Evet, ne kadar genç, ne kadar hoş, ne kadar tüy gibi
hafif ve şık olduğunu görünce, şaşkınlıktan korkuya kapılmıştım. Ve şu da çok tuhaf değil mi, gerek
benim gerekse başkalarının sendeki o kendine özgü bir nitelik olarak her defasında hayretle
algıladığımız özelliğinin farkına daha ilk anda varmıştım: Sen, bir anlamda ikili kişiliği olan bir
insandın, hem sıcakkanlı, hayatı hafife alan, kendini bütünüyle oyuna ve serüvene vermiş bir gençtin,
hem de aynı zamanda sanatında acımasız bir ciddiyet sergileyen, görev bilinci taşıyan, son derece
okumuş ve bilgili bir adamdın. Zamanla herkesin sende hissettiği bir şeyi ben bilinçaltımda
algılamıştım, sen ikili bir hayat yaşıyordun, bir yönüyle aydınlık, tamamen dünyaya açık bir yüzey,
öteki yönüyle ise çok karanlık ve sadece senin bildiğin bir yüzey –bu dipsiz derinliklerdeki ikili
yapıyı, senin varlığının sırrını ben, yani daha on üç yaşında olan çocuk, sihirli bir çekim gücünün
etkisiyle daha ilk bakışta hissetmiştim.
Bazen sanki karşısında biri varmış gibi konuşup, çok değişik bir ses tonuyla gülüyordu. Zaman zaman birden öfkeyle bir bağırıyordu ki, neye uğradığımızı şaşırıyorduk. Ben de de panik atak başlamıştı. Yerinden kıpırdarsa, ben aniden çok korkuyordum. Yanımda bir başkası yükses sesle konuşsa, öksürse çok korkuyordum. O sinirlenince elim ayağıma
Cinayet
Genelev Çiçekçisi
Selim'in cesedi iki gecedir çiçeklerin arasında yatıyordu.
Sırtüstü düşmüştü, çiçeklerin saplarını kesmek için kullandığı bıçak,
kalbine saplanmıştı. Cumartesi gecesi öldürüldüğünü düşünüyorduk.
Katil onu öldürdükten sonra kapıyı
çekip çıkmış olmalıydı.
Araya tatil girince çiçekçi bir gün kapalı kalmış, cesedi bu
Genelev ÇiçekçisiKitabı okudu
Kendi kendine çizgiler çekmeyi pek sever insan. Bu çizgiler duracağı yeri bildirir, gideceği mesafeyi ölçer, seveceği şeyi belirler. Tuhaf ki ne tuhaf. Nabokov, "Zorlanan her sınır, kendisini aşan bir şeylerin de habercisidir." derken bu saçmalıktan bahseder. Çizgileri biz çizdiğimize göre, sınır diye bir şey yoktur sevgili okur.
Büyülü Ceket
Giyim kuşam zarifliğine değer vermekle beraber, hemcinslerimin üzerindeki elbiselerin dikimindeki kusursuzluk derecesine hiç aldırış etmem çok kere.
Ama bir akşam, Milano’da özel bir toplantıda tanıştığım kırk yaşlarında görünen bir adam, sırtındaki elbisenin pürüzsüzlüğü ve kesilişindeki mutlak güzellikle gerçekten göz alıyordu.
Bilmiyorum
KİMİ KÜFÜR KİMİ ŞÜKÜR EDER
Ne tuhaf değil mi hayat bitiyor?
İbret isteyene ölüm yetiyor
Bir acayip varlık bilir sonunu
Yine de Rabbine dönmez yönünü
Hem hâkim hem savcı bit kadar aklı
Her zaman ilgisin çekmiş yasaklı
Kâinat Allah’ı durmaz zikreder
İnsan bu kimi küfr, kimi şükreder
Yaramaz kulluktan başka bir işe
Öyle ki kibrinden duymaz endişe
Yaşarız ölüm yok sanki dünyada
Varlığımız ömür sürer rüyada
Hayat yaşanan an, gelip geçmiş dün
Kurtuluş yok mutlak ölecek bir gün.
25-10-2016
Uğur UKUT
Marcus AURELIUS
"Bilgisizliğin ve kendini beğenmişliğin, bu dünyada bilgelikten daha güçlü olması ne tuhaf değil mi?"
Sayfa 68 - Alfa KitapKitabı okudu
Ece Ferzan dillere destan güzelliğiyle gurur duyuyor
“Hepsinde para bol, unvan bol, iktidar bol ama yine de gözlerini
üstümden alamıyorlar. Sade erkekler değil, kadınlar da.
Demek ki bu hayatta en önemli şey ne servet, ne iktidar;
sadece güzellik. Güzellik karşısında hepsinin dili tutuluyor.
Bu masanın en üstünü benim. Başka masalardan
Sayfa 255 - 27 numaralı masadaki insanlara dair - Ece Ferzan dillere destan güzelliğiyle gurur duyuyor!Kitabı okudu
İlgilenenlere; yazdığım bir öykü...
İyidir, şaşırtıcı sonludur.
Bu akşam saatleri sessizliği, kendi kabuğuma çekilmem için en uygun zaman dilimiydi aslında. Her akşam aynı sessizliğe gömülüyor olmamın nedenini anlatmayı istediğim zamanlar çok olmuştu. Ama bu durumu anlatacak ne bir kimsem vardı, nede dudaklarımda güç. Her zaman