Evet, korku insani acayip bir mahluka dönüştürebilir ama daha beteri ruhumuzu görünmez duvarları olan bir odaya hapsetmesi... Tutsak bir ruhtan daha fena ne olabilir? Korkuyla büyüyen gözler, korkuyla titreyen eller, korkuyla yaralanan benlik, korkuyla yarılan bilinç... Korkuyla büyüyen bir çocuk... Sokaktan, hayattan ve insanlardan çekinen bir çocuk...
Sayfa 233Kitabı okudu
"Aslında, hayatta en çok güvenmemiz gereken babamıza karşı hissettiğimiz duygular bambaşkadır; korku ve hayranlık, nefret ve sevgi...
Sayfa 105Kitabı okudu
Sizlere her zaman korku ile ümit arasında olun, diyorum. Korku, kalbin günahlarını bilmesinden dolayı Allah Teâlâ’dan korkmasıdır. Ümit ise Allah Teâlâ’nın vaadettiği şeylerin güzelliğinden gönlün huzur bulmasıdır. Ruhunuzu riyazetle arındırın. Riyazet, çirkin hali güzel hale çevirmektir.
İyiliği emredip kötülükten sakındırmayı dininiz kılın. “Şüphesiz Allah katında hak din İslâm’dır.” (Âl-i İmrân 19) İyiliği emredip kötülükten sakındıran kimse Allah Teâlâ’nın, Resûlü sallallahu aleyhi vesellemin ve Kitabı’nın yeryüzündeki halifesidir. Bunu doğru olan ve doğruluğu tasdik edilmiş Peygamber aleyhissalâtu vesselâm bizlere haber vermiştir
12. yüzyılın büyük âlimlerinden, Rifâiyye tarikatının pîri Seyyid Ahmed er-Rifâî kuddise sırruhû “el-Burhânü’l-Müeyyed: Âşıkların Baharı” adlı eserinde şöyle der:Kitabı okuyor
Tüm dinlerin iki temeli cehalet ve korkudur, diyeceksiniz onlara. İnsanın Tanrı karşısındaki kararsızlığı tam da onu dine bağlayan güdüdür. İnsan karanlık içindeyken hem fiziksel olarak hem de moral olarak korkar; korku onda alışkanlık halini alır ve ihtiyaca dönüşür: Ümit edeceği ya da endişe duyacağı bir şey kalmadığında kendinde bir şeylerin eksik olduğuna inanır.
Size ümit ve cesaret vermeyen mızmızlardan, mıymıntılardan, pısırıklardan, uyuşuklardan kaçınız. İhtiyat sınırını aşan korku daima haksızdır. Cesareti seçiniz, korktuğunuza uğramazsınız.
Gitgide alışıyorum sana. Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz. Ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin. Yanımda olduğun zamanlar; sigara dumanı gibi ciğerlerime doluyor, alkol gibi damarlarıma yayılıyorsun. Durmadan başım dönüyor verdiğin hazdan. Alışkanlıklar daima korkutur beni. Düşünki ben yaşamaya bile alışkın değilim. Kendimi
Sayfa 238 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Peki içim kendimle doluysa, başka bir insanı nasıl görebilirim? İnsan kendi imajıyla, kendi tutku ya da kaygılarıyla dolu olduğunda, kendisiyle dolu olur. Ancak bu durum insanın kendi kendisi olduğu anlamına gelmez. Zira başkalarını görebilmek için, kendi kendim olmalıyım. Korku, üzüntü, yalnızlık, ümit ve sevgi gibi şeyleri tanımıyorsam, bu şeyleri incelediğim insanda tespit edemem. Kendi insani yaşantılarımı devreye sokamazsam, bunlar vasıtasıyla karşımdaki insanla temas kuramazsam, onun hakkında çok şey biliyor olabilirim, fakat onu gerçek anlamda tanımış olmam. Onunla dolabilmem, onunla kaynaşabilmem için, açık olmalıyım. Ama önce kendim olmalıyım. Aksi takdirde açık olamam. Dışarıya karşı açık olabilmek için, “ben"in hakikat illüzyonunu aşabilmem için, “ben” olmalıyım. Kendi bireyselliğimi dışa açabilmem için, kimliğimi bilmeliyim, beni doğurmuş olan rahimden, ailemden, ırkımdan ve halkımdan kopmalıyım. Tam bağımsız bir birey, yani hür olmalıyım. O zaman dalgalardaki bir su damlası olduğumu fark ederim. Yine de saniyenin küçük bir kısmında ayrı bir varlık olduğumu hissederim.
Sayfa 134Kitabı okudu
Mümin Allah'ın rahmetinden ne ümitsiz ne de emin olmalıdır. Korku ve ümit arasında bulunmalıdır.
Sayfa 74Kitabı okudu
Günaydın
Havf ve Reca,
Korku ve ümit...
Bu ikisi arasında durmalı kul. Ne ümidini kesmeli ne de Allah'tan korkmaz hâle gelmeli.
Ümit ile korku arasında bir hayat... Hangisine yakın olsan rahmet. Hangisinden uzaklaşsan azap.
Sayfa 12Kitabı okudu
Kalbimde tatlı ve tuhaf bir acı hissiyle hep bir ümit, beklenti, belki biraz korku ama her şeye karşı bir merak...
Sayfa 8Kitabı okudu
Zaman... Her zaman aynı. Güneş aynı, ay aynı, ağaçlar ve insanlar aynı, sevgi ve nefret, korku ve ümit hep aynı.
Dualar aynı.
Kıble tek.
Sayfa 38Kitabı okudu
