Ne var ki son birkaç yılda gerçekleşen, mülteci ve sığınmacıların eklenmesiyle Avrupa’nın kapılarını çalan göçmenlerin toplam sayısındaki olağanüstü sıçramadır.
Bu sıçramanın nedeni “yıkılan” ya da zaten yıkılmış olan devletler ya da nereden bakılırsa bakılsın devletsiz ve dolayısıyla hukuksuz topraklardır; sonu gelmez kabile ya da mezhep
Dünyayı duyumsamamızı daha da sınırlayan yeni bir tehlike de şu: Sözde gelişmiş toplumlarda, iletişimi kolaylaştırarak üretim verimini arttırma ve çabuk kar sağlama uğruna, daha çok değil, daha az sözcük kullanılıyor. Kısaltmalar, daha kısa ve daha işlevsel tümceler, duygu ve kavramdan yoksun daha işlevsel sözcükler kullanılıyor. Dil giderek, bir bilgisayar dilinin basit biçimine dönüşüyor. Konuşulan dil giderek, gerek insan, gerek makine tarafından uygulanabilecek bir dizi talimat haline geliyor.
Hayatım bir kar küresi gibiydi. Bir çocuk geliyor masada duran kar küresini eline alıyor, tuşunu çevirip müziğini ve ışıklarını açıyor, kar küresini sallayıp içindeki karları yağdırıyordu. Sallandıkça kar yağıyor, müzik çalıyor, ışıklarım yanıyordu ve içeride her şey yolunda gibi görünüyordu. Sonra o çocuk kar küresinden sıkılıyor ve kar küresini masaya bırakıp gidiyordu. Önce ışıkları sönüyordu kar küresinin, sonra müziği bitiyordu ve artık sallanmadığı için kar da yağmıyordu. Ortada kalan tek görüntü ışıksız, sessiz, kaplaranlık bir kürenin içine sıkışıp kalmış figürlerden başka hiçbir şey değildi.
{Kar Küresi} 
Beyza Alkoç
Unutma Dostumsun
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazan, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Efkar da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı
Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!
. . . . . . Ahmet Telli. . . . . .
Ümit Yaşar Oğuzcan
Şimdi seni düşünüyorum, biliyorsun
Aklıma ellerin geliyor önce
Yağmurlu birgün hatırlıyorum
Islanmış bir serçe kuşu hatırlıyorum
Durup durup ölümü hatırlıyorum
Alnıma bir ışık vuruyor karanlıkta
Sonra alabildiğine bir sessizlik başlıyor
Alabildiğine bir deniz
Alabildiğine kum
İçim ürpertilerle dolu
Karanlık denizlerin ortasında
Seni
"Dünyamız ucuz bir kar küresi ve her ters çevrilişinde, tutunamayıp kar tanelerine karışıyoruz. Oysa varlığımız ağır; düştük mü aşınıyor sevgimiz. Gülen gözlerimiz, güzel burunlarımız, virgüle kıvrılan dudaklarımız ve pürüzsüz tenimizden, taşlaşmış bir öfke kalıyor geriye. Gün geliyor, o öfke tuzla buz ediyor küreyi. Başka bir hayat bilmediğimizden, balıklar gibi çırpınarak ölüyoruz. Hepimiz böyle olacağını bile bile düş görüyoruz yine de. İnce topuklu, deri çantalı, şapkalı kadınların ellerinden tutup, bizi evlerine götürmelerini umuyoruz. İtilip kara bulanıyoruz sonra. Çamura..."
Sayfa 21 - Kırmızı Kedi Yayınevi
"O can sıkıcı şarkıdaki adaşı gibi Lucy Gray'in kaderi de bir gizem olarak kalmıştı. Hayatta mıydı? Ölmüş müydü? Yabani topraklarda gezinen bir hayalet miydi? Bunun cevabını kimse bilemeyecekti. Ne yazık ki iki Lucy Gray'i de yok eden şey kar olmuştu. Zavallı Lucy Gray . Kuşlarıyla şarkılar söyleyen zavallı hayalet kız...
Geliyor musun
Geliyor musun o ağaca?
İkimizin de özgür olması için
Kaçmanı söylediğim sana"
spoiler içerebilir
“Ellerin yurdunda çiçek açarken
Bizim İl'e kar geliyor gardaşım.
Bu hududu kimler çizmiş gönlüme?
Dar geliyor, dar geliyor gardaşım.”
Yirmi Beşinci Lem'a
Ey sabırsız hasta kardeş! Hastalık, hazır bir elemi sana vermekle beraber, evvelki hastalığından bugüne kadar, o hastalığın zevâlindeki bir lezzet-i mâneviye ve sevabındaki bir lezzet-i ruhiye veriyor. Bugünden, belki bu saatten sonraki zamanda hastalık yok; elbette yoktan elemyok. Elem olmazsa teessür olamaz. Sen yanlış bir surette tevehhüm ettiğin için sabırsızlık geliyor.
Çünkü, bugünden evvel bütün hastalık zamanının maddîsi gitmekle elemi de beraber gitmiş, kendindeki sevabı ve zevâlindeki lezzet kalmış. Sana kâr ve sürur vermek lâzım gelirken, onları düşünüp müteellim olmak ve sabırsızlık etmek divaneliktir. Gelecek günler daha gelmemişler. Onları şimdiden düşünüp, yok bir günde, yok olan bir hastalıktan, yok olan bir elemden tevehhüm ile düşünüp müteellim olmak, sabırsızlık göstermekle, üç mertebe yok yoğa vücut rengi vermek divanelik değil de nedir?
Madem bu saatten evvelki hastalık zamanları ise sürur veriyor. Ve madem, yine bu saatten sonraki zaman mâdum, hastalık mâdum, elem mâdumdur. Sen, Cenâb-ı Hakkın sana verdiği bütün sabır kuvvetini böyle sağa sola dağıtma, bu saatteki eleme karşı tahşid et, “Yâ Sabûr” de, dayan.
