“Zenciler prensesi olacağım.
Hayat işte asıl o zaman başlayacak”
Pippi Uzunçorap
Çiçekli şiirler yazmama kızıyorsunuz bayım
Bilmiyorsunuz. Darmadağın gövdemi
Çiçekli perdelerin arkasında saklıyorum.
Karanlıkta oturuyorum. Işıkları yakmıyorum.
Çalar saat zembereği boşalana kadar çalıyor
Acı veren bir sevişmeyi hatırlıyorum.
Bir bıçağın gereksiz
“Kalbimizin Misk-i Amberini çaldırmayalım”
"Rüyamda gördüm dün gece babaannemi "Çocuk yaşında yüzümü güldürdüğün güllerin kokusunu hatırla yavrum. Boşver dikenleri" dedi bana☺️
"Kalbin Amberi"💙
Çocukluğumdan beri hayatın sert rüzgarlarıyla incinen kederli kalbimi son derece yürekten sevgisiyle ısıtır, bazen harika anne yemekleri yapardı bana. Bende mutlu etmek için
Sezai Karakoç
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.
Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak.
Kanadı kırık kuş merhamet ister.
Ah senin yüzünden kana batacak.
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.
Ulur aya karşı kirli çakallar,
Ürkek ürkek bakar tavşanlar dağa.
Mona Rosa bugün bende bir hal var.
Yağmur iri iri düşer toprağa,
Ulur aya karşı kirli
“Esse est percipi.” demiş Berkeley, yani; “Var olmak algılanmaktır.” Hayyam, rubaisinde bunu şöyle anlattı;
“Ben olmayınca bu güller bu serviler yok.
Kızıl dudaklar, mis kokulu şaraplar yok.
Sabahlar, akşamlar, sevinçler tasalar yok.
Ben düşündükçe var dünya ben yok o da yok!”Veysel’in “Güzelliğin on par etmez şu bendeki aşk olmasa.” dediği de bu. Hatta Einstein’ın izafiyet teorisinde de bahsettiği şey bu. Herkesin dünyası, algıladığı zamana ve mekana göre var. Saraylarda oturanların dünyası ile, gecekonduda yaşayanın dünyası hiçbir zaman aynı olmaz.
Monna Rosa (1952)
Monna Rosa, siyah güller, ak güller
Geyvenin gülleri ve beyaz yatak
Kanadı kırık kuş merhamet ister
Ah, senin yüzünden kana batacak
Monna Rosa siyah güller, ak güller
Ulur aya karşı kirli çakallar
Ürkek ürkek bakar tavşanlar dağa
Sayfa 18 - Diriliş Yayınları 30. Baskı 2017Kitabı okudu
Stefan Zweig Üstüne Bir Deneme
Stefan Zweig çok karamsar bir adamdı. Üstüne üstlük oldukça da hiperaktif biriydi. Bu tespitlerimi bir yerlerden kesinlikle okumadım, tamamen benim fikrim. Peki neye mi dayandırıyorum bu savımı? Yazdıklarına elbette.
Kitaplarının çoğu yüz sayfayı bulmaz zira.(Kurmacalarını kastediyorum elbette) Oysa, modern romanlar çağıydı onun yaşadığı
Ben seni sevdim mi? Sevdim elbette
Bendeydi özlemlerin en korkuncu
Çıldırırdım sen ne kadar uzaksan,
Aşk değil, hiç doymayan bir şeydi bu
Ben seni sevdim mi? Sevdim doğrusu
Sevdikçe tamamlandım, bütünlendim
Biri vardı ağlayan; gecelerce
Biri vardı sana tutkun; o bendim
Ben seni sevdim mi? Sevdim, en büyük
En solmayan güller açtı içimde
Ömrümü değerli kılan bir şeydin
Sen benim bozbulanık gençliğimde
Ben seni sevdim mi? Sevdim, öyle ya
Bir çizgiye vardım seninle beraber
Ve bir gün orada yitirdim seni
Ümit Yaşar Oğuzcan
Zaman Kırıntıları
Rüya ile
Hayal arasında
Hayal ile
Hakikat arasında
Yalnız sen varsın!
Gece ile
Gündüz arasında
Güneşle
Bazen, bir şiir okumalı insan, bazen de bir şarkı dinlemeli. Bazen, bırakıp her şeyi şöyle yıldızlara bakarak kendini dinlemeli. Evet aynen öyle bırakmalı her şeyi. Elindeki kitabı, bilgisayarı, telefonu ve tüm kalabalıkları bırakıp, kendini, yani benliğini dinlemeli. Bir daha bakıp yıldızlara “ben de varım ulan ben” demeli.
“Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok
Kızıl dudaklar, mis kokulu şaraplar yok
Sabahlar, akşamlar, sevinçler, tasalar yok
Ben düşündükçe var dünya, ben yok o da yok” Diyor ya Hayyam, işte bunu düşünmeli. Saçma sapan bir egoizme kapılmadan, böbürlenip büyütmeden, öyle olduğu gibi görüp anlamalı kendini, O kitaplar, o şiirler ve o şarkılar sen varsan var, onun için kendine iyi davran...Uzanıp öpüver yanağından hatta....Ve tüm içtenliğinle, tüm başarı ve başarısızlık için tebrik et kendini.
Kendini sev ki herkesi sevesin. Kendimi seviyorum.... seni de seviyorum...,
