Kafka’nın babasına yazdığı bu mektubun kitap olarak basılması ve bizlerle buluşması son derece değerli. Okurken herkesin kendinden ve kendi aile yaşatısından bir şeyler bulacağına son derece inanıyorum. Bazı anlarda beni duygulandıran ve zorlayan bir eser oldu. Fikrimce Kafka’nın babasının narsistik kişilik bozukluğuna sahip olabileceğini düşündüm. Bu kadar zorba ve bir insanın özgüvenini yerle bir eden kişi kesinlikle sağlıklı bir kafa yapısına sahip olamaz. Dünyaca tanınan başarılı ve yetenekli bir insan ise böyle bir babaya sahip olunca her zaman içinde bir yerlerde eziklik duygusuyla başa çıkmaya çalışır…
“Seni her zaman sevdim, sana diğer babaların çocuklarına gösterdikleri ilgiyi göstermesem de. Bunun da nedeni benim başkaları gibi rol yapamamam.”
“… sevecen bir sözün, sessiz bir el tutuşun, sıcak bir bakışın benden istenilen her şeyi alamayacağına inanamam.”
“Herhangi bir şey yapma kabiliyetime dair güvenimi kaybettim.”
“Orada önemli bir ders de aldım, adaletsiz olabileceğini gördüm.”
“Senden kaçmak istiyorsam, ailemden de kaçmak zorundayım, hatta annemden de.”
“Utancının kendinden daha uzun ömürlü olmasından korkuyor.”*
“Hani biri beş alçak basamak yukarı çıkarken diğeri sadece bir basamak çıkar, ama bu tek basamak en azından onun için, diğer beş basamak kadar yüksektir ya, işte aynen böyle.”
“Her zaman olduğu gibi bazı pürüzler çıktı, ama hayat böyle pürüzlerin üstesinden gelmek demek değil mi zaten?”
“Evlilik korkusunun kaynağına yönelik bir görüş de, insanın ebeveynlerine karşı işlediği günahları, ileride kendi çocuklarına ödeteceğinden korkması.”
