"Dünyanın ən gözəl eşq hekayəsi"
Bəzən, çoxluq tərəfindən bəyənilən, sevilən kitabları oxuduqdan sonra görürsən ki, heç də böyüdüldüyü kimi deyil. Belə hallarla qarşılaşanda elə düşünürəm ki, problem məndədir:)
Louis Aragon -a görə "Dünyanın ən gözəl eşq hekayəsi" olan 
Cəmilə kitabında eşqə dair heç nə görə bilmədim. Kitabda eşq adlandırdıqları duyğu nədir onu da anlamadım. Eşq hər halda həyat yoldaşı cəbhədə olan Cəmilənin ona xəyanət etməsi ya da evli olduğunu bilə-bilə Daniyarın evli bir qadına yanaşması deyil. Hələ 15 yaşında olan Seyitin qardaşının yoldaşına duyğusal hisslər bəsləməsi heç deyil. Kitabda bir-birinə uymayan, təzadlı fikirlər varıydı. Başlarda köhnə adət-ənənələrinə sadiq, kənddə yaşayan camaatın, kitabın ortalarında Cəmilənin kəndin ortasında, gənc oğlanlarla öpüşüb, çayda oynamasını gülərək izləmələri məni təəccübləndirdi, nə yalan deyim. Bir an düşündüm ki, bu hansı dövrdə və harada qəbul edilən bir şeydi? Axı başlarda, böyüklərinə hörmət əlaməti olaraq, həyat yoldaşına məktubun sonunda sadəcə "Salam" yazan adamdan bu yerə hansı ara keçdik? Ümumilikdə, Cəmilə obrazını heeeç sevmədimm:|
Mövzu olaraq hər kəsə xitab etməsə də, kitabın dili, təsvirləri onu oxunaqlı edirdi. Düşünürəm ki, kitabın davamı olsaydı, Cəmilə bu dəfə də, səsi daha yaxşı olan bir adamla Daniyara xəyanət edərdi:))
İlk öncə bu kitabı anlamaq üçün az da olsa yazar haqqında danışsam daha yaxşı olardı. Qardaşları kiçik yaşda ölən Kafkaya atası tərəfindən onun çiyinlərinə qaldıramayacağı böyük bir yük buraxırılır. Həm bu yükün ağırlığı, həmdə atası onu xor görməyi yazarda dərin bir iz buraxır. 
Babaya Mektup kitabında da onların ata-oğul münasibətləri çox ustalıqca işlənib. Bununla yanaşı cəmiyyət içində olan təzyiqlər və insanların yaratdığı özgüvənsizlik və aşağılanma hissini bu əsərdə Gregor Samsa metaforunda görürük. Yazıçı bu əsərdə bir böcəyi insanın əzilmişliyi və özünə qarşı olan küçümsəməni oxucuya çatdırır.
Oxunması lazım olan bu əsər, oxunduğu zaman qısa olsa da uzun bir vaxt dərindən düşünməyə vadar edir.
"...Amma sizdən sonra başqası gəlib, qocanı görüb və mümkündür ki, həmin şəxs ötən bütün müddətdə sizi izləyib. O qocanın ölümünü istəyən adam olub, incik düşüb hiddətləndiyinə, qəzəbləndiyinə görə, deyil, müəyyən bir niyyətlə qocanı qətlə yetirib. Çox güman ki, bu zaman o vəsiyyətnaməni nəzərdə tutub. Axı məhz o sizdən sonra qocanın yanında olub və onu öldürüb, daha sonra ayaqlarını üzəngiyə ilişdirib və atı vurmağa başlayıb ki, artıq ölmüş qocanı sürüsün. Əgər o keçdiyi cığırda unudub qoyduğu nəsə olmasa idi, əlbəttə, hər şey yaxşı ola bilərdi..."
William Faulkner
Tüstü
Kitabda ən çox Sürməyə üzüldüm. Ülkərə isə nə qədər əsəbləşdiyimi tahmin bilə edə bilməzsiniz. Bir an istədim ki, əlimi salıb əsərdə boğum onu Təəssüf ki, bizim sadə, saf qızlarımızın çoxu Sənan kimilərin, Amir kimilərin ucbatından pis yola düşürlər. Sözsüz ki, bu kimi hallarda mentalitet qurbanı olan ailələrin də rolu böyükdür. Əgər ailəsi Ülkərə yaxşı münasibət göstərsə idi, sevsə, qorusa idi, Ülkər ən azından anasına başına gələnləri danışa bilərdi. Bu olan halda da iş böyümədən həll olunardı. Hə bir də, Ülkərin Amirə səmimi şəkildə ondan əvvəl yaşadığı münasibətləri deməyinə baxmayaraq ona pis qız kimi baxması, Zərrin kimilərinin isə Ramildən hər şeyi gizli saxlayaraq xoşbəxt olmasına günümüzdə də az rast gəlmirik. Allah bütün qızlarımızı elə şər insanlardan qorusun. Allah bütün qızları həqiqətən sevəcək, sevə bilməsə belə pis yola çəkməyəcək insanlarla qarşılaşdırsın inşaAllah 
Elxan Elatlı
"...Hadisə yerinə ilk çatmış qardanın ifadəsindən: "...Tavanın altı ilə gedən dəmir borulardan iki pişik cəsədi sallanırdı. Pişiklər boğazlarından asılmışdı. Dilləri ağızlarından çölə sallanırdı, gözləri də, az qala, hədəqəsindən çıxacaqdı. Arxa ayaqları möhkəm dartıldığından oynaqdan çıxmışdı. İçəriyə doğru zirzəminin künc tərəfində divara çılpaq qadın cəsədi söykədilmişdi.
Biz cəsədi yaxşı görmək üçün fənəri ona doğru yönəltdik. Qadının sifəti tamamilə qana boyanmış, göz qapaqları və alnı şişmiş, suluqlamışdı. Görünür, qatil qurbanının bu yerlərini yandırmışdı. Qaş və kirpikdən əsər-əlamət yox idi. Budlarının dərisi soyulmuş, diz qapaqları qopardılmış, sağ əli biləkdən kəsilmişdi.
Cəsəd divara tam söykənməmişdi, sanki onunla divar arasında bir maneə vardı. Yoldaşlarımdan biri yavaşca ona toxunanda cəsəd ağzıüstə yerə gəldi və biz dəhşət içində bu maneənin nə olduğunu gördük. Cəsədin beli yarılmış və oraya biləkdən kəsilmiş insan əli yerləşdirilmişdi..."
Abaddon
Rövşen Abdullaoğlu
