Dün değil, önceki gün. Dün de bir günlük geride…
Karasu dedikçe, kaz dediniz, derin okuma dediniz, ben de kazdım da kazdım derin inceleme yaptım. Bu sebepten bu "derin okuma" fikrini ortaya ilk atan 
Metin T. 'ye ithaf ediyorum bu incelemeyi.
Kazdıkça daha derine gittiği için mi nedir, Karasu'nun her kitabı
Orhan Pamuk Okuması Sonrası
Aslında romancı olmak istiyordum. Ama anlatacağım olaylardan da anlayacaksınız ki romancı olamadım. Şimdi ise burada, çocukluğumdan beri babamla ufak tefek de olsa sorunlar yaşayıp, bir nevi sığındığım bu sessiz evde, saf ve düşünceli bir romancı gibi camdan, az ilerideki bahçede çalışan kuyucu ustası ile çırağını izliyordum. Bu sessiz evimiz
SON DANS -1
O eve hiç gitmek istemiyordum. Yine de ayaklarım sürüklüyordu beni. Yol boyunca öylesine değişik duygularla yürüdüm ki. Sanki bir şey olsun, bir şey olsun da beni yolumdan alıkoysun istedim.
Zaten bir süredir kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Yorgunum. Hiçbir yere sığamıyorum. Bir boşluktayım sanki. Boğulduğumu, nefes alamadığımı
Kadim zenginlik ve sifa bilgisine eristim.
Buldugum bilgininin , uzerinde daha oncelerde dusundugum , ama cok ustune egilmedigim ses frekansi konusuyla baglantili cikmasi beni sasirtti. Youtubeda linkle ulastigim bir video izledim. Videonun kurgusu cok hosuma gitti. Video bir sure sonra cevirim disi kalacagini soyluyor. Yani ulasamayacagiz. Benim sansli kisi oldugumdan bahsediyor. Kurgusu
Üzülmemek için duvarların arkasına geçmektense, üzerlerinden atlayıp dümdüz koşmayı seçtim çoğu zaman. Sonunda uçurum da olsa düşeceğim yerin cennet olabileceğini düşündüm. Bacaklarım kırılsa da iyileşeceğini... Koşmanın ve keşfetmenin mutluluğunu hissetmek için buna değmez miydi? Koşmayan, kırılmayan bacaklarım ne işe yarardı? Koşmak ve keşfetmek değil miydi zaten hayat? Doğru mu yoksa yanlış mı düşündüğümdense hiç emin olamadım.
Doğru mu emin olamadım
Bir dostuma bakılırsa, bir adamın her zaman iki kişiliği vardır, kendi kişiliği, bir de karısının yakıştırdığı. Kadının yerine toplumu getirelim...
