Körlük (Saramago)
Öncelikle şunu belirteyim : Kitap incelemesi yapmayacağım. Yazının başlığı her ne kadar aksini iddia etse de boşverin onu. Meselenin odak noktası kitap ve hayal ürünü karakterler yerine dibine kadar gerçek bir insanın hikayesi olacak. (Böyle söyledim diye korkmayın. Realist değil sürrealistim.) Bundan epey zaman önce bir etkinliğe katılmıştım.
İlk öykü denemem :) Yorumlarınız değerlidir benim için
TURUNCU
Soğuk bir kış gecesiydi. Doğa; yeni yılı beklemiş gibi biriktirdiği en sert ve soğuk rüzgarını üzerimize fırlatıyor, dişlerimizin gıcırdamasına yetecek kadar donuk bir hava dağıtıyordu. Rüzgarın uğuldayışı boşlukta süzülüp aceleyle yüzümü yalayarak geçiyor ve sırasını sonraki hava akımına bırakıyordu. Oldum olası bu sert ve kuru havadan
Masamda ne kadar çok ilaç var...
İntihar etmeye fazlasıyla yetecek kadar...
Peki intihar kelimesinin şu ana kadar zihnimden hiç geçmemiş olması da bi enteresan tabi...
Aç karnına içilmesi gerekenler, on dakika arayla içilmesi gerekenler, dört satte bir içilmesi lazım gelenler, bol suyla içilenler, portakal suyundan başkasıyla olmaz diyenler, kusmuk gibi kokanlar vs. vs...
İnsan neden ölmek ister? Bilmiyorum...
Peki insan neden yaşamalı? Buna cevap verebilirim...
Mesela çok güzel gülerim ben bu bir sebep olabilir, sonra bikaç tane kedi var sokağımda bence beni özlerler yani, anne babamın mezarında çok güzel çiçekler var onlara bakıyorum tamam onları kardeşim halleder onlarla birlikte kimsesiz bi kaç mezarı çiçeklendirdimdi onlar solabilir kimseleri yok sanırım belki bu bi sebep olabilir, sonra eltim sesli mesaj atmış ağlıyor dua ediyor ayağa kalkmalıymışım falan dostum bu dünyada kaç kadın eltisi tarafından sevilmiş bence mühim yani bunun için bile yaşanabilir, sonra bahçeli bir eve yerleşip bahçesinde çocuklarımın adını verdiğim mandalina ağaçları büyüteceğim babam gibi, mandalina ağaçlarıyla konuşmadan olmaz bu iş yani...
Velhasıl insan ölmeye sebep bulduğundan değil yaşamaya sebep bulamadığından kopar hayattan...heralde...ya da ne bileyim işte her neyse...
Uzun zamandır ufak ufak kilo aldığımı farkediyordum, ama tartıya çıkıp bunu görmeye cesaret edemiyordum. Ben tartıya tartı bana uzaktan uzaktan bakışıyorduk😅 Geçen gün gelen misafirlerim sayesinde ben de tartıya çıkma gafletinde bulundum. Gözlerime inanamadım desem abartmış olmam. Ayy evet ben de bu kilodayım işte sabah tartıldım daha 🥴 dedim.
