Bir evim ve o evde beni bekleyen hem bana eş ve bana tabi, kaldırıp götüreceğim, taşıma emaneti bana verilmiş bir varlık var, sorumluluğum var. O da şaşkın ve çaresiz, o da ihtiyacını keşfetmek için çır çır çırpınıyor. İhtiyacına onu ben vasıl edebilir, hiç değilse yola kılavuzlayabilirim, bu sebeple eş olduk, diye düşünüp koşar adım eve içinde en gizli ve sessiz benliğin, "Yine riyaya binek mi oldun, ne oldun," deyişini de duyarak varla yok arası tökezleyerek seğirtti.
Sayfa 43 - İletişim yayınları
İntihar etmiş olanların ruhu, gözün görebildiği yere kadar kupkuru bir çölde durur. Ne bir adım öne, ne yana, ne geriye adım atabilir ve bu sonsuza dek bu şekilde sürüp gidebilir. Bu yüzden intihar edenler iki kez ölmüş oldukları için her daim “ara” boyutta kalırlar. Çünkü ne dünyadaki işleri bitmiştir ne de atalarının katına geçmeye hazırdırlar. Denizle kum arası, evin içiyle dışı arası, ülkeler arası, gökle dağ arası gezip dolaşırlar. Boyutlar arası gezebilen Şamanlar çift ölmüş kişiyi bulamazlar, çünkü Şaman’ın gezdiği boyutların bile arasında gezer çift ölmüş ruhlar. Bu ruhlar bir süre sonra artık tamamen gücünü yitirmeye başladığında yeraltının hizmeti altına girerler çünkü ruh bilincini tamamen yitirmiştir. Bu nedenle intihar edenlerin mezarı, kıyafetleri ve eşyaları, yaşadığı evin çok uzağında kimsenin bilmediği bir yere, yüzleri yere dönük şekilde gömülür.
Dünya, sizin aklınıza bırakılamayacak denli değerlidir, sahiplidir ayrıca. Direneni yoldan çekeceklerden biri de benim. Ya akışa katılacak ya da bir çöp gibi bir kenara atılacaksınız. Arası yok, hiç olmadı, kimse yenemedi ya uydu ya öldü itiraz edenler.
Sayfa 105Kitabı okudu
Hapishane köpeği olarak ... nerden çıktığını hatırlamıyorum ama sonraları hapishanede Belka adında başka bir köpek daha türedi. Belka garip bir yaratıktı. Birisi arabasıyla hayvanın üstünden geçtiğinden beli o kadar çukurlaşmıştı ki, koşarken uzaktan Belka'yı birbirine yapışık iki beyaz hayvan sanırdınız. Feleğin sillesini yediğinden olacak her zaman boynu eğik durmaya karar vermiş gibiydi. Bizden birisini görür görmez adam daha birkaç adım ötedeyken hemen '' Ne istersen yap, teslimim." der gibi sırt üstü yatırverirdi. Önünde yuvarlandığı her mahpus da sanki yapılması gereken bir ödevmiş gibi mutlaka hayvanın karnına tekme sallar " Tüh rezil! " diye söylenirdi. Belka gıkını çıkarmaya bile cesaret edemez, ancak canı çok yandıysa, boğuk, acıklı bir sesle ulurdu... Bir kere Belka'yı sevmek istedim; bu onun için o kadar yeni beklenilmedik bir şeydi ki. Hayvancağız önce dört ayağı üzerinde yere çöküverdi, bütün gövdesi ürperdi; sonra çok duygulandığından olacak, iniltiyle ağlama arası sesler çıkarmaya başladı. Acıdığım için onu sık sık seviyordum. Sevgime iniltilerle karşılık verirdi hep. Beni ta uzaktan görünce inlmeye başlar, acıklı sesler çıkarırdı.
Sayfa 301
Daha önce hayatımın
kırıntılarını kimseyle paylaşmak istememiştim.
Şimdi istiyor musun? diye soruyorum fısıltıyla sanki yüksek sesle sorarsam o ufak umut kırıntısını da ezerim
korkusuyla.
Yanağımı okşuyor ve o an heyecanla bekliyorum.
Evet.
Bu cevabı duyunca yaşadığım rahatlama duygulu ve coşkulu. O halde deneyeceksin?
Deneyeceğim. Yatak odasına doğru bir adım atıyor ve sonra elini bana uzatarak Gel benimle diyor.
Elini tutuyorum ve tenim tenine değer değmez o tanıdık karıncalanma sarıyor yine bedenimi. Beni
pencereye götürüyor sonra ellerimi canın doğru yaslıyor. Arkama geçiyor elleri Mucir Tam karşımda şehir tüm karanlığıyla beni
kucaklarken arkamda hissettiğim penisi dayanma sınırlarımı zorluyor.
