Geniş, aile
Ne şanslı çocuklarmışız biz! Şu anda ölüm döşeğindeki kardeşimin bile pek çok kimseden daha şanslı olduğunu düşünüyordum. İnanıyordum ki, çocukluklarını sevildiklerini bilerek geçirenler, dünyanın en mutlu, en uyumlu insanlarıydılar. Kayhan'ın çocuklarının mesela, babaları, halaları gibi gamsız ve mutlu bir çocuklukları olamamıştı. Küçücük yaşta, anneleri için endişelenen, babaları için üzülen iki yavruydu onlar. İlkokuldayken, her eve dönüşlerinde, babalarının işten eve gelişini, bir başka komşunun evinde beklemişler, arkadaş annelerinin pişirdiği kurabiyelerle beslenmişlerdi. Ana kucağı diye bildikleri, haftada üç gün yardıma gelen zenci kadının tombul kollarının arasındaydı; ana kokusu muhtemelen babalarının tütün kokulu nefesindeydi.
Oysa bir de bize bakın...
Okul dönüşlerinde evde anne yoksa teyze, o da yoksa, ilgiyi, sevgiyi beşe katlayıp sunan bir çift büyükanne ve dede hep vardı!
Sayfa 109 - EverestKitabı okudu
Atatürk, 19 Kasım sabahı, Dolmabahçe Sarayı'nda kılınan cenaze namazı sonrasında, Sarayburnu'ndan Yavuz zırhlısına alındı, yüz pare top atışıyla selamlanarak, İzmit'e doğru yola çıktı ve İzmit'ten trenle Ankara'ya nakledildi.
Gerisini Susy, Atalayların evindeki radyoda, diğer apartman çocuklarıyla birlikte dinledi.
Karı koca, seven ve sevilen arasında bile anne çocuk arasındaki kadar derinlemesine bir bağ yoktur. O asla hiçbir kimse ile bu kadar derin olamaz. Çünkü çocuk senin içinde sen olarak dokuz ay yaşadı, başka hiç kimse senin içinde dokuz ay boyunca sen olarak yaşayamaz.
Sayfa 45Kitabı okudu
"Çok seviyorsunuz zaten. Sevmiyor musunuz yoksa?"
"Çok seviyorum. Ama... Biliyor musunuz, çok da kıskanmışım onu hayatım boyunca."
"Sabiha Hanım , bütün ilk çocuklar , kardeşlerini üstlerine geldikleri ve anne babalarının sevgisine ortak oldukları için çok kıskanırlar . Bu duygu , büyüdükçe geçer ."
“Belki aynı anne karnından doğup ‘karın’daş, yani kardeş olmadınız ama aynı vatanı paylaşan ve vatanlarını anneleri gibi seven vatandaşlar oldunuz.”
Sayfa 60Kitabı okudu
"İnsanlar ölünce nereye gider, anne?"
"Gökyüzüne. Gökyüzüne çıkar, yıldız olurlar."
Sayfa 13 - Remzi KitabeviKitabı okuyor
Yokluğuna alışmak demek, o hayattayken beraber yaptığınız şeyleri artık tek başınıza ya da en azından onsuz yapmaya alışmak demekti. On altı yaşında bir genç kız olan benim için bu, babasız pazar kahvaltıları, babasız piknikler; gece uyumadan önce üstünün örtüleceğini ve kapının kilitleneceğini bilmek gibi şeylerdi. Yaşım ilerledikçe de babasız kız istemenin, babasız düğünün, baba elini öpemeden yuvadan uçmanın, ilk çocuğumun 'dede' dediğini hiç duyamamanın içimi yakan acılarıydı. Annem içinse en üst raftaki salata tabağına ulaşmak, kavanozların kapağını açmak, evin erzak alışverişine çıkmak, faturaları ödemek, maaşı eline alıp gider taksimi yapmak gibi tek başına yapılacak daha bir sürü şey, babamın yokluğunu her gün hissettirecekti. Bu kısımlar alışması zor olanlardı. Gidişini kabullenebilmek ise artık yaşamadığını, yani artık bir şeyleri başa saramayacağınızı, telafi edemeyeceğinizi, 'keşke şunu yapsaydık, birbirimize şunu deseydik cümlelerinizin artık gerçekleşemeyeceğini bilmek demekti. Eğer dolu dolu bir ilişki yaşadıysanız, ölenin gidişini kolay kabulleniyordunuz, ardında 'keşke' olmayan yılların hesabı hızlı kapanıyordu. Babamın ölümünü bu yüzden hızlı kabullenmiştik. Yokluğunda bizi ısıtacak bolca anımız, kulağımıza onun sesinden fısıldayacak sevgi sözcükleri, yüreğimizi o yokken de kucaklayacak sarılmalarımız vardı. Belki de bu yüzden, baba yokluğunun bana verdiği acı, anne yokluğunun Ayşe'ye verdiği acı kadar derin değildi. Yokun yokluğunu kabul etmek, varın yokluğunu kabul etmekten daha kolaydı.
