Şimdi bana Selma'dan yazılı bir emir getir, kendimi balkondan aşağı atayım. Fakat yanımda olursa atmam. Ben daima gaib'i seviyorum. Hâzır'ı sevmiyorum. Herkes biraz öyle. Fakat ben daha çok.
Sayfa 305Kitabı okudu
"...Selma'dan ona kalan hayat yadigarında hiç rol oynamadığını fark etmiş. Önce açık denizlerdeymiş, askermiş, sonra şişelerde balık."
"Selil, bir delikanlı idi. Aslanlar yatağında korkusuz, yiğitler harmanında yegâne-i cihan bir delikanlı Daha on beşine gelmeden edep ve irfanı ile obanın en şöhretlisi olmuştu. Bir gece rüyasında dayısının kızı Betül Selma'nın bir kelebek olduğunu, cıvıl cıvıl renkler arasında neşeyle uçan bir kelebek olduğunu gördü. Ama bu kelebeğin Selma'dan, Selma'nın da bu kelebekten hiç haberi yoktu. Uyandığında bir yolunu buldu, Selma'ya rüyasını anlattı ve onun mu gitgide bir kelebeğe benzediğini, yoksa kelebeğin mi ona benzemeye çalıştığını sordu. Betül Selma yalnızca güldü."
Sayfa 19Kitabı okudu
Veysel çok uğraştı zamanında, bir paradoksu olsun; sivilceleri, çıbanı, benleri olduğu gibi... Çöp koleksiyonu bile oldu. Paradoksu her seferinde yarım kaldı. Yine de vazgeçmedi sevmekten; Selma'yı görmek, ona dokunmak, sevgisine karşılık görmek arzusundan vazgeçti. Sevmekten değil ancak Selma'dan geçti. O olma dan, onu görmeden onu sevmeyi öğrendi Veysel. Sevmek zaten böyle bir şey değil mi? Veysel demek, görmeden sevebilen demek değil mi?
Veysel sevgisini çocuklara, annesine, insanlara yöneltmeyi seçti. Selma'nın saçları yerine kedinin başıydı okşadığı, kuşun tüyünü öptü. Sevmek için Selma'ya gerek olmadığını anladı sonunda. Selma yanında olsa, Selma'da kaybolurdu. Onun yokluğunda kendini buldu Veysel. Yine de duygusunu, acısını unutamadı. Artık yük değil bu. Bu sayede daha çok sevebiliyor, daha iyi anlıyor; gülebiliyordu. Aşıktı ancak aşkının nesnesi yoktu. Putu bırakmıştı. Putu olmayanın paradoksu da yoktur.
Ateşi sönmüş ocakta yemeğini unutmuş, arzusunun külü çoktan soğumuş...
O güler yüzlü çocuk geri mi geldi? Ölebilirdi de...
Hazırdı. Açık çek verdi meleğe: Ne zaman istersen, o zaman al.
Sayfa 188
"Tipik yarı aydın kafasının piçleri..." diye düşündü Selma. "Bizim yarı aydının. Ha ha, Batı'dan taşıma su ile dönen beyinlerin ürünleri! Tanrıya şükür ki, bu sudan nasibini almayan, almayı da şiddetle reddeden bir aklıselim sahibi halkımız var. Biraz ayakta isek bu yüzden."
Genç adam, Selma Hanımın sözlerine devam edercesine ilave etti:
"Sanki, vatan yalnız İstanbul'dan ibaretmiş; sanki, biz burada gurbette imişiz gibi. Halbuki, ben, ruhumun millî muvazenesini burada bulmağa gelmiştim. Ne yazık...
"Evet, tıpkı benim gibi... Lakin, gün geçtikçe alışacağım yerde, görüyorum ki gün geçtikçe daha ziyade muvazenemi kaybediyorum. Burada, âdeta muallâkta duruyorum. Hiç bir tarafımdan toprağa dokunmuyorum. Bu ağaçlar, bu taşlarla benim aramda öyle bir uzaklık var ki, bir türlü geçip onlara yetişemiyorum."
Sayfa 87 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Ürkütücü görünümüne karşın yumuşak bir sesi vardı.Sandığımdan da gençti belki..Fransa'dan geldiğini söylüyordu..Doğru olabilirdi..Ama son sözleri..Tüm insanların mutluluğu için..miş..Bu muydu amacı?Birden bu cümlenin altında yatan anlamı sezdim..Asıl mutluluk Hristiyanlığa inanmakla gerçekleşecekti..İsa'nın öğretisine kulak vermekle..Hışımla Gülnar Hanım'a döndüm;
-Uzaklaştır bu kadını evimizden,diye bağırdım."Hele annemin odasında bir an bile kalmamalı.."
