1) Huveylid bin Esed bin Abdul'uzza'nın kızı Hatice
2) Ebu Bekir'in kızı Ayşe
3) Zam'a bin Kays bin Abdişems bin Abdi Vedd el Vudd bin Nasır'ın kızı Sevde
4) Ömer bin Hattab'ın kızı Hafsa
5) Ebu Ümeyye bin Mugire'nin kızı Ümmü Seleme
6) Haris bin Ebu Zirâr'ın kızı Cüveyriye
7) Ümmü Habibe
8) Cahs bin Ribab'ın kızı Zeynep
9) Ubeyd bin Ka'b'ın kızı Safiye
10) Haris bin Huz'un kızı Meymune
11) Rifaa'nın kızı Neşat
12) Amr'ın kızı Şenba
13) Cabrin'in kızı Gaziyye
14) Numan bin Esved'in kızı Esma
15) Beni Kurayza'dan Zeyd'in kızı Reyhane
16) Kıbt kavminden Mariya (cariye olarak kullanılmıştır. İbrahim adındaki oğlu bu kadından olmuştur.)
17) Huzeyme kızı Zeynep
18) Dihye bin Halife Kelbi'nin kız kardeşi Şerafi
19) Zayba'nın kızı Aliye
20) Kays bin Ma'di Ker'b'in kızı Kutayle
21) Şurayh'ın kızı Fatima
22) Huzeyl bin Hubeyre'nin kızı Havle
23) Hazrec'in kızı Leyla
24) Yezid'in kızı Umre
"En bi sevdiğim ikinci yazar Dostoyevski "Suç ve Ceza" yerin bende çok ayrı! Yorucu ve doyurucu bi eser! Dostoyevski'nin çok güç yıllarda yazdığı bi kitaptır. Romanı yazdığı yıllarda çok sevdiği arkadaşlarını ve kıymetli eşi Mariya'yı kaybetmiştir!
Gelelim o meşhur baltası elinde baş kahramanımız Raskolnikov'a! Cinayetlerden çok, içinde bulunduğu ruhsal psikolojik travmaya, durumuna üzüldüm. Kitabın 514-527 sayıları arasında geçen Sonya ile Raskolnikov arasında geçen konuşmalar, cinayetin neden işlendiğini ve Raskolnikov'un psikolojisini gözler önüne sermektedir. O sayfalar daha dikkatle okunmalı! Ahh güzel kalpli anne Pulheriya. Annesi Pulheriya ve kardeşi Dunya onlara üzüldüm. Ahh yoksullluk, yokluk! Çaresizlik! Kitabın sonunda Razumihin ve Dunya'nın evlenmesine ayrı bi sevindim. Sonya, Raskolnikov'u dirilten kadın. Onca yürek yükünden sonra, iyi hissettiren kadın. Sen iyi ki varsın Sonya!
Suç ve CezaFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022159,5bin okunma
Dünya edebiyatına Suç ve Ceza, Karamazov Kardeşler, Budala gibi büyük eserler kazandıran, radikal bir anlatı ile 20. yüzyıl romanında derin izler bırakan büyük Rus yazar Fyodor Dostoyevski’ye (11 Kasım 1821 - 9 Şubat 1881) dair bildiklerimizi gözden geçirmeye ne dersiniz? 🔎
1- 1821 yılında Moskova’da, altı çocuklu Mikhail Dostoyevski ile Maria
Orada, dağın yamacında büyük bir domuz sürüsü yayılıyordu ve cinler domuzların içine girmelerine izin vermesi için ona yalvardılar. O da onlara izin verdi. Adamdan çıkan cinler domuzların içine girdiler ve cinler sürüyü sarp göl kıyısına sürüp götürdü, göle atlayan sürü burada boğuldu. Bütün bunları gören çobanlar, gördüklerini köyde, kentte
İçimizdeki Şeytan kitablarını oxuduqdan sonra ümumi təhlil yazmaq qərarına gəldim.. Həm çalışacağam ki, kitablarını, obrazlarını müqayisə edim, həm də yazarın həyatı ilə bağlı olduğunu düşündüyüm yerləri bacardığım qədər sizinlə də bölüşüm.
Danışmağa Raif əfəndidən başlayıram..(
Yaklaş, Mariya!
ister çıplaklığından sıkılıp utanmaksızın,
ister öldürücü bir titreyişle
güzelliğini ver bana öpülmemiş dudaklarının:
ulaşamadık ya mayıs ayına ben de gönlüm de,
bir yüzüncü nisan kaldı ya
geçip giden ömrümde.
"Ormanda rüzgarın kucağında ağır ağır sallanan ağaçları, ormanın hemen bitişiğinde duran koskaca dağı sessizlik içerisinde izlerken çektikleri sıkıntılardan bir nebze de olsa uzak durmak isteyen Meryem, gözleri semada duran Ay'a bakarken dilinden kısa bir şiir düşmüştü..."
