Merhabalar, okurken beni gerçekten etkileyen bir kitapla geldim bu defa.
Algernon'a Çiçekler'de düşük bir IQ ile doğan Charlie'nin hikayesine tanık oluyoruz. Kitapta birinci tekil şahıs anlatım yöntemi kullanılmış. Düşük IQ seviyesinin yükseltilmesini amaçlayan bir deneye Charlie denek olarak katılıyor, ameliyat süreci ve devamında ondan her gün ilerleme raporu adı altında yaşadıklarını ve düşüncelerini yazmalarını istiyorlar ki bu sayede kaydedilecek olan gelişmeleri birinci ağızdan izleyebilsinler. Yani bir nevi kitap ana karakterimizin günlüğünden oluşuyor diyebiliriz.
Algernon ise deneyin daha önce üzerinde denendiği ve yol kat edilip zekası gelişen fare. Faredeki gelişmeler izledikten sonra da ilk insan denek Charlie oluyor. Charlie'nin IQ seviyesi düşükken dış dünyayı algılayışı, insanları iyi niyetli ve cana yakın değerlendirişi ile ameliyattan sonra hızla yükselen IQ seviyesi ile gerçekleri idrak edişi, aslında insanların ona acıdığı ve alay ettiklerini fark edişi benim en çok etkilendiğim kısım oldu. Tabi kitap böyle sürüp gitmiyor, spoi vermemek adına burada kesiyorum.
Kitap insan doğasının acımasızlığına vurgu yapmış bence. Kendinden düşük gördüklerine karşı acımasızlıkları, kendinden yüksek gördüklerine karşı da beslediği korku ile gelen yalancı saygı... Okurken ne kadar insana dair, ne kadar bize dair dedim çoğu yerde. Charlie'ye üzülmemek zaten elde değil, o kısma değinmiyorum.
Kesinlikle şans verilip okunmalı, hayata -1'lerle başlayan insanlara karşı biraz daha empati duymamızı sağlar umarım bu eser. Selam ve dua ile.
