Kur’ân-ı Kerîm’in tercüme edilemeyeceği yönündeki genel kabul, çeviri yandaşı olan âlimleri “tercüme” ifadesinden de uzak durmaya sevk etmiştir. Nitekim hâdisenin tarihsel sürecini incelediğimizde Cumhuriyete dek Kur’ân çevirilerine “tercüme” ifadesinin ıtlak edildiğini görüyoruz. Meal ifadesini ilk kez kullanan kişinin Elmalılı Hamdi Yazır olduğu
Yukarıda sıralanan eksiklikler hemen hemen bütün ülkelerin tarihçiliğinde görülmüş olan eğilimlerdir. Konumuz olan Yunan tarihi ve tarihçiliği de bu tür dar boğazlardan geçmiştir. Saygın Yunanlı tarihçiler bu çağdışı yaklaşımları eleştirmişlerdir. “Politik tarihçiliği temel tarihçilik olarak kavrayan çağdaş Yunan tarihçiliğinin etnosentrik eğilimi, özellikle çağdaş tarih söz konusu olduğunda, çok az istisna dışında egemen olmuş ve bir tür ‘resmi’ tarih yazıcılığı oluşmuştur; bu tarihçilik ise zihinsel bir tutuculuk içinde her türlü yeni problematiğe kapalı kalmaktadır” (Sborönos 1987, 78). “Yunan tarihçiliği ‘taraflı tarihçiliğe’ kayıp, kimi zaman boyutlarını değiştirmiş, kimi zaman tarihsel verileri yok etmiştir. ‘Tarihsel gerçeklik’ aranmıştır; ‘kim haklı’ sorusu sorulmuştur. Yani tarihte haklı yada haksız bir şeyin varlığı kabul edilmiştir:.. Yunanistan’da tarihçilik temelde ideolojikti, ulusal ve ulusalcı idealleri vurgulamaya yönelikti... bugün de bu yönün değiştiğini söylememizi haklı gösterecek yaklaşımlar pek artmamıştır” (Asdrakhas 1983, 121, 129).
Paramiliter Çerkes-Kazaçi-Ukrain Birlikleri
Zimmer’le Parvus, İstanbul’da, Ukrayna’ya sızdırılacak sefer birliğinin çekirdeğini oluşturmuşlardı. Öncelikle Çerkezleri ve Don Kazaklarını ayaklandırmak için Rus Hinterlandına sızacak bir grup Ukraynalı ve Kafkasyalı hazır bekliyordu. Büyük umutlarla başlamış olan proje, birkaç gün sonra acıklı biçimde sona erecekti. Rus mülteci basını, daha
İşkence, birçok dünya ülkesinde olduğu gibi Türkiye’de de iktidar tarafından bir kontrol yöntemi olarak görülen bir insan hakları suçudur. Üçüncü bir kişinin işlediği veya işlendiğine dair şüphe duyulan bir suç nedeniyle cezalandırma, ayrımcı davranışlar, bilgi alma, itirafta bulundurma gibi amaçlarla kamu görevlisinin kendisi veya başkası adına
21. yüzyılda da varlık içinde insanın insan olarak nasıl sıruflandırılacağına dair ontolojik, epistemolojik, etik, politik ve metodolojik tartışmalar devam etmektedir. Fakat 18. yüzyıl ve 19. yüzyıldaki “bilimsel” araştırmalar, insanı memeliler arasında sınıflandırarak onun biyolojik imkânlarına ve cinsiyetlendirilmiş bedeniyle dişiliğine; homo sapiens olarak sınıflandırarak da kognitif süreçlerine ve erilliğine işaret eden kabuller çerçevesinde tanımlamışlardı.
Şimdi ise o dönemde insanı insan kılan çerçevelerin kesişim noktaları, bir bir yerinden edilerek insan bedeninin, bilincinin ve ruhunun dışında bir kurguyla konu edilmektedir. Başka bir ifadeyle, tarihte, insan bedeni ve ruhu, bilişsel ve sosyo-politik süreçlerin sembolik metni olarak özcü bir perspektifle okunmuştur ve dahi yazılmıştır.
20. yüzyıldan itibaren bu metni kuran sembolik formlar ve tözsellik; psikanalizle, biyolojiyle ve yeni ekonomi-politikle tek tek yapısöküme uğratılarak yerinden edildiğinde ve ontolojik kökleri tarihsel akışa, tarihselliğe dönüştürüldüğünde geride cinsiyete, ırka, yaşa, sınıfa, inançlarına dayanarak işlenen katliamlar, değersizleştirme, acı, gözyaşı ve eksiklikler kalmıştır. Posthüman, bu açıdan tarihe yüklenen çelişik ve totaliter formlarla yüzleşmenin onları yapısöküme uğratmanın, arındırmanın metodolojisi olarak karşımızda durmaktadır.
Yaylagül Ceran Karataş-Posthüman:Şehir ve Beden
Çerkezyan: Sarkis Ustanın Anılarındaki Gizli Ayrıntılar
Sarkis Çerkezyan usta hakkında çokça yazıldı, belgeseli de çekildi, ki belgesel çok büyük bir boşluğu dolduruyor. Peki o zaman neden bir Çerkezyan yazısı daha? Çünkü Sarkis ustanın hatıratı, yeterince kapsamlı ele alınmamış önemli ayrıntılara yer veriyor. Bu ayrıntılara hakkını veren bir incelemenin tarihsel bağlamı çözmek için yararlı
