Ölümden sonra bir hayat var ve onu sanki eşyalar yaşıyor.
Sayfa 32
Ne zaman bir kitap açıp okusan bir ağaç gülümser ölümden sonra yaşam olduğunu bilen.
Sesler içinde oturuyorum.
Ağaran sesler, kararan sesler.
Dünya yok.
Kör bir boşluğun soluğu her yer.
Zaman erimiş.
Ne görmenin büyüsü eşyada, ne gövdede dokunmanın yalnızlığı, ne kokuların getirdiği hayal.
Uzak yok. Yakın yok.
Bunca yıl yaşamamışım.
Kumlar uğultu, ağaçlar sis, toprak bunaltı.
Deniz ilk günkü bilinmezliğinde.
Bir sıkıntı pervanesi güneş.
Umut gibi umutsuzluğun da acısı bitti.
Sabır denilen cezada soğudu yürek.
Kalktım yürüdüm elimdeki çaresizlik sorusuyla:
İnsan neden hep sona bırakır kendini?..
Önce bildim, sonra bilemez dünyayı.
Bir kadın kasıklarından su vermeseydi, nasıl severdim seni, ey ölümden ödùnç alınmış hayat...
Sayfa 177 - Kırmızı Kedi Yayınevi / 12. Baskı
Biliyor musun yaşamak ölümden sonra da süren bir mucize gibi gelir bana.
Sayfa 37 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
Evet, nasıl ki o koca vatan parça parça dağıldıysa, fikirlerim, ideallerim, bütün hayatım gözlerimin önünde eriyor. Yok, endişelenme, henüz bedenim yerli yerinde, ne var ki ruhum epeydir can çekişiyor. O kadar acı verici ki, bazen neden uzatıyorsun bu işkenceyi diyorum. Bazen kendi elimle son vermek istiyorum bu hazin maceraya. Sonra vazgeçiyorum. Ölümden korktuğumdan değil, yaşamayı sevdiğimden de değil, sadece o tuhaf merak duygusu yüzünden. Ama belki de bütün bunlara gerek kalmayacak, ülkenin yeni sahipleri son verecekler yorgun bedenimde hâla çarpmayı sürdüren bu inatçı kalbin çırpınışlarına.
Sayfa 16
Ölümden sonra hayat olmadığına inanıyordu, hayat şimdi buradaydı, sonra da sonsuz karanlık vardı.
Şüphesiz söz Ka'b'ın sözüdür. Ben ölümden çekinmem. Çünkü ben öleceğim. Lakin kuyruktan korkanı kuyruk takip eder."166 Bundan sonra Hz. Ömer: "Vallahi, Allah'ın beni said yaratmış olduğunu umanm."167 demişti. İyi olmayı yaratmaya bağlamak, kötü olmayı da yaratmaya bağlamak demektir. Yaralanmanın ve ölümle karşı karşıya gelmenin sebep olduğu fikir değişikliği onu da kaderci bir çizgiye itmişti.
Demek ki bazı acıları ölüm bile unutturamıyor, bazı davranışlar ölümden sonra bile bağışlanmıyor diye düşünüyorum.
Sayfa 61Kitabı okudu
"İnsanın kendi ölümünü düşünmesi ne korkunç" dedi. "Hele onun yakınlaştığını bile bile kendini onu düşünmekten alıkoyamaması... Bazı insanlar hazırlık yapmadan ölmenin mutluluğuna kavuşuyorlar. Ani bir kaza, bir kalp krizi mesela. Korkmana gerek kalmadan göçüp gidiveriyorsun bu dünyadan. Sonra da düşünce diye bir şey kalmıyor. Galiba işin korkunç yanı ölmek değil, ölümden korkmak. En temizi bir kurşun. Evet evet, kafaya saplanan bir kurşun. Güm, diye bir ses ve daha ne olduğunu bile anlamaya fırsat kalmadan, yoksun!"
Sonra, bir yolculuktan bahseder gibi
uzun uzun ölümden konuşurduk.
"Yaşadığınız her an, hayattan eksilmiş, harcanmış bir andır. Ömrünüzün her günkü işi, ölüm evini kurmaktır. Hayatin içindeyken ölümün de içindesiniz, çünkü hayattan çıkınca ölümden de çıkmış oluyorsunuz. Yahut şöyle diyelim isterseniz: Hayattan sonra ölümdesiniz ama hayattayken ölmektesiniz. Ölümün ölmekte olana ettiği ise, ölmüş olana ettiğinden daha acı, daha derin, daha can yakıcıdır."
Sayfa 111
Devrimci Mevlana ve hümanist "eşekler"
Ölümden sonra büyük sorgu günü olduğundan emin olmayanlar, bu konuda kararsız olanlar daha çok kullanıyor hümanist kelimesini. İnananlarla inanmayanlara, bilenlerle bilmeyenlere eşit davranılmasını istiyorlar.
Sayfa 19Kitabı okuyor
