...Mutlak 1sessizlik hakim her yere çünkü bitkisel hayatın son izleri, hışırdayan son yaprak veya ağaç kabuğu parçaları, hepsi çoktan uçup gitmiş, geride toprakta kıpırtısız yatan taşlar kalmış sadece. Bu nefessiz boşluğa kelimeler , neredeyse sönüp kaybolmuş 1aksiseda olarak dönüyorlar sonunda...
❝Bana öyle geliyor ki, sanki hayatımızın tüm anları aynı alanı işgal ediyor, sanki gelecekteki olaylar zaten varmış ve sadece sonunda onlara giden yolu bulmamızı bekliyorlarmış gibi, tıpkı bir daveti kabul ettiğimizde belirli bir zamanda belirli bir eve usulüne uygun olarak varmamız gibi.❞
✧