Sayfa 151Kitabı okudu
Bir an kapayın gözlerinizi ve bir edebiyat akşamını, Orta Anadolu'nun bir kasabasında, hayal etmeye çalışın!
Önce, herhangi bir taşra kasabasında bir kütüphane veya kültür evi bulunacak, sonra orda düzenlenecek edebiyat toplantısına bir manav, bir kasap, bir tornacı veya herhangi bir esnaf, bir ev kadını teyze, bir çocuklarını büyütmüş anne, bir büyükanne evinden çıkıp gelecek! İçeri girerken de küçük bir ücret ödeyecek! Hayal!
Sayfa 55 - EverestKitabı okudu
:D
- Biz köylülerin çalışıp çabalamaktan başka çaremiz yoktur, kazandığımıza şükretmeliyiz.
- Komünizma gibi desene, baba!
- Komolizma mı?
- Komolizma değil, baba, komünizm!
- Eeeh, komolizma işte! Ama komolizmayı Ruslar uydurdular. Madem ki Ruslar uydurdular, bizim millete uymaz.
- Hayır, baba, komünizmayı Ruslar değil, Almanlar çıkardılar.
Sayfa 33Kitabı okudu
İnsanlar ölünce nereye gider, anne? Annemin yanıtlamasını beklemeden,
"Gökyüzüne" diye atılmıştı Aliye. "Göğe çıkar, yıldız olurlar."
Sayfa 13Kitabı okudu
Bu ecnebi mürebbiye zulmü o kadar değişik bir şey ki; bir anne, yanı başında öz çocuğunun zulüm gördüğünü fark etmez mi? Ne kadar idealize ediyor, ona dikkat edin; bu kadın vicdansız bir kadın değil! Normal bir anne… Merhamet duygularıyla dolu bir kadın; fakat o derece gözü kararmış ki, değişik bir şeye atlamaya çalışıyor, başka bir standarda… Batı hayranlığı yanı başındaki hakikati fark edemeyecek kadar bu insanları körleştirmiştir. Bence ibretlik bir şey ve burada mühim olan, benim annem, babam ve benim hayatım değil; biz gelip geçici, küçük şeyleriz. Ama bu küçük ünitede, benim hayatımda yaşanan bu vahşet, toplumun bütün katmanlarında şiddet farklılıklarıyla yaşanıyor ve makro planda da yaşanıyor. Felaket burada…
Sayfa 42Kitabı okudu
Ayşe, çok küçükken fark etmişti onu dünyaya getiren insanların içindeki boşluğu doldurabilecek anne ve baba olamayacaklarını. Hem her biri, dillerinde kendilerini haklı çıkaracak bahanelerle çocuklarından çok uzaklarda, farklı hayatlara yelken açmışlardı.
Sayfa 104
Bir anne neden ölür? Ölmek yaşlılara mahsus değil mi?..
Ölmek için önce ihtiyarlamak gerekmiyor mu? Anneler çocuklarını yalnız başlarına bırakırlar mı hiç!
Sayfa 68Kitabı okudu
Bunlar önemli ..
Komşu Ayşe teyze mühendis oğlunu anlattığı kadar Hallac-ı Mansur'un neden öldürüldüğünü anlattı mı bize? Cüneyd Bağdadi'yi bilen çocuğuna anlatan bir anne var mı? Hangimizin babası Yunus Emre'den menkıbe okuyor evde?
Sayfa 56 - Yakamoz KitapKitabı okudu