Əslində kitaba incələməni yazmışdım sadəcə silindiyi üçün yenə yazacam)
Sabahattin Ali'dən oxuduğun ikinci bir əsər. "Kuyucaklı Yusuf"u çox bəyənməsəm də bu kitabı çox sevdim.
Kitabı sevən qədər sevməyən də var. Burda kı obrazlar da özümdən bir şeylər tapdığım üçün bu qədər sevdim bəlkə də.
İncələməyə başlamadan öncə bunu deyim ki, kitabı hər yerdə gördüyüm üçün qərəzli bir şəkildə almışdım. Lakin hər səhifə də kitaba daha da bağlandım.
Raif əfəndi-səssiz, içinə qapanıq, utancaq bir adamdır. Nə iş yerində nə də evində varlığı belə hissedilməz.
Mariya- bütün cəmiyyət tərəfindən qəbul edilən və davranışları idarə edən sosial normaları rədd edən azad bir qadın ruhuna sahibdir.
Mariya və Raif əfəndi bir çox baxımdan bir-birilərinə bənzəyirlər. Hər ikisinin incəsənət tutqusu, həyata qarşı laqeyd mövqeləri və hər ikisinin də öz iç dünyaların da yaşamaları...
Kənardan baxıldıqda tamamilə zidd xarakterə sahibmiş kimi görünən bu ikilinin əslində o qədər çox ortaq mövqeləri var ki... Və onları bir yerə gətirən də elə bu ortaq mövqelər idi.
Sonlara yaxınlaşdıqca kitabı tək başınıza oxumayın) qəlbinizə toxunacaq bir hekayə ağlamamaq əldə deyil.
Gözünüzdən ən azı iki damla yaş düşəcək, biri Mariya, digəri Raif əfəndi üçün...♡
Durum öykülerinin büyük yazarından bir güzellik daha.
Yine "işte Çehov" diyebileceğimiz, harika bir eser yaratmış.. Seni unutmayacağım Vanya dayı :)
Tiyatro eseri olarak yazılan bu kitaba başlarken çok beklentim yoktu. Bu tarz bir eserin çok saracağını düşünmüyordum ama Çehov yine tarzını konuşturmuş ve hiç sıkmadan, zevkle okutturdu.
Ah ah!Nedir bu Sonyalar'ın çektikleri.Hep ezildiler,acılar çektiler,mutlu olamadılar.Yazarlar farklı,kaderler benzer.Al Dostoyevski'nin Sonyasını vur Tolstoy'unkine.Eee konu Savaş ve Barış olunca Suç ve Ceza'ya atıf yapmamak olmazdı.İki usta edebiyat dünyasında çıtayı öyle bir yere koymuş ki aşağısı görünmüyor.Elbette bu eseri incelerken Dostoyevski ile kıyas yapmayacağım.Zira birisi Fenerbahçe ise ötesi Galatasaray.Birbirlerinden güç alırlar.:)
Başlarda oldukça korktum çünkü çok fazla karakter geçiyordu ve hepsi olayların içinde olan karakterler.Zaman zaman "Bu kimdi yahu?" diye diye yarısına geldim kitabın.Ama sonlara doğru her şey yerine oturdu puzzle parçaları gibi.Her karakter tabiri caizse "nevi şahsına münhasır" kişilerdi.Sonya'nın vefası,Nataşa'nın ayran gönüllülüğü,Mariya'nın iyi niyeti...
Sanki bir kitap değil de dört,beş kitap okumuş gibi hissettim kendimi.Bu kadar olay anca o kadar kitapta bulabilirdim.
Dil olarak çok sade,duru,anlaşılırdı.Henüz ilk sayfalarında okurken hiç sıkılmayacağımı anladım ve öyle de oldu.
Kitabın son sayfasını kapattığım bu saatlerde iyiki okumuşum diyerek bu incelemeyi okuyan herkese tavsiye ediyorum. :)
Rus edebiyatının öncülerinden olan Dostoyevski'nin yaşamından, ölümüne, duygularının derinliğine inen Stefan Zweig bize kendi kaleminden Dostoyevski'yi anlatmış. Otobiyografi konusunda Stefan Zweig kadar güzel derinlik ile anlatan yok benim için. Hadi gelin kısaca Dostoyevski'yi tanıyalım.
11 Kasım 1821 de Moskova'da doğan
Mariya Alekseyevna ne yaptığını kendi de bilmeden en yakınında duran delikanlının üzerine atıldı. On yedisinde anca görünen genç kendisine edepsizce dilini çıkarmıştı. Bir anda oğlanın şapkası havaya uçtu ve saçları bütünüyle Mariya Alekseyevna’nın avuçları arasında kaldı. Olanca gücüyle asıldı Mariya Alekseyevna avuçlarını dolduran saçlara. Onun bu hamlesi gençlerin heyecanını doruğa ulaştırdı: “Helal, hanım! Bir kafa kol çekip silkeleyiver teresi!”