6 Mayıs1972
Biri ölmüştü, henüz yirmi üç yaşındaydı, adı Deniz'di; Günaydın Gazetesi çimenlerin
üzerinde öylece duruyor, tarih "altı mayıs bin dokuz yüz yetmiş iki"yi gösteriyordu. Herşey sonsuz durgunluktu. Onun gözleri bir kader, bir gölge, fırtınanın sarstığı bir kayık...
Sayfa 15
“Biri ölmüştü, henüz yirmi beş yaşındaydı..Adı “Deniz’di..
Günaydın gazetesi çimenlerin üzerinde öylece duruyor, tarih “Altı Mayıs bin dokuz yüz yetmiş iki” yi gösteriyordu..Herşey sonsuz durgunluktu..Onun gözleri bir kader, bir gölge, fırtınanın sarstığı bir kayık..”
6 Mayıs 1972
Sayfa 15Kitabı okudu
🍃”Gidiyorum, karanlıkla sessizliğin birleştiği yere..Koca koca adımlar atıyorum,çabalıyorum..Bulamıyorum, çırpındıkça arkaya bakamıyorum..Korkuyorum yalnız bıraktılar bu çamurlu yolda..Gözlerimdeki yaşlar karanlığa karışıyor..Sessizlik ise soluğumu kesiyor..Korkuyorum, acı çekiyorum,parçalanıyorum..Batıyorum uğraştıkça,sırf yalnız kalmasın diye kendimi unutuyorum..O, oluyorum benden önemli o,tanımıyorum ama o,oluyorum..”O, ben,sen,biz,siz, o ve onlar herşey..Kimse, hiçbirşey, hiçlik, sonbahar,ilkbahar ve çukur..”O” işte o dediğimiz o bir adı yok..Gölge gibi etrafa yayılmış..”
Otostop'umdan Geçen Yollar
Otostop yolculuğunun kaçıncı günü artık Antalya/Kaş yakınlarındayım. Uzun bir yolculuktan kalanları bu defa türkçe yazacağım. Bu defa türkçe dolu içim. Türkçe kelimeler başkaldırmış durumda. Artık beni doğru ifade edecek kelimeleri bulamadığım için üzülmüyorum. Yazılmamış binlerce mektup gibi herşey. Herşey bir mektuba sığar, ama binlercesine
Beyaz dilekçe
Rahmân ve Rahîm olan adına sığınarak
Açtım iki elimi : Kor gibi iki yaprak...
Bir edep ölçeğinde umutlu ve utangaç,
İşte dünya önümde; benim ruhum sana aç.
Bu seğriyen ellerle senden seni isterim,
Senden seni isterken canımdan çıkar terim.
Sana âşık ruhumdur merceği yakan ışık,
Gözlerim cemâlini görmeden de kamaşık.
Bir mirasyediyim ben iflâsın
Göç Zamanı...
...
Bir sis dolmuş alemin gözlerine
Her yer flu
Göremiyor net bir duruş
Herşey karmakarışık
Sessiz sessiz yürüyor yapayalnız
Şapkasını çekmiş gözünün önüne
Adam gölge...
Yaşam,
yüksek anlamlılık yüklü ender tek anlardan,
ve bu anların olsa olsa gölge görüntülerinin
çevremizde gezindiği, sayısız aralardan oluşur.
Sevgi, bahar, her güzel ezgi dağlar ay deniz
herşey ancak tek bir kez tam yürekten dilegelir:
bir biçimde söze tam olarak hiç gelebilirse.
Çünkü birçok insan bu anları hiç yaşamaz;
onlar gerçek yaşam senfonisinin
araları ve duruşlarıdır.
NİETZSCHE
Sayfa 5Kitabı okudu
Herşey çiftmis evren doğduğunda,
Sonra ayrılmış kalpler, sevdalar bile,
Sadece büyük bir özlem bırakmış gönüllerde,
Bazen de böyle uzakta kalan
bir hatıra, bir gölge..
O güne kadar zaman,
Sarılan bir makara,
Sonra çözülen iplik...
Yıldızlar gökte harman...
Dünya yüzü kapkara;
Gölge gölge gariplik...
Sayfa 6 - Büyük DoğuKitabı okudu
