Öncelikle olur da okumaya karar verirseniz önerim 
Helen Oyeyemi’nin sunuş yazısından uzak durmanız. Birinci nedeni, 
Jorge Luis Borges’in tanıtım yazısından kopyala yapıştır yapılmış olması. İkinci nedeni, sıfır utanmayla hikayeleri tamamen anlatarak mahvetmesi. Oyeyemi’den o kadar nefret ettim ki okumak istediğim kitabını listemden çıkardım.
Borges’in yazısı ise başka birinden çalıntı değil; sevgiyle kalpten yazılmış. Ocampo’yla arkadaşlığı gözlerimi dolduracak kadar şefkat dolu bir yazı haline getirmiş sunuşunu.
Ocampo’nun kendi sunuşu ise bana 
Clarice Lispector havası verecek kadar feminen mistik ve lirisizmle doluydu. Daha hiçbir hikayesini okumadan Ocampo’ya aşık oldum.
Bu nedenle ilk iki hikayeden hoşlanmayınca hemen bir umutsuzluğa kapılmadım. Ve açıkçası takibindeki The Impostor ve Autobiography of Irene hikayeleri nefes kesecek kadar fevkaladeydi! İstediğim, aradığım her şeydi bunlar.
Sonra yere çakıldı. Hemen her hikaye birbirinin aynı formata sahip. Çoğunluğu birinci şahıs anlatıma sahip olsa da anlatıcılar arasında en ufak bir ton farkı bile yok. Konular birbirinin kopyası haline geliyor, sanki aynı hikaye tekrar tekrar baştan yazılmış gibi. Öyle ki, üç tanesini falan okusanız hepsini okumuş sayılırsınız.
Mariana Enriquez’in neden sıklıkla Ocampo’yla karşılaştırıldığını anlamak çok kolay: her iki yazar da sanki bir yere gidecekmiş gibi hissettiren konular kurgulayıp bunları olabilecek en baştan savma hızla, en orijinallikten ve heyecan vericilikten uzak, en yavan, en antiklimaktik sonlarla noktalıyor. Geriye koca bir hüsran kalıyor.
Romain Gary Romanlarında Kadın'ın yeri.
797.jpg){kind=small}
797.jpg){kind=small}
