Şimdi bir dakka durup itiraf edebilirim; kalbim kırıldı ama. Kalbimden çat diye bir ses geldi. Aslında dahası... Fazla bekledim bitirmek için ve kalbim un ufak oldu. Kırılacak yeri, håli kalmadı. Ama bitti. Bu kadar. Böyleymiş. Kırılabilmek de bir şey... Kırılabilecek kadar hayatta olduğumu gösteriyor bu, en azından hissedebiliyormuşum, hâlâ kalbimle yaşıyormuşum.