“Ben böyleyim işte!” dedi. “Ben garip bir kadınım. Benimle ahbaplık etmek isterseniz birçok şeylere tahammüle mecbur kalacaksınız."
Sayfa 77 - YKY
Ben böyleyim işte. Kederimi unutmak için sanki kedersizmişim gibi yaparım.
Adım büyük ışıklarla yükseklere yazılacağına, sevdiğim adamınkiyle bir nişan halkasının içinde dursun daha iyi bence... Böyleyim ben, kadınların çoğu böyledir. Siz erkekler bunu anlamaz mısınız?
Sayfa 28Kitabı okudu
Kızgın, karşı konmaz, öfkeyle dolu, her şeyde aşırı, töreler konusunda görülmedik bir hayalleme sapışı taşıyan, bağnazlığa dek tanrısız... bir iki lafla ben böyleyim işte. Ya olduğum gibi alın ya da bir kez daha vurup öldürün beni. Çünkü değişmeyeceğim.
Her insanda pek çok duygu durumu faal olmasa da öz olarak mevcut.Magmamızda derinlerde uyuyor. Başkaları, bize baktıklarında hissettikleri şeyle ve elbette bu hislerin yarattığı etkiyle o uykudaki, o mevcudiyeti muğlak Özleri açığa çıkarıyor. Ezcümle,kimse ben şöyleyim,ben böyleyim diye tanımlanmamalı kendini.
Önce, kimini uzunca, kimini de bir süredir tanıdığı onca insanın arasında sevgilisinden yakınmıştı. Kendisini anlamadığından, bunun için hiç çaba harcamadığından söz etmişti. Bu yaptığı yakınmaktan öte bir şeydi. Gerçekte o sevgilisini yabancı biri gibi anlatmıştı oradakilere.
Sonra, sevgilisiyle birlikte olduğu zaman ona kendisinden yabancı biri gibi bahsettiği insanların arasında derin bir yalnızlık duyduğunu anlatacaktı ve o insanların içtenlikten yoksun olduklarını, gerçek hiçbir şey konuşamadıklarını.
Peki öyleyse onlarla sabahlara kadar konuşuyor ve bundan sanki çok mutluluk duyuyormuş gibi yapıyordu? bu zehirleyici ikiyüzlülüğünü fark ettiğinde dehşete kapılmıştı. "ne yapıyorum ben" dedi. "neden böyleyim dipsiz bir karanlığa, tesellisiz bir kimsesizliğe sürükleniyorum".
"Müzeyyen," dedim,"sende hicran yarasından derin yara var mı?"
Verdiği cevabı alıp,suda eritip, yemeklerden sonra bir kaşık:"ben böyleyim."
Sayfa 37
-Bilmiyorsun sen, hiçbir şey bilmiyorsun, dedi. Ben her zaman böyleyim. Hep korkuyorum. Üzme beni artık.
Ben belki iflah olmaz bir nostaljiğim, ruhumda yetişkinler dünyasını asla kabullenemeyen bir çocuk var, ama böyleyim işte.
Sayfa 225 - YKYKitabı okudu
Ben böyleyim. Ya çabuk unuturum ya da hiç unutmam.
Hikmet Kıvılcımlı
Kalanların beni anlayacaklarını, yadırgamayacaklarını umuyorum. Ne çıkar ummasam? Elimde değil. Şu satırları hangi karyola üstünde, alacalı mor battaniyeyi kalkık dizlerimden göğsüme dek çekip yazdığımı bile açıklayamıyorum. Öğrenmesinler. Kimler? Ardıma düşen silahlı adamlar. Bu basit politik gerçekliği bile yazarken atlayıp, yerimi açıklamıyorum. Böylesine domuz bir sosyal determinizm içindeyim, yahut determinizm içimde.
İnsan bu. Ben de insanım. Hepsi o kadar. Bir hayvan, bir bitki, bir taş, buğu, su olsaydım, başka türlü olacaktım. Şimdi insan olarak böyleyim. O zaman neyi yazıyorum? Toplumun bana müsaade ettiğini. Ölürken de böyleyiz, diriyken de. İçime, fakir fukaralıktan işlemiş "ekonomistlik" dediğim pintilikten, şu kâğıdın daktilo harfi
yüzüne bile çızıktırıyorum. "İsraf haramdır" demişim bir yol. O "Haram"ı işleyemiyorum. Var mı ötesi?
