândan ayrılan müşterilerin memnuniyetinin tek ölçüsü bir sonraki gün o müşterinin intihar ettiğine dair bir üçüncü sayfa haberi okumak...
Dükkanı işleten ailedeki bireylere gelecek olursak bunların her biri ayrı bir tip ve psikolojik olarak ayrı bir inceleme konusu. Hepsinin bir görevi var: Anne Lucréce zehir hazırlamakta deneyimliyken, baba Mishima özel intihar kitleri tasarlar, büyük oğulları Vincent, jiletleri keskinleştirmekle görevliyken kızları Marilyn ise insanlara zehirli dudaklarıyla ölüm öpücüğü dağıtıyor. Bu nizamı bozan ise son çocuk "Alan" oluyor. O, adeta çevresindeki tüm insanlığa bir tepki olarak varlığını gösteriyor ve bu karamsar nizamı da onun neşe saçan ruhu bozuyor...
İntihar Dükkânı, trajikomik bir kitap… Bunun sebebi hiç kuşkusuz yazarının karikatürist olması. İntihar gibi acıklı ve acı veren bir durumun bu denli eğlenceli hale getirilmesinin, sivri bir zekâ ürünü olduğunun apaçık bir göstergesi.
Dükkana girip alışverişinizi yapıyorsunuz ve çıktığınızda size “karanlık geceler dilerim bayım, elveda” deniyor. Veya sizden alışveriş yapan bir müşteriden bir telgraf alıyorsunuz ve o telgrafta şu yazıyor: “Yarın saat 11’de cenaze törenime bekliyorum”...
