Şu ana kadar okuduğum en iyi kitaplardan biriydi Açlık. Genç bir yazarın açlık ve sefaletle dolu günlerini anlatıyordu.
İsimsiz kahramanımız hazırladığı yazı eğer yayınlanırsa birkaç kron kazanıyor ve onunla biraz, belki bir hafta geçiniyor diğer zamanlarsa ise aç yaşıyordu. Günlerce ağzına lokma koyamıyor ve artık midesi de kabul etmiyordu. Açlığın insanda yaptığı zihin oyunları, çaresizlik, herşeye rağmen namuslu kalabilme mücadelesi, dayanabilme çabası, her koşulda yazmaya çalışması çok etkiliyici idi.
"Yedi, sekiz ay var ki, tek saatim tasasız geçmemişti, hiçbir hafta her gün, az da olsa birkaç lokma yiyememiştim. İşte şimdi sefalet bana yine diz çöktürüyordu. Her şeye rağmen, dayanmış, bunca yoksulluğun göbeğinde, namuslu kalabilmiştim..."
"Gün boyu oturmuş, yazmıştım; ellerimin üstünde soluklarımı duymaya dayanamadığım için, ellerimi bezlere sarmıştım."
Beni özellikle etkileyen ise en zor şartlarda bile yaşama tutunacak birşeyler bulması ve onuruydu. Kendisinin düştüğü sefaletten ağlasa da arada Tanrıya isyanlar savursa da en dibe düşse de bir şekilde kendini toparlıyordu. Yazma aşkı öyle büyüktü ki. Ve onuru, kendini aşağılanmış küçük düşmüş hissettiğinde söyledikleri, uydurdukları muazzamdı. Bu kadar da gururlu olma öleceksin dedim ona ama beni duymadı.
Kitabın başında yazarın hayatı vardı. Anlaşılan o ki yazar kendi yaşadıklarından yazdığı için bu kadar gerçek ve etkiliyici.
Tok açın hâlinden anlamaz derler ya işte anlayabilmek için empati için çok güzel bir kitap. Ve idealler için herşeye dayanabilme noktasında örnek. Bu kitabı okumalısınız...
