Nermin Yıldırım "Sen hep gidecek bir yerin olmayışından, daha doğrusu gidecek cesareti bulamamaktan yakındın; âmâ bil ki asıl dönecek bir yerinin olmaması fecidir, çaresizliklerin en beteridir."
“sen hep gidecek bir yerin olmayışından, daha doğrusu gidecek cesareti bulamamaktan yakındın; ama bil ki asıl dönecek bir yerinin olmaması fecidir, çaresizliklerin en beteridir.”
İnsan birini özlemeyegörsün,özlenenin sureti inatçı bir hayalet gibi yakasına yapışıyor.Atılan her adımda,alınan her solukta sinsice kendisini hatırlatıyor.O zaman özledigine dair tüm hatıraları bir bir temize çekiyor kişi ve en çok onların arasına yenilerini katamayacağına üzülüyor.Galiba hatıraları böylesine kederli yapan,onları çoğaltamayacağımızı bilmek...
"Ama insan ne bilsin kendini tek sanır. Kanını yalnız akıtmaya, yarasını yalnız sarmaya, sancısını bir başına çekmeye çalışırdı. Halbuki bir başkasının içini açsa, bir görse orayı, yalnız olmadığını anlayacaktı."