İSTİKLÂL MARŞINI ANLAMA VE ANLATMA ETKİNLİĞİ SONUÇ
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
KAHRAMAN ORDUMUZA
👉1-Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
İstiklal Marşımız "korkma" diye başlar. Biliyorsun ki bu, Resûl-i Ekrem'in Sevr mağarasında Ebû Bekir'e söylediğidir. Bunlar tesadüf değil." (İsmet ÖZEL)
İstiklâl Marşı'nın ilk kelimesi KORKMAdır. Buradaki korku ne can
TÜM FİLOZFLAR VE ESERLERİ (KRONOLOJİK SIRALAMA)
taslak 008
Pre-Sokratik Döneme Ait Eserler
1-Thales (625-545 MÖ) 2- Anaksimandros ( 610-546 MÖ)
3-Anaksimenes
Fragmanlar
Benden olmayan bir ben
Bu benlik yitiriyor bazı şeyleri. Eskisi gibi uyanmıyor içinde hoşnut olduğu birtakım duygular. Bu sığlık yeri doldurulamaz bir boşluk yaratıyor, altında eziliyor farkındalığın. Ne yapmalı? Varsa eğer bir yolu, vazgeçmeye hazır kendi olması için feda edilecek ne varsa. Fakat kendi olması için vazgeçmeli mi yine kendinden olandan? İçine hapsediyor bu döngü onu. Sorgulamaların, sonuç vermediği gibi kendinden daha fazla uzaklaşmasına sebep olmasının vermiş olduğu buhrana direnemiyor. Özgür bırakmak istiyor kendini, sanki mümkünmüş gibi. Zaman geçiyor, kendine yabancılaşıyor, benliğinden bir adım daha uzaklaşıyor. İçinde, ondan olmayan bir başka benlik oluşuncaya kadar sürüyor bu teslimiyet. İşte bu benlik vuruyor suratına hakikati. Hayatın tezatlıklarıyla, bağımsız kurallarıyla, başıbuyruk hoyratlığıyla tanışıyor. Kendini terk etmek zorunda olduğunu anlıyor o zaman. Naif yaklaşımlar, masum düşünceler, sevginin hakikati... ilk benliğin yansıtıcı durumları bastırılıyor, yok edilmek isteniyor bu dünyada. İkinci benlik devreye giriyor o zaman. İnsanlar buna "büyümek" diyor. Bana kalırsa "cinayet" bu. İlk benlik hala içimizde ama yaşamıyor. İçimizdeki ölü ruhla kendimizi yaşıyor sanıyoruz. Aciz, zavallı bir varlık olmaktan öteye geçemiyoruz. Sonunda verilen son nefesle "ölüm" gerçekleşiyor.
Yani insan, ölüyor bir kez daha.
Sokrates, kendini ölüme hazırlarken "Hayattan uzaklaştığımız ölçüde gerçeğe yaklaşırız"der. "Biz, hakikati sevenler hayatta neye koşarız? Bizler kendimizi vücuttan ve vücudun hayatından kaynaklanan her türlü beladan kurtarmaya uğraşırız. Eğer durum buysa, ölüm bize gelirken niçin sevinmeyelim?" Bilge kişi hayatı boyunca ölümü arar, bu yüzden de ölüm ona korkunç değildir.
Güzel Yabancı Ve Mesafe
“Kendini dünya acısı aracılığıyla tanımlayan, yabancılaşmanın verdiği ıstırabın duygusu olarak gören Romantizm akımın üzerinde Eichendorff’un bu akıma isyan eden “güzel yabancı” ibaresi süzülür. Uzlaşmanın sağladığı ortamda, yabancı olan, felsefenin emperyalizmi aracılığıyla ilhak edilmeyecek, yabancının belli bir yakınlıkla durmakla birlikte
