Ayrıca ebeveynler ve çocuklar kendilerine en yakın ama sonsuza dek en yasaklı kişilerin cinselliğini rahatsızlık duymadan kabul edebilecek en son kişilerdir.
Sayfa 20 - Can YayınlarıKitabı okudu
Birincisi, sorgulamadan vazgeçirilmemiz Çocuğun belli bir yaşa ulaşmasından sonra, ebeveynler ve diğer insanlar, (özellikle meşgullerse ve/veya cevabı bilmiyorlarsa) sosyal olarak uygun görünmeyen sorular karşısında (örneğin "Camın diğer tarafı nasıl görülüyor? Yapraklar neden yeşildir?") alakasız hissettirmeye ve sorgulayıcıyı caydırmaya meyillidirler. Eğitim kurumlarımız sorumlu oldukları bilgiyi (okuma, yazma, aritmetik, kültürel değer) zar zor verebilirler. Sorulan cevaplamak için çok az zaman vardır, bu yüz den sorular etkili bir şekilde sınırlandırılır. Birçoğu da, derslerine soru sorarak başlangıç yapan ve daha sonra bunların cevabını elde etmek için ne zaman tanıyan ne de teşvik edici bir tutum sergile- yen profesörlerdir.
İkinci sebep ise çocuğun meraklı doğasının sosyalleştikçe kaybolmasıdır, en azından azalmasıdır, ka bu büyük bilgi oyunu ile ilgilidir. Büyüdükçe, akıllı olmanın iyi bir şey olduğunu öğreniriz. Zeki olmak çoğunlukla sahip olduğumuz bilgi miktarı ile ilişkilendirilir. Bir soru, bilmediğimiz veya anlamadığımız bir kabul ediştir. Bu nedenle kendimizi her şeyi bilemeyeceğimiz şüphesine açık bırakırız. Bu nedenle, bir sınıfta kafası karışık halde oturan öğrenciler görürüz, bu da yılda binlerce dolara mal olacak sorulmayan sorular demek oluyor. Kokteyl partilerinde anlamadıkları konuşmaları nazikçe dinleyen insanları ve teknik alanlarda çokça bilgi sahibi olan insanların anlamadığı jargonları dinliyoruz.
Seni katillerin çoğu zaman intihara eğilimli olmaları hiç şaşırtıcı değildir. Korkunç derecede istismarcı ebeveynler tarafından tüm insanların başta kendilerinin değersiz birer pislik olduğu düşüncesiyle yetiştirilen seri katiller, ümitsizlik ve kendilerinden iğrenme hisleriyle dolarlar.
Sayfa 225Kitabı okudu
Hızla değişen toplum içerisinde kendileriyle ilgili kararlarından şüphe duyan ebeveynler hissettikleri endişeyi çocuklarına da geçirirler ve bu da çocuğu dünyanın kendi ayakları üzerinde durması için fazlasıyla tehlikeli bir yer olduğuna inanmaya iter.
***
Sayfa 85 - KuraldışıKitabı okudu
Altı yaşında bir çocuğun, saatlerce televizyon izlemesine ya da bir ergenin bütün gün yatağında iPod'dan müzik dinleyerek uzanmasına izin verilmemelidir. Bunların hiçbirisi çocuğunuz için doğru değildir. Bu tür davranışlara çok fazla izin veren ebeveynler bunu muhtemelen kendi çıkarları için yapıyorlardır. Gözden uzak olan gönülden de uzak olur. Çocuk ayak altında değilse ve bir probleme neden olmuyorsa, ebeveyn özgür kalabilir. Elbette, hiçbir ebeveyn bu konuda kusursuz değildir. Her şey, yeterince iyi yapıp yapmadığına bağlıdır. Ebeveyn bunu yeterince iyi yapmazsa, daha sonra çocuk bir yetişkin olarak kendisi istese de istemese de harekete geçmekte güçlük yaşar.
Sayfa 220 - Sola UnitasKitabı okudu
Toksik ebeveynler, sadece peşinden koştuğumuzu görmek icin sevgiyi ve onayı bizden esirgedikleri bir oyun oynar. Sevildiğimizi ve güvende olduğumuzu hissetmek için ihtiyacımiz olan șeyleri alıkoymak onlara güç verir, çünkü bu sayede onlara odaklanır ve ihtiyaç duyarız.
Sayfa 139Kitabı okudu
Ebeveynler böyle konuşur ama başka türlü hareket ederler.Bu davranışlarından dolayı ebeveynlerin sözlerine karşı çocukların güveni kalmaz. "Şunları yapınız! Bunları yapmayınız!" gibi öğütlere artık aldırış etmemeye başlarlar.
Sayfa 71 - İskele yay.
Ebeveynler sevgiyi çocukları üzerinde kontrol ve hâkimiyet uğruna feda ettiklerinde, ödülleri gelecekten aşırı derecede korkan ve kendilerinden şüphe duyan çocuklar oluyor.
Sayfa 39Kitabı okudu
Bunlar ne ile besleniyor?
Sosyal medyada ebeveynler tarafından çocuklarının başlarına yumurta kırarak gerçekleştirilen yeni bir akım türedi.
Ebeveynler gençliklerini çocuklarını anlamaya çalışmakla harcarken çocuklar da yetişkinliklerini ebeveynlerini anlamaya çalışmakla harcarlar.
Sayfa 328Kitabı okudu
«Duygusal olarak ihmalkâr ebeveynler kendilerini iki yönün birinden, çoğu zaman her ikisinden de ayırırlar: Ya kritik kriz anlarında çocuklarını duygusal olarak ihmal ederler ve tamiri mümkün olmayan yaralara yol açarlar (akut empatik başarısızlık) ya da çocuğun çocukluk gelişiminde gereksinimlerinin bir kısmına kronik olarak duyarsızdırlar (kronik empatik duyarsızlık).»
Sayfa 29
Aktarım!
Çocuklarını döven ebeveynler, dövdükleri bebekte çoğunlukla kendi anne babalarının suretini görürler.
Sayfa 159Kitabı okudu
Genellikle ne zaman başlamamız ya da durmamız gerektiğini vücudumuzdan gelen sinyallerden ziyade kadranın üzerinde gözüken saat bize söyler. Bu alışkanlıkları çok erken yaşta ediniriz. Yeni doğmuş bebek ne zaman acıktığını ya da uykusunun geldiğini fark etme kabiliyetine bütünüyle sahiptir. Fakat bu, ebeveynler bebeğin rutinini kendilerininkine uydurmadan ya da çocuğu hakim kültürel standartlar uyarınca daha “sağlıklı” bir ritimde yemek ve uyumak üzere eğitmeden öncedir. Böylece bebek ne zaman aç ya da uykulu olunacağını öğrenir.
Ebeveynler "mini" genç kopyalarında, yani çocuklarında, kaybettiklerini bulmak, hatalarını düzeltmek, geç kalmışlıklarını telafi etmek istiyor olabilir elbette. Ancak "Ben bulunduğum yeri seviyorum, bulunamadıklarımın acısını çocuklarımdan çıkaramam; onlar kendi yerini kendileri aramalı" diyebilmeliler. Herkesin başkalaştırarak kurtulmak istediği pişmanlıkları ve yanlış seçimlerinden içlerine attıkları kırgınlıklar ve üstünlük ihtiyaçları çocukları deneme tahtasına dönüştürmemeli..
Sayfa 162Kitabı okudu
