Kâğıda babam için bir beyaz bir boşluk bıraktım. Boşluk bırakmak benim tarzım değildi. Eyaz da fark etmişti.
“İnsanlar beyaz sayfaları sever. Yeni başlangıçlar isterler, sıfırdan başlayıp bine ulaşmak sonra yine binden sıfıra inmek isterler. O sayfalara zamanı geldiğinde doldurabilecekleri boşluklar da bırakırlar. İnsanlık öylesine doyumsuzdur ki en güzel resimlerine bile daha sonrasında eklenebilecek birkaç fırça darbesi için boşluk bırakmak isterler. Ama sen boşluklara karşı tahammülsüzsün.” Demişti, her köşesine kalemimin dokunduğu resmime yeniden baktıktan sonra. Haklıydı. Bu boşluğa olan tahammülüm babam olduğu içindi. Babam nasıl biriydi? Yaşıyor muydu? Babam için o boşluğa çiçekler bırakabileceğim bir mezar çizmeli miydim?
"o vakitler birçok konuda aynı görüşteydik" demiştin. Sonra da eklemiştin ama: "o günden bugüne öylesine değişmişsin ki, aynı insan değilsin artık." Tümüyle doğru değil bu. Değişen şu ki, o zamanlar yaşamım bunca güç değildi, geleceğim daha az karanlıktı; içim, içimdekiler bakış ve görüş açım, düşünce tarzım hiç mi hiç değişmedi. Herhangi bir değişme olmuşsa, o da şudur: eskiden düşündüklerime, inandıklarıma, şimdi daha çok inanıyorum, eskiden sevdiklerimi şimdi daha çok seviyorum.
Najla Tammy Kepler İle Hakikat Yolculuğu Üzerine...
Söyleşi: Mahir Kılınç
1971’de, ABD’nin Teksas eyaletinde dindar Hristiyan bir ailenin ilk çocuğu olarak dünya ya geldi. Üniversitede okurken bir Türk öğrencinin ona Allah’ı ve İslâm’ı anlatması ve 40 Hadis kitabını hediye etmesinden sonra İslâmiyet’i araştırmaya başladı. Kitap onun hayatını değiştirdi ve Müslüman oldu.
1994 yılında
Yeni Diyalektik
_Tanrı, ilk ateisttir. Ateistler
_Tanrı, ilk masondur. Masonlar
_Orospu çocuğu. Marques de Sade
_Herkesin tanrısı kendine benzer. Yamyamların tanrısı bir yamyam; savaşçıların tanrısı bir savaşçı; hırsızların tanrısı hırsız; aşıklarınki de aşk tanrısı olacaktır. Ralph Emerson
_Trakyalılara göre tanrı, sarışın ve mavi gözlüdür. Öküzlerin elleri
Ölümü tasavvur etme tarzım, aşka dair hayallerimden pek farklı değildi: ölümde bir bitkinlik, tatlı bir hezimet görüyordum. O günden beri, ömrüm boyunca, bu iki saplantı sırayla zihnimi meşgul etmeyi sürdürdü; biri beni diğerinden kurtarıyordu ve hiç bir akıl yürütme beni ikisinden birden kurtaramıyordu.
Sayfa 32Kitabı okudu
