Allah'ın bana ihanet etmediğini fark etmiştim. Allah beni seviyordu. Çektiğim bütün o perişanlık, acı, döktüğüm sıcak yaşlar, iki şeyden birinin sonucuydu. Ya cezaya da sınav. Allah'ın ya ona olan inancımı sınavdan geçirmek ya da günahlarımdan ötürü cezalandırmak için beni kariyerimde hüsrana uğrattığını Zaamer aracılığla kalbimi kırdığını anladım. En sevgili kulu Hz. Muhammed'i (sav) daha ciddi şeylerle imtihan etmişti ama Peygamber Efendimizi sevmişti. O zaman beni de mutlaka seviyordu, değil mi? Yaratıcım olarak, onun beni sınava tabi tutma ve cezalandırmaya hakkı olduğunu kabul ediyorum. Bunu, ders alayım diye yapıyordu. İnancım güçlensin diye. Daha iyi bir insan olayım diye. Beni sevdiği için yapmıştı hepsini.
“Olaylar gönlümüze göre gidince, onları biz böyle yürütüyoruz sanırız. İnsanoğlunun mutluluk budalalığı işte… Ama olaylar bizim isteklerimize karşıt çıkınca, acı gerçek kafamıza dank eder…”
Hayatın amacını kaybetmek hayatın kendisini kaybetmekten daha acıdır. İntihar eden insanların hepsinin tek bir nedeni vardır, ''Hayatın amacını kaybetmişlerdir.'' İntihar, görüp görebileceğiniz en gerçek, dürüst ve acı özeleştiridir.
Biz mutluluğu değil, acı çekmeyi anormal sayıyoruz.İnsanın hayatında başarıyı değil, felaketi istisna sayıyoruz.
"Gerçek acı, dışa vurulmayan acıdır, içinden hiçbir zaman çıkmayacak acıdır."
Umudun yaşamı güzelleştirdiğini söylerler, yalan. Umut düş kırıklığı yaratmaktan, gereksiz yere acı çekmemizi sağlamaktan başka bir işe yaramaz, insana gereken yalnızca gerçektir. Basit, yalın ve kaba gerçek.