Nikki diye inlerken sesinde duyduğum arzuya vücudum otomatik tepki veriyor. Göğüslerim ağırlaşıyor
göğüs uçlarım sert birer yumru. Bacaklarımın arası zonkluyor. Tanrım onu istiyorum hem de nasıl
istiyorum.
Neden? diye fısıldıyorum neden seninleyken diğer her şey altüst oluyor?
Çünkü diğer her şey yalan tek gerçek sen ve ben.
Sayfa 139
1- Filistin İçin Bin Genç Kim?
twitter.com/SennAbdulkadir/...
Toparlanın size büyük bir provokasyon ve dezenformasyon kampanyasının hikayesini anlatayım.
Filistin eylemleri/tepkileri maalesef çeşitli illetlerle malül. İsraille hala devam eden ticareti eleştirenler devleti
Şimdilik Elveda...
Serinin ilk kitabı yavaş ilerlese de heyecan vericiydi. Karakterler daha samimi gelmişti ama Kan ve Bal da her şey değişti. İlk kitap bu olmalıydı çünkü Yılan ve Güvercin de Lou ve Reid'in arası çok iyiyken burada bir birilerine güvensizlikleri tereddütleri beni çok huzursuz etti. İlk tanıştıkları zaman güvensizlik normaldir ama o kadar şey yaşadıktan sonra birden kendilerini sorgulamaları, hislerinden emin olamamaları çok üzücüydü. Tamam, Reid'in Lou'nun tanımadığı yönlerini keşfettiği doğru ama neden geçmişi yok saydı ki? Lou'nun ona yalan söylediği tek konu cadı olduğuydu. Lou kontrolü kaybettiğinde yanında olmak yerine onu suçlaması Reid'den soğuttu. Kendini kabullenişi ölüme bir adım kala gerçekleşti. Lou ... ama o en başından aynıydı. İlk başta herkese aykırı olduğunu göstermişti. Burada kontrolünü kaybetti onu da Reid'in ikiyüzlülüğü olmasa o kadar abartmazdı çünkü ondan şüphe duyduğunu anladığında daha fazla üzüldü, yalnız hissetti ve kendini büyüye bıraktı. "Sen annen gibisin."demek yerine yanında olduğunu hissettirseydi keşke. Lou kibirli, Reid gururluydu bu kitapta. Sıkıldığım yerler oldu çünkü sürekli aynı şeyler tekrarlandı. Bir yola çıktılar ama herkes kendisini diğerinden üstün görüyordu. Bir birilerinden bu kadar kolay vazgeçmeleri hiç olmadı. Ayrıca Reid'in annesinin sürekli aralarına girmesi oldukça sinir bozucuydu. Sonuda başından beterdi.
O kayıp... o kadar üzdü ki beni. Kan ve Bal'da en sevdiğim karakterdi. Ama artık yok.
Tanrılar ve Canavarlar' a başlamadan bir az ara vereceğim. Huzursuz hissetmekten yoruldum.
UZAK HAZİRAN
İki dudak arası bir zaman Gözgöze geldikse geçerken. Mayıs'la Haziran arasında Yağmurlu bir saçak altından.
Aşktı uçup giden üstümüzden.
Aşktı değip geçen yanımızdan.
Uyanıp kış uykularından. Şubat'la Mart arasında Eylül'le Ekim arasında.
Yaz sularından kıyıya çıkan, İki adım arası bir zaman. Gözgöze geldikse geçerken.
Günlük güneşlik bir kaldırımdan. Aşktı uçup giden üstümüzden.
Aşktı değip geçen yanımızdan.
Aşktı görmedik bilmedikse.
Kimbilir hangi Eylül bir daha Hangi uzak Haziran...
/Necati CUMALI/
Bir işçi ölümünün “dayanılmaz hafifliği”
Hiçbir işveren gelecek ölümünün ayırdında, hele de ölmekte olan bir işçi istemez. İşçi ölmeyeceğini sanmalı, hiç ölmeyecekmiş gibi çalışmalı ve -hadisin aksine- yarın ölebileceğini düşünmemelidir. Çünkü ölüm düşüncesi, işçiyi verimlilikten alıkoyabilecek dervişane bir atalete sebep olabilir ya da işçide yaşamını önemseme yanılsaması yaratabilir ki
Karanlıkla aydınlığın arası bir adım. Ne duruyorsun? Haydi adımını at.
Ne garip bir tecellidir ki, 21. yüzyıla adım attığımız şu dönemde uluslar arası tasallutun pençesinde kan ağlayan da, “global düşman” ilan edilen de Müslümanlar…
Sayfa 11 - Rıhle Kitap
