Bu senin yolun ya da yok oluşun.
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
Vergilius, hep kendi tarlalarının sımırlarında gezinmiş,
her zaman kendi hayatının smnırboylarında kalmıştı; huzur nedir
bilmeyen bir insan; ölümden kaçarken ölůmü arayan, eser vermek
isterken eserden kaçan biri; bir âşık, ama yine de hep kovalanmaya
yargili, gerek ic gerekse dış dünyanın tutkuları arasında yolunu
kaybetmiş, kendi hayatına sadece konuk olabilmiş biri. Ve bugün.
neredeyse būtūn güçlerinin sonuna vardığı noktada, kaçışının ve
arayışımın sonunda, tam kendi kendinin üstesinden gelmişken ve
ayrılmaya hazırken, böyle olabilmek için kendini aşabilmişken ve
son yalnızlığı da üstlenmeye, iç dünyasında bu yalnızlığa uzanan
yolda yürümeye artlk hazırken, kader onu bir defa daha eline geçirmiş, yalınlğı, köklerine dönmeyi, ic dünyayı ondan bir defa daha esirgemiş, dönüş yolunu yine değiştirmiş, bu yolu dış dünyanın alacasına doğru saptırmış, bütün hayatını gölgelemiş olan kötülüğe
geri dõnmeye zorlamıştı Vergilius'u; sanki artlk kaderin Vergilius
için saklı tuttuğu tek bir yalınlk kalmıştı - ölmenin yalınhığı.
Sayfa 3 - İtahki YayınlarıKitabı okuyor
Ve bugün, neredeyse bütün güçlerinin sonuna vardığı noktada, kaçışının ve arayışının sonunda, tam kendi kendinin üstesinden gelmişken ve ayrılmaya hazırken, böyle olabilmek için kendini aşabilmişken ve son yalnızlığı da üstlenmeye, iç dünyasında bu yalnızlığa uzanan yolda yürümeye artık hazırken, kader onu bir defa daha eline geçirmiş, yalınlığı, köklerine dönmeyi, iç dünyayı ondan bir defa daha esirgemiş, dönüş yolunu yine değiştirmiş, bu yolu dış dünyanın alacasına doğru saptırmış, bütün hayatını gölgelemiş olan kötülüğe geri dönmeye zorlamıştı
Su-VarışKitabı okudu
Empedokles eve dönüşün, son bağlamının yolunu fark eder: İnsanları aşarak yalnızlığa gider, hayatı aşarak ölüme varır. Son özgürlük, evrene geri dönüş; işte
Zamanında herkes kütleden sivrilerek bireysel bir hayat yaşamak peşinde... Oysa kişiliğini belirtmek için kendini geliştirmeye çalışan insan, bu çabalamanın sonunda ruhsal bir yalnızlığa düşer. Böylece dolgun, dört başı mamur bir hayat yerine manevi bir intiharla yüz yüze gelir. Evet, yüzyılımızda herkesin tekliğe kaçması, kendi kabuğuna
Sayfa 396Kitabı okudu
"İçimizdeki çocuk yaralı olduğu zaman kendimizi boş ve depresif hissederiz. Hayatın kendisinde bir gerçek dışılık duygusu hakimdir. Ordayızdır, ama içinde değilizdir. Bu boşluk, yalnızlığa yol açar. Asla gerçekte olduğumuz kimse olamadığımız için hiçbir zaman gerçekten mevcut olamayız. İnsanlar bize hayransa ve yakınımızda olmak isterse bile kendimizi yalnız hissederiz. Hayatımın çoğunda böyle hissettim. Hangi gruba katılırsam katılayım lideri olmayı başardım. Çevremde beni sevip sayan insanlar oldu ama asla kendimi onların birine gerçekten bağlı hissetmedim."
Yoktun!
Kim bilir kaç gece odamı kelebek bastı,
aşkına adanmış hayallerim hasretinden kim bilir kaç ormanı yaktı!
İçimde her gece biraz daha yetim kalan çocukluğum,
içimi milim milim kemiren yokluğunla aynı paydalarda eşitlenemedi,
ölümden beter hasretin hiç sadeleştirilemedi!Hayalinle sevişirken yastığımı sırılsıklam eden gözyaşlarım,
delirmiş
Yalnızlığa güzelleme
Çoğunluğun güldüğü yerde canınız sıkılıyor diye ayıplanma sancısı çekmezsiniz. İçinizle dışınızın barışık olduğu tek ülkedir orası. Kapıları ancak isteyene açılır. Çıkış saati yoktur, dönüş saati yoktur.
İnsanlarla alışverişimde bana az zorluk çıkarmayan son bir huyuma daha değinebilir miyim.? Arıklık içgüdüsünün hepten korkunç bir duyarlığı vergidir bana, öyle ki her ruhun dolaylarını, dolayları ne kelime, ta içini, ''ciğerini'' görür gibi sezerim, kokusunu alırım.. Bu duyarlık benim için psikolojik bir duyargadır; bununla her gize dokunur, yakalarım onu. Kimi yaradılışın derinlerinde yatan, belki de kötü kanın gerektirdiği, ama üstü eğitimle sıvanmış bir sürü pisliği hemen ilk dokunuşta fark ediveririm. Doğru gözlemişsem, arıklığıma zararlı bu gibi yaradılışlar da, kendi paylarına, benim iğrenip sakınışımı sezerler; böylelikle daha güzel kokulu olmazlar ya.. Bir kez böyle alışmışım, -kendime karşı aşırı bir açıklık temel koşuludur varoluşumun, arık olmayan çevrede yaşayamam-, sanki suda, dupduru, pırıl pırıl bir sıvıda yüzerim, yıkanırım, oynarım aralıksız. Bu yüzden insanlarla alışverişim hiç de kolay bir sabır sınavı değildir; benim insan sevgim, başkasının duygusunu paylaşmakta değil, paylaştığım duyguya katlanabilmektedir. Benim insan sevgim sürekli bir kendimi yeniştir. Ama ben yalnızlık olmadan edemem; yalnızlık, yani iyileşme, kendine dönüş, özgür, hafif, esinen bir havayı solumak.. Zerdüşt'üm baştan başa yalnızlığa ya da beni anladıysanız, arıklığa bir dithyrambos'tur.. (Dionysos'u öven dinsel yır; bu tür övücü, coşkun şiir) Arık deliliğe değil neyse ki.. Gözü renk görebilen ''elmastan'' der onun için. İnsandan, ayaktakımından iğrenme benim en büyük tehlikem oldu hep.
Sayfa 19Kitabı okudu
_Kadın olsam hayat kadını olurdum.
_Bir çiçeğe konan kelebek olmaktansa, bir boka konan sinek olmayı tercih ederim.
_Kelebeklerin ve arıların arzuladığı bir çiçek olmak varken, sinekleri cezbeden bir bok parçasıydım.
_Beni soğuk, kibirli, ukala falan bulduysanız sizi sevmemişimdir. Sevdiğime kedi gibi olurum ben.
_Yeterince dürüstsen, fazlasıyla
