byung-chul han "palyatif toplum"da günümüz toplumunun olumluluk cürufunda boğulmasını acının yaşanması bağlamında ele almaktadır. günümüz neoliberal performans toplumunda olumsuzluklar yerini kendini gerçekleştirme, kendini motive etme gibi olumlulara bırakmıştır. bu toplumun mottosu "mutlu ol." dur. acı duymak, acıyı yaşamak anlamsızlaştırılmakta ve içi boşaltılmaktadır, acı bastırılması gereken bir duygu olarak görülmektedir. sosyal medya, bilgisayar oyunu gibi uyarıcılarda bu düzene tıpkı bir anestezik gibi acıyı bastırıcı etki gösterirler. peki bir duyguyu bastırmak, bir nevi yok saymak ne kadar sağlıklıdır?
günümüz bakış açısının tam tersine acı aslında bireyde arındırıcı ve katartik bir etki gösteren, sağlıklı bir şekilde dışavurulduğunda bireyi rahatlatan bir duygu. bu sebeple diğer tüm duyguları olduğu gibi acıyı da fark etmek, sanat aracılığıyla estetik olarak görünür kılmak ve anlatmak belki de bu aşırı olumluluk toplumunda yapmamız gereken en önemli şeylerden birisi. tabii acıyı yaşarken de durumu arabeskleştirmemek önemli. :)
