Neden gözlerinde baharın hüznü var ?
kendi elimizle kurduğumuz gurbetten daha zor bir sürgün yoktur
yaşasak da, yaşamasak da umuda ve sonbahara hüküm ki: gülün saltanat devrinden
ne sevdikse bugünden
ve ne kaldıysa dünki
acıyı yakuta döndürsün
hüznü döndürsün elmasa
akşam en güzel masaldır çünki iyi anlatılırsa
doğunun kadınları
biz batan güne sahip çıktığımızda ay, bitlis'te sarı tütün
ya da bir akarsu imgesi
gibi yiğit ve bütün
bir ağıttır
kadınlarımızda onlar hüznü bir çeyiz
yaz geldi sanıp
çiçeklenen ağaçlarım,
neşelenen dallarım.
Martın yalancı güneşine kandı,
kalmadı bahçemde ne bir çiçek
ne bir ağaç.
Kırıp döktüğün bahçemde
kalmadı artık yerin.
Bu son diye diye
sana kandığım günlerin
sonu gelmedi.
Sonu gelmeyen günlerin
hüznü bitmezmiş hiç
Bu kış bitmedi sevgilim.
Yaz ne zaman gelir
kim bilir?
Yerine kaç gül koysam
bi sen eder
kim bilir?
Yerine kaç umut bağlasam
gözlerin eder
kim bilir?
Ben bilmem sevgilim.
Ben cesur aşkların aşığıyım.
Ben bilmem...
Zavallı ruh!
Bazı acıların, öylesine içlerine işlemiş, öyle incelikleri vardır ki, ruhtan mı yoksa beden mi kaynaklanırlar, hayatın boşluğu karşısındaki rahatsızlığı mı yansıtırlar, yoksa karaciğer, mide ya da beyin gibi organik bir uçurumumuzun hastalanmasından mı kaynaklanırlar, anlayamayız. Kim bilir kaç kez, her zamanki özbilincimin, kaygılı bir durgunluğun karmaşık çökeltilerine karışarak karardığını hissetmişimdir! Kaç kez var olmak canımı yakmıştır, o derece anlaşılmaz bir bulantıdır ki bu, hayattan tiksinmekten mi ileri gelir, yoksa kusacağımın habercisi midir, ayırt edemem! Kim bilir kaç kez...
Bugün ruhum, bedenime kadar ulaşan bir hüzne gark olmuş durumda. Belleğimi, gözlerimi, kollarımı, her yerimi acıtıyorum. Sanki olduğum şeye tamamen yayılmış bir romatizmaya yakalanmışım. Varlığım günün duru aydınlığından, masmavi gökyüzünden, tepede asılı, salkım saçak ışık dağıtan dalgadan etkilenmiyor. Bizi kuşatan havaya bir kişilik kazandıran, sanki hâlâ yaz ortasındaymışız gibi sonbaharı hatırlatan, hafif, serin meltem hiç neşe vermiyor bana. Hiç benim için hiç. Hüzünlüyüm, ama belirli – hatta belirsiz bir hüzün bile değil bu. Orada, dışarıda, çöp tenekeleriyle dolu sokakta yaşıyorum hüznü.
Bu ifadeler ne hissettiğimi tam olarak tercüme edemiyor, zaten hiçbir şey hissettiklerimizi tam olarak tercüme edemez hiç kuşkusuz. Ama öyle ya da böyle hissettiklerimin etkisini başkalarına iletmeye çalışıyorum –
:hatırlamanın en dokunaklı mutluluğunda, yaz sonunun derin hüznü vardır ve tüm doğa sarı akşam ışığında kıpırtısızdır.-
bu sətirlərə aşiq oldum
Kitabın içində çox kiçik belə bir bölüm var, məni özünə aşiq etdi. “Çocukların çocuk, yaz tatillerinin yaz tatili, pazarların pazar olduğu zamanlar artık kimselerin hatırlamadığı uzak bir ülkenin geçmişine ait gibiydi. Naylon poşetsiz bir homo sapiens tanımı mümkün görünmüyordu. Mevsimler, beklenen aylar, düşen cemreler yerlerini soğuklara,
Yok ve yaz günleri beni hatırlamıyor
Boğulmuş hüznü gösteriyor bana
Geçiyorum yakıcı maviden derinleştirilmiş mora
Geçiyorum ayaklarımın altında kumları hıçkırtarak
Kara yaz! Karanlık yaz! Kararan vücutlardan
Rıhtıma varmayan ceset elbette hatırlanmaz
Sayfa 192
Kâğıtlar, alelacele alınmış küçük notlar - içerlerinde -
yazı eskizleri
bir sırrı açığa çıkartmak bir olayı aydınlatmak için
üzülmek gibi sadece üzülerek kanıtlamak kahrı, hüznü, esefi
kanıtlayıp ölmek biterken o harikulade yaz
Sayfa 9Kitabı okudu
Semûd
Şahmerdanlar gömmektedir şimdi
aşkımızın göğsüne
yadırgı hüzünleri
kaypak bir çamur olan mayamız
kinle bereketlenmektedir.
Uyuyan bebekleriyle
üşüyen köpeklerini bir yana bırakıp
Sayfa 104 - Beyan YayınlarıKitabı okudu
Paris yürek için bir çöldür çoğu kez, ama, kimi saatlerde, Pére- Lachaise Mezarlığı'nın yukarısından bir devrim yeli eser, bu çölü birdenbire bayraklarla, yenik düşmüş yüceliklerle doldurur. Birtakım İspanyol kentleri de böyledir, Floransa ya da Prag da. Mozart olmasa Salzburg dingin bir kent olurdu. Ama arada bir, Salzach'ın üzerinde, cehenneme dalan Don Juan'ın zorlu ve gururlu çığlığı dolaşır.
Viyana daha sessiz görünür, kentler arasında bir genç kızdır. Burada taşların yaşı üç yüz yılı geçmez, gençlikleri de hüznü bilmez. Ama Viyana, tarihin bir dört yol ağzıdır. Çevresinde imparatorlukların çarpışmaları çınlar. Gökyüzünün kanla kaplandığı kimi akşamlar, Ring'in anıtları üzerinde, taştan atlar havalanır gibi görünür. Her şeyin gücü ve tarihi dile getirdiği bu kısacık anda, Polanya süvarilerinin atılışları altında, Osmanlı İmparatorluğu'nun gümbürtülü çöküşü açıkça duyulabilir. Bu da yeterince sessizlik sağlamaz.
Pdf
Neden gözlerinde baharın hüznü var?
Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
