"önce saniye teyze öldü sonra dedem sonra babaannem sonra yengem sonra eniştem. sonra eniştemin ölüm haberini bana veren bakkalı bıçakladılar eniştemin yedisinin okunduğu akşam. sonra sedat amca öldü sonra babam sonra öbür dedem bir de büyük deprem. otuzuma basmadan otuz tabut kaldırdım musalladan. babamdan öncekileri babamla beraber
"Sizin gününüz belli, bizse uzun pranga yolunun yolcularıyız."
Sayfa 12 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
"Seni özgürce ve korkusuzca sevebilmek için neler verebileceğimi bilseydin!"
Okur Takip Önerileri
"Ne mutlu aşkları yüzünden haysiyetlerini kaybetmeyi göze alabilen adamlara!"
"Hüznüm kadar koyu bir çay demliyorum.
Gece kadar karanlık‚
sen kadar sessiz‚
ben kadar çaresiz‚
sensizlik kadar demli‚
gözlerin kadar nemli‚
yüreğim kadar gamlı‚
sen kadar acı‚
ben kadar aciz‚
sen susuyorsun‚ beni‚ beni boşver.
Çay var, içersin?"
"Bütün hayatımı, en ince ayrıntılarına kadar düşünerek hesapladığım iyiliklerin hayaliyle geçirdim albayım. Artık ne olacaksa olsun istiyorum."
''Bir tanrıya inanmayı çok isterdim Bay Stevenson. İnsan bazen affedilmeyi çok istiyor. ''
"Bilinen ama söylenemeyenlerin ağırlığı çökmüştü havaya."
"Bilmem. Ben sevmesini bilmiyorum herhalde. Kimi sevdiysem bana düşman oldu."
"Bir insandan bu kadar nefret etmek ve onun tarafından önemsenmeyi bu kadar istemek, aynı anda nasıl mümkün olabiliyordu? Bu iki istek de aynı bedende kendilerine nasıl yer bulabiliyordu? Kim bilir ne acılar çekiliyordu o anda içimde? Ne kavgalar dönüyordu? Nasıl giriyorlardı birbirlerine? Nasıl bir savaş? Korkunçtu mutlaka."
"Benim beklediğim aşk başka! O bütün mantıkların dışında, tarifi imkansız ve mahiyeti bilinmeyen bir şey. Sevmek ve hoşlanmak başka; istemek bütün ruhuyla, bütün vücuduyla, her şeyiyle istemek başka... Aşk bence bu istemektir. Mukavemet edilmez bir istemek!"
Seni seviyorum. Sana cesaretim var. Sana hazırlık yaptım! Bu hayat denen maskeli baloya seni sevmek için geldim. Bu şiirsiz dünyanın kalbi olmak için geldim.
"Kötülük olsun diye yapmadım ki, sadece sevmek istemiştim George."
"Umutsuzluk en yakıcı zevktir, özellikle de içinde bulunduğun durumun çaresizliğini açıkça kavramışsan."
Bir satranç kursuna gittiğinizi ve işin felsefesini, kurallarını, mantığını anlatmak yerine çoğunu bir daha görmeyeceğiniz bir sürü hamle ezberlettiklerini düşünün. Şimdi de ülkedeki tüm satranç kurslarının böyle işlediğini , aksinin kanunen yasak olduğunu ve satranç öğrenmek zorunda olduğunuzu farz edin. Hayal gücünüzü zorlamanıza gerek yok, hepiniz zaten yıllarca bu kabusu yaşadınız. Öğrenmenin ve düşünmenin temellerini on iki yıllık müfredata sığdıramayan bir "temel eğitim"den bahsediyoruz.
"Yalnız, yaşamak değil baylar, ölüm bile onurlu olmalı!"
"İnsanın kötülüğe sapmış bir varlık olduğunu kavraması ve içinde suçlu bir yürek taşıması , dünyada tüm mahkemelerin verebilecekleri cezalardan çok daha şiddetli bir cezadır"
"Aklımdan çıkmıyor.
Aklım çıkıyor,
o çıkmıyor"
Artık yeter Ömer… Sana kızgın değilim… Sana kızmayacak kadar seni iyi tanıyorum… Sonra seni seviyorum… Neden sevdiğimi bilmeden seviyorum… Bu sevgiyi her gittiğim yere beraber götüreceğim… Allahaısmarladık… Güzel dudaklarını öperim… Sen de bana kızma… Başka türlü yapamazdık…
Sayfa 232
"Herkesten çok güldü, belli ki acı çekiyor."
İnsanın hayatında öyle an gelir ki önünde uzayıp giden karanlık yolda ilerlemekten başka çaresi kalmaz ,geri adım atamayacak kadar yorgundur çünkü ve yerinde duramayacak kadar da yıkkın. Hayatta çoğu zaman asıl ihtiyacımız olan şey de budur işte, sağlam kalan parçalarımızı toplayıp kör karanlıklarda yolumuza devam etmek. Nihayet dedim kendime, bulvara bakan karanlık konteynırların kuytuluğunda oturmuş ağlarken, asıl konumuza gelmiş bulunuyoruz evladım. İnsana, yani o büyük acıya. Misal, bütün şartlar eşit olduğunda, bu şehirde ki en üzgün insan, şimdi bu akşam burada, kendine acıma duygusunu daha fazla körüklemenin ne alemi var? Hayatında ters giden şeyleri birbirine bağlayıp moralini bozmanın ne alemi var?
"Devrimcileri sıradan insanlardan ayıran bir özellik, ahlak bakımından üstünlükleriydi. kendilerine egemen olmak, en çetin koşullar altında yaşamak, yalancı, çıkarcı olmamak, bundan başka çarpıştıkları amaç uğruna hayatlarına varıncaya kadar her şeylerini feda etmek zorundaydılar."
"Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
"İçimde biriken hislerin birdenbire patlayarak, beni zerreler halinde dağıtacağından korkuyorum."
