Her şeye, herkese karşı neden o kadar kuşkulu olduğu sorusu aydınlandı kafamda,unutamayacağı bir şey yaşamaktan korkuyormuş.
Sayfa 55
Birden her şey aydınlandı kafamda. Bazılarını kuşkulandıran, bazılarının alaya almalarına sebep olan o yabaniliğin, o tuhaflığın sebebini, onun bir hayal adamı, yalnızlığı, suskunluğu seven bir insan oluşunun sebebini, şimdi çok iyi anlıyordum. Akşam vakitlerini niçin Nöbet Tepesi'nde geçirdiğini, bütün gece çay kenarında niçin yapayalnız durduğunu, başkalarının işitemediği seslere niçin hep kulak kabarttığını, bazen birdenbire gözlerinin niçin parladığını, kaşlarını yukarı kaldırdığını anlıyordum şimdi: Danyar aşıktı.
Denizler kadar derindi onun aşkı. Bunu iyice seziyordum, ama başkalarının aşkına hiç benzemiyordu.Çok büyük bir aşktı bu.
Mutluluk - böyle gömülüp saklanmışlarda ve münzeviler de nasıl bulunabilir mutluluk! Son mutluluğu mutlu adalarda ve uzaklarda, unutulmuş denizierin arasında mı aramalıyım?
Ama her şey aynı, her şey boş, hiçbir arayış işe yaramaz, artık mutlu adalar da yok ! " - -
Bunun üzerine kahin iç çekti; son iç çekişindeyse Zerdüşt'ün yüzü yeniden aydınlandı ve kendine güveni geldi, tıpkı derin bir kuyudan ışığa çıkan biri gibi. "Hayır! Hayır! Üç kere ha yır! " diye bağırdı güçlü bir sesle ve sakalım sıvazladı. - "Ben b u n u daha iyi bilirim! Hala mutlu adalar var! Sen sus b u k o n u d a , seni inleyen keder çuvalı!
Sayfa 245
“ Sofiovka, Her şeyi gördüm, dedi. Sıradanların ve sıradanların şenliklerinin üstünde, çok, çok, çok yüksekten izledim geçidi ve itiraf etmeliyim, elbette birazına iştirak etmek isterdim. Salında gördüm seni ve ah, ne kadar olağanüstüydün! Onca sahteliğin arasında ne kadar doğaldın!..”
.
Kelimeler hiçbir zaman onların anlamasını istediğimiz şeyi ifade etmez.
.
.
.
Beni her zaman istemişti. İçimde, derinde bir yerde bunu
hep bilmiştim. Hep. Son dokuz yılını o da benim gibi ya
şamıştı. Yalnız. İkimiz de kendi yollarımıza savrulmuştuk.
Ayakta durmuş birbirimize bakarken enerji birikiyordu. Zihinlerimiz bir zamanlar inandığımız yalanları inkar ederken
kıpırdayamıyorduk. Her şey gün gibi açıktı. Bir
Sayfa 221
Şiddeti tanımadan yaşamaları için neyim varsa veririm. Huzur. Onlar için istediğim tek şey, huzur.
Evlat yitiren her ebeveyn yeniden gülmenin yolunu bulur. Sızı solar. Keskin kenarlar körelir. Istırap azalır. Her aşk, kayıptan yontulmuştur. Benimki öyleydi. Seninki öyle. Torunlarının torunlarınınki de öyle olacak. Ama hepimiz bunla yaşamayı öğreniriz.
Her şey bir anda silindi, yok oldu. Karanlığın içinde beliren beyaz bir nokta havadan süzülerek bana doğru gelmeye başladı. Yaklaştı. Yaklaştı. Yaklaştı.
Bir karahindiba tohumuydu. Ayaklarımın ucuna kondu. Birdenbire her şey aydınlandı. Yoğun ışıktan kamaşan gözlerimi bir süre kapadım. Açtığımda ayaklarımın dibinde tohumlanmış bir karahindiba vardı. Gülümsedim. Eğildim, narince gövdesinden kopardım. Karahindibanın yuvarlak çiçeği dünyaya, çiçeğinden çıkan tohumları ise bana benziyordu.
Her şey gözümde pek fazla aydınlandı. Şimdi hiçbir şey umurumda değil. Sevdiğim hiçbir şey artık yaşamıyor. Hala kendimi nasıl seveyim?
Sayfa 256
Doğa ve Doğanın kanunu gecede gizlenmiş yatıyor; Tanrı, Newton olsun! dedi ve her şey aydınlandı.
Sayfa 645 - Alexander PopeKitabı okudu
Ünlü İngiliz şairi Alexander Pope
Doğa ve doğanın yasaları gecede saklıydı
Tanrı Newton’a ‘ol’ dedi ve her şey aydınlandı.
Sayfa 448Kitabı okudu
Sessizliğimle ona dolduracak bir boşluk veriyordum. "Huzur ve güven hissediyordum. Bilirsin... Gerçek huzur ve güven. Hissederdim." "Neye karşı?" "Bilmiyorum. Huzursuzluk ve güvensizliğe karşı." "Güzel bir öykü." "Doğru bu. Uydurmuyorum." "Elbette. Doğrucu olduğunu biliyorum." "Bazen sırf konuşmak için bir şeyler uydururuz. Ama bu gerçekti." "Biliyorum." "Sahiden." "Sana inanıyorum." Sessizlik oldu. Sessizlik o kadar uzun ve o kadar ağır oldu ki konuşmaya zorlandım.
Sayfa 180
Ölüm, yaşamda gerçekleştiği gibi bilinmesi gerekli olan tek şeydi.
Sayfa 142