....Bütün kadınlar yalanların, dolanların kurbanıydı. Erkekler kadınları aldatır, aldandıkları için de onları cezalandırır; evlenmeye zorlar, sonra da ömür boyu hizmetçiliğe, küfürlere ya da dayağa mahkum ederlerdi.
En az aldatılan kadının fahişe olduğunu kavramıştım artık. Evliliğin kadınların en zalim şekilde acı çekmesine dayalı bir sistem olduğunu anlamıştım.
Çok iyi hatırlarım, çocukluğumda kurumuş bir kaktüs vardı, sulardım onu her gün. İyi bakardım yeşermesi için, ama her sabah buğday sarısı gördüğümde içim acırdı. Tek umut ettiğim şey onun yeşermesiydi. Birgün onun yavaş yavaş yeşerdiğini gördüm, yemyeşildi. Kırmızı bir çiçeği vardı. Çiçeğini elime aldığımda dikeni battı. Elimi kanatmıştı, çok ağlamıştım; çünkü o çiçek her uyandığımda çocukluk duygularımın arkadaşıydı. O günden sonra kaktüse bir daha bakmadım, korkmuştum. Yıllar sonra biraz da olsa anlamıştım, umut bir düşün başlangıcı bir düşün bitişiydi. Hayatın kuralıydı bu, sevmek bazen insanın canını yakıyordu.
Sayfa 15
Hayatımda tek bir insan için değişmiştim, o günü çok iyi hatırlıyorum. Tüm kimliğimi, özgürlüğümü, başka birinin özgürlüğü için, duyguları için ruhumdan fırlattım. O gün anlamıştım aslında insanı değiştiren düşünceleri değil, duyguları. Duygu mu kaldı? Yok. Özgürlük mü kaldı? Yok. Sen mi kaldın? Yok. Şimdi yine soruyorum kendime, "Neden?"
....
Yine o zaman anlamıştım ki, Sonya şayet bütün dünyanın zeki olmasını beklersem, çok beklemek gerekecekti. Daha sonraları anladım ki, böyle bir şey, hiçbir zaman olmayacak, insanlar değişmeyecek, aynı halde kalacaklardı.
...
Sayfa 336Kitabı okudu
O gece sevginin karşılıklı oturup birbirinin yüzüne bakmak olmadığını, bilakis yan yana oturup aynı noktada ortak bir hedefe bakmak olduğunu anlamıştım.
Sayfa 53Kitabı okudu
Akıl hastanesinde kalan o sarışın, zayıf kız akordeonunu çalarken hep aşkını düşünüyormuş meğer.
Çaldığı bütün parçaları onun hayaline adıyormuş.
Gözlerinden anlamıştım zaten. Başka türlüsü mümkün değil.
İnsanın ancak aşkı için şarkı söylerken gözleri bu kadar parlar.
Hele bu kadar solgun bir yüzle şarkı söylerken birden değişiveriyorsa...
Bir enstrüman çalmayı sırf bunun için isterdim.
Biliyor musun sonbahar gelince İstanbul susuyor bazen.
Bu şehir sustuğunda en çok martılar hüzünlenir.
Hayal Meyal- Tarık Tufan
Akıl hastanesinde kalan o sarışın, zayıf kız akordeonunu çalarken hep aşkını düşünüyormuş meğer.
Çaldığı bütün parçaları onun hayaline adıyormuş.
Gözlerinden anlamıştım zaten.
Başka türlüsü mümkün değil.
İnsanın ancak aşkı için şarkı söylerken gözleri bu kadar parlar.
Hele bu kadar solgun bir yüzle şarkı söylerken birden değişiveriyorsa.
Bir enstrüman çalmayı sırf bunun için isterdim.
Şimdi anlamıştım ki hayat bizden büyüktür ve biraz güçlü bir rüzgar bile kurduğunuz bütün o kumdan kaleleri çocuksu bir keyifle ansızın yıkıverir.
"Olağanüstü güçlere sahip olmadığımı da anlamıştım. Duvarların içinden geçemiyorum ya da merdivenleri kullanmadan aşağı inemiyordum. Sadece normal insanlar gibi hareket edebilme özelliğine sahiptim, tabii onlara görünmüyordum. Kapıları açtığımda kimse dönüp bakmıyordu ya da asansörün düğmesine dokunabiliyordum, kapı kollarını çevirebiliyordum ama hiçbirşeyi ve hiç kimseyi hissedemiyordum. "
Sayfa 118Kitabı okudu
"Döktüğümüz bu yaşlar bırak aksın, Sadee. Bu sevgi gözyaşlarının tadını alabiliyor musun?" Ulumam hıçkırığa dönmüş, ne demek istediğini anlamamıştım. Kaşlarımı çattım ve dilimle bu tuzlu nemliliği tadabilmek için ağzımı açtım. "Hayır, Sadee, dilinle değil. Gözlerini kapat, Oğlum. Tıpkı benim kapattığım gibi. Bırak yüreğin baksın onların tadına" Gözlerini kapatmasını izledim; sonra ben de kapattım. "Yaşadığımız anın acısını ve ıstırabını aş." Elleri kalbimin üzerindeydi; göğsümü okşuyordu. "Hişş,,, Gözyaşlarını sessizce dök." Uzun bir sessizlik oldu. Benim hıçkırıklarım bile dinmişti. "Hissediyor musun Sadee? Benim hissettiğimi hissediyor musun? Tatlılığını. Acının altına saklanan tatlılığını hissediyor musun? Bu sana olan sevgimin tadı. Ve senin bana olan sevginin. Tadabiliyor musun? Tüm kalbinle hissediyor musun?"
Kelimeleri anlamasam da ne demek istediğini anlamıştım.
"Bu göz yaşları dünyada sevginin var olduğunun kanıtı, Sadee. Gözyaşları sadece kendimiz için ağlama bencilliğini gösterdiğimizde acıdır. Bu gözyaşlarının nedeni olan aşkı inkar ettiğimizde ve unuttuğumuzda. Üzüntümüzün öfkeye dönmesine izin verdiğimizde...
Sayfa 63Kitabı okudu
