"Yalnızdım; ama bir kentte yürüyen ordu gibiydim..."
Varoluşsal sancılarının içinde yaşadığı çaresiz savaşları mükemmel bir şekilde kaleme almış yazar. Aslında tüm savaşlarını, yenilgilerini, beyninin içinde kaleme almış teker teker. Okurken sanki psikolojik nevroz geçiren bir adamın sanrılarından alıntılar görüyoruz. Yaşadığı her acı ve her duygu bazen uzun bazen kısa süren yanılsamalar gibi. Varoluşun, varolabilme duygusunun içinden geçerken ve aynı zamanda var olmanın getirdiği acılarla boğuşurken,
yalnızlığını da kucaklamayı öğrenebilmeli belki de insan.
Biliyorum. Bana tutku verecek herhangi bir şeye ya da kimseye artık rastlamayacağımı biliyorum. Birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapmayacağımı biliyorum.
