Bu yıl da yine hedefime ulaşmanın haklı mutluluğunu yaşıyorum :) Her zaman keyifli olmadı bu yolculuk. Bir dizede dakikalarca takılıp ağladığım , cümlenin ağırlığı altında ezildiğim , düşünce dünyamın kapılarını zorladığım , zekanın ışığında kaliteli esprilerle de güldüğüm, eğlendiğim diziler silsilesiyle karşılaştım. Tüm okurlar gibi benim de hayalim bir oda dolusu kitap olsun , fon müzik olsun , hayatla bağlantım en aza insin ve sadece okumakla geçsin. Ta ki okunacak tek bi kitap kalmayana dek. Ancak sorumluluklar nezdinde ve vakit yaratarak bunu elden geldiğince yapmaya çalışıyoruz. Büyük hayale küçük hedeflerle ilerliyoruz. Daha açacak çok kapı var Yeni yılda yine ben yoldaşlarımla yani kitaplarımla serüvenime devam edeceğim. Hepimizin ruhuna , fikrine , duygu dünyasına , kişiliğine , hayaline dokunacak kitaplarla dolu bir yıl dilerim . Bu yol çok ama çok güzel :)
Düş’ün-mek, Var’oluş-mak
Düşünmenin önüne geçebilirsem, hiç de fena olmayacak. Düşünceler her şeyden daha tatsız. Yaşayan etten bile tatsız. Uzanıp dururlar, bitmez tükenmezler ve insanın ağzında acayip bir tat bırakırlar. Sonra, düşüncelerin içinde kelimeler var; tamamlanmamış kelimeler, eksik kalmış cümleler. Durmadan geri gelirler. “Bitirmem gere... Varolu... Ölüm... Değilim... Varolu...” Böyle sürüp gidiyor, bitmek bilmiyor bir türlü.
Sayfa 151 - Can Yayınları
NUREDDİN YILDIZ İLE HAYAT REHBERİ DERSLERİ, MÜ’MİN
Her mü'min insan için müthiş bir ayar olan, Zariyat suresinin 55. ayetini hatırlamak konumuzun boyut ve derinlik açısından zenginleşmesine katkı sağlayacaktır: "Sen (ayetleri) hatırlat, çünkü hatırlat- mak mü'minlere faydalıdır." Ya Rabbi, bu ayetin ağırlığı altında ezilip yok olmaktan sana sığınıyoruz! Ayet-i kerimeyi diğer bir noktadan göre- rek şu tespit edilebilir ki bir insan mü'minse ayet okunduğu zaman etkileniyor olmalıdır. "Bu haramdır" dendiğinde titreyip kendine gelmek ya da bir emir-farzın hatırlatılması o insanın refleksi, imanı ile ilgili bir konudur. Öyleyse sıfır refleks de bir anlama gelir. Allah Teâlâ faizi kıyamete kadar haram kılmıştır, cümlesini duyan mü'minin karşı tepkisi “estağfirullah, ben buna nasıl oldu da bulaştım" ise bu bir anlama, "ama"larla dolu cümleler söylüyorsa bu başka bir anlama gelir. İlkine hatırlatmak fayda vermiştir çünkü mü'mindir. İkincisiyse kılıflar ileri sürüp mazeret, gerekçe, gaflet ile dolu bir görüntü vermiş ve kaybolmuş bir iman sergilemiştir.
İNSANIN ANLAMINI TÜKETMEK
Zamanın ruhu deselerdi, hiç düşünmeden, bellek yitimi, derdim. Tuhaf bir bilgi edindik sonunda. Her şeyin bir cümlelik anlamı olduğu bir bilgi.
Bir saat sonra kimsenin aklında kalmayan; derdi, duygusu, sesi, soluğu olmayan bir zavallı bilgi. İçinde hayatın olmadığı bir bilgi. Ne acısı var, ne sevinci. Sadece söylüyorsunuz. Bunun için bir nedeniniz olması da gerekmiyor. Koroya katılmak için bu kadarı yetiyor. Var olacağınız başka bir alan kalmadı. Zaten iki dakika sonra siz de, sözünüzü dinleyenler de hiçbir şey anımsamıyor. Gerçi siz sözünüze muhatap aramıyorsunuz, konuştuğunuz kişi de kimseden bir söz beklemiyor ama olsun, ne gam.
Çağ, yeni bir varoluş kaidesi yarattı. Siz neden alçakta kalasınız değil mi? Bir şimşek çakımı boşlukta, siz de iki saniye göründünüz. Yeter! Şimşek çakımı da değil, aptal bir tekrarın ruhsuz, kimliksiz gölgesi.
Ne diyordu, hepimizden yapılmış bir bulantı fotoğrafının altındaki dizeler: Herkesle bir olurum / kişiliksiz kalırım. Kimsenin kendine ait bir zamanı yok. Kimsenin kendi acısı yok, anısı yok, rüyası yok, arzusu yok. Herkes koronun en ortasında en yüksek sesi çıkarmak için çırpınıyor. Oraya nasıl geldiğini bilmiyor. Oradan nereye gideceğini bilmiyor. Kalabalıkla birlikte o da bağırıyor. Tek zamana indirgenmiş bir bellek. Yapıştırma bir gülümseme.
Dün şu böbürleniş dolu saçma cümleyi yazabilmişim: "Yalnızdım, ama bir kente yürüyen ordu gibiydim." Cümleler yaratmak zorunda değilim. Belli durumları açığa çıkarmak için yazıyorum ben. Edebiyattan kaçınmalıyım. Sözcükleri aramadan, çalakalem yazmak gerek. Dün gece kendimi pek yüce duymuş olmamdan tiksiniyorum asıl. Yirmi yaşındayken kafayı çeker, sonra Descartes gibi bir adam olduğumu ileri sürerdim. Kendimi yücelikle şişirip durduğumu duyardım, ama engel olmazdım buna. Hoşuma giderdi. Ertesi gün, kusmuk dolu bir yatakta uyanmış gibi sıkılırdım. Sarhoşken kustuğum olmaz ama, keşke kussam! Dün akşam sarhoş bile değildim. Bir budala gibi coşturmuşum kendimi. Su gibi saydam, soyut düşüncelerle temizlemeliyim benliğimi.
Fazlasıyla tanıdık cümleler:)
Geçmiş, şimdi ve dünya üzerine çeşitli düşüncelere dalmaktan bıkmıştım artık. Bir tek şey istiyordum yalnız: Kitabımı rahatça bitirmem için hiçbir şeyin beni engellememesi.
Sayfa 143 - Can Y.Kitabı okudu