İyi bilirim :) Benim yalnızlığım insanlarla dolu...
❝
Bazen çok yalnızlık duyuyorum...
❞
Sayfa 136 - Sel YayınlarıKitabı okuyor
Zincirlerden kurtulmak istedikçe onlar daha da sıkacak seni.Ah, o zincirler yok mu onların nasıl bir bela olduğunu ben çok iyi bilirim
“Bundan ötürü, okumayı sevdiğim nadir şeyler arasında, tiyatro oyunlarına ayrı bir zaafım vardır. Her yeni gün, bende farklı bir oyun seyreder, ruhların Mercator projeksiyonuna göre bir düzleme nasıl yansıtılacağını iyi bilirim. Aslında pek sıkıntımı giderdiği de yok bunun, dramaturglar öyle çok, öyle benzer, öyle büyük hatalar yapıyorlar ki. Beni gerçekten tatmin edebilen bir dram çıkmadı. İnsan psikolojisini, bir bakışta bütün tenhaları yoklayan bir şimşek berraklığıyla incelerken, ruh çözümlemesindeki ve tiyatrocuların yapısındaki kabalıktan rahatsız oldum; bu konularda okuduğum azıcık şey, yazılı bir sayfanın orta yerindeki bir mürekkep lekesi gibi tiksindirdi beni.”
çok iyi bilirim bu hissi..
Dış dünyaya durmaksızın gülümseyen yüzümü gösterirken, iç dünyam ölüydü. İşte bu, bin derdi tek bir saç teliyle taşımak gibi, yağa ter karıştırmak gibi bir çabaydı.
Herkese kocaman bir Eyvallah
Neden böylesin demeyin:
Mesela ben hiç annemin elini tutup gitmedim okula, babam hiç taşıyamadı çantamı...
Yorulmak, yolda kalmak gibi bir şamsım yoktu benim...
Kimse halimi sormadan iyi değilsin biliyorum demedi, yada ben anlatmadan anlamadı derdimi...
Sonra neden yenilmiyorsun diye sordular, ben en çok çocukluğuma yenildim artık nasıl kaybedebilirim...
Ben kendimi kaybettim daha kimi kaybede bilirim...
Gömdüğüm hayallerime çok ağladım şimdi hangi kabirde göz yaşı dökerim...
Sorular sormayın bana ben hiçbir cümleye artık cevap değilim...
🖤
Eski zamanda subayların ağzında ne yazık ki, “Çar da ben, Tanrı da benim!” türünden bir sürü lakırdı dolaşmaktaydı. Doğrusunu söylemek gerekirse, zamanımızda böylelerinden pek kalmadı; belki hiç kalmamıştır. Şunu da belirtmek isterim ki, böylesi sözleri kabara kabara söyleyenler, övünmeyi pek seven alaylı subaylardı. Subay üniformasını giymekle
Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Bu duyguyu çok iyi bilirim
Yeni bir dünya öncekinin yerini alırken tanıdık her şey dipteki bir çatlaktan sızıp gidiyordu. Sonunda en yakınımdaki nesneler dışında herhangi bir şey seçememeye başladım. Hala görebiliyordum, kör değildim, ama bakışın güvenililiğini, keskinliğini, doğruculuğunu yitirmişti. Gördüğüm hiçbir şey eskisi gibi değildi artık.
Sayfa 43 - Everest yayınlarıKitabı okudu
Öyle alelacele suçlayamazdım kimseyi. Hem ayrıca bir insanı yakalayıp Tanrı namına adalet muhafızlığı yapmak cesaret gerektiren bir şeydir, ben ise hiçbir zaman bir insanı suçlama veya ondan şikayetçi olma cesaretine sahip olamadım. Çünkü çivisi çıkmış dünyamızda adaletin her türlüsünün nedenle hassas, ve tek bir olaydan hak hukuk çıkarmanın ne büyük kibirlilik olduğunu çok iyi bilirim.
Yazarken
Düşünüyor insan yazarken- gerçekten bunları benden başka okuyacak kimse var mı diye. Yani laedri olarak gönderebilirim tabii ki her daim dünyaya, ama benim altımda benimle alay etmeden okuyacak, benim yazdığımı bilecek... İşte burada duraksıyor insan. Etrafta başkaları da varken yazmak çok garip değil mi? Sanat sanat içinse yazmak da benim için
Varken "iyi ki varsın" diyebilmek....
Bu uygulamayi çoğu zaman içimi boşalttığım bı sayfa gibi görüp, elimden geldiğince üzeri örtülü cümlelerle kendime,zamana bı iz bırakıyorum
Ama bugün, 'derdim bendeki saygınlığını kaybeder' düşüncesini atıp.
Sadece bir kişinin sonuna kadar okuyup bı hatırlatmaya vesile olması niyeti ile perdesiz yazacağım.. acının edebiyatını yapıp
öyle sanırım
Zihnim kırmızı ve siyah renklerin çoğunlukta olduğu bir filmin en şiddetli ve karamsar sahnesi gibi. Gazete okumuyorum. Müzik konusundaysa artık gerçek bir cahilim. Doktorum bütün bunların depresyon belirtileri olduğunu söylüyor. Ondan iyi bilirim depresyonu! Hayatım boyunca içinde yaşadım. Bu depresyon değil. Çok zor geçen bir değişim sürecinin sancıları! Ancak şimdi anlayabiliyorum normalleşmeyi ne kadar küçümsediğimi. Bu kadar ağır ve zor olabileceğini hiç sanmıyordum. İstemenin yeterli olabileceğini düşünmek saflıkmış. Bazen normalliğin, bazı insanlara doğuştan verilmiş bir yetenek olduğunu düşünüyorum.
"Birini beğendiğimde bugün çok hoş
olduğunu söylerim,yetenekli olduğunu
düşündüğümde yüzüne karşı takdir ederim;
nazik hareketini övmekten çekinmem.
Dil cimriliğinin ne denli zehirli olabileceğini
bilirim çünkü ; iyi olanı zikretmek bizden
eksiltmez, ama birilerine hayat verir."