Uzun zamandır okuduğum en güzel kitaplardan biri Dedemin Bakkalı. Yetişkinlerin gözünden çocuk işte; aklı ermez, fikri yetmez, bütün işi gücü oyun, yaramazlık, hiç bir şeye üzülmez…
İş öyle değil abiler, ablalar! Çocuk deyip geçmeyin!
Takdir görülecek bir şey yapıldığında da, aksi durumlarda da; “kime çektin sen yavrum?” Sorusunun muhatabı çocuklar… Övünülecek bir şey olduğun da kendisine, yerilecek bir şey olduğunda başkasına benzetilen çocuklar.
Kitabımızın kahramanı anlaşılmamanın, farketilmemenin, dahiyane fikirlerinin etrafında kabul görülmemesinden şikayetçi, çok da haklı bir isyanla şöyle diyor yetişkinlere; Okuyacağım, sınıf birincisi olacağım, hatta okul birincisi olacağım. Üniversiteye de giderim. Hepsinin ağzı açık kalır. Görür onlar… Hani hep bana ‘Sen kime çektin?’ Diye çemkirip duruyorlar ya… İşte o gün sıraya girecekler, ‘Bana çektin, aynı bensin, bana çok benziyorsun’ diyecekler…
