"Hayat denen bir şey vardı. Paralı parasız insanlar yaşıyorlardı. Kızıyorlar, gülüyorlar, ağlıyorlar, alakadar oluyorlar, seviyorlar, ıstırap çekiyorlar fakat yaşıyorlardı.''
"Fakat neyi anlatabilirdim, kime anlatabilirdim? İnsan neyi anlatabilir? İnsan insana insanlara hangi derdini anlatabilir? Yıldızlar birbiriyle konuşabilir, insan insanla konuşamaz."
"Evlenmek,bir aile kurmak, gelecek tüm çocukları kabullenmek, onları bu güvensiz dünyada yaşatmak ve hatta onlara biraz yol göstermek, benim görüşüme göre bir insanın başarabileceği en önemli şeydir."
"Söyleyecek şeyimiz olmadığından değil. Söyleyecek çok şeyimiz var aslında ama, bugüne kadar anlattıklarımız hiçbir işe yaramadığından, konuşmak istemiyoruz."
"Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın!
Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla!
Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde!
Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum!
Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda!
Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında!
Hiç bilmiyorum! Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor!"
"Son zamanlarda,bilmem neden,bütün sevincimi yitirdim,her gün yaptıklarımı yapmaz oldum.Gerçekten öyle karardı ki içim,dünya, bu güzelim yapı,çorak bir kayalığa döndü gözümde."