N’apcaz şimdi diyo bana
Diyorum ki bi bakalım
Bakalım da önümüz taş
Aç gözünü bakmak lazım
N’apıp yapıp dış avluya
Bir sofaya kapak atsak
Hazırlandım sıvışmaya
İmlayı azcık bozarak
Konuş konuş hiç faydasız
Özgür diyilim ki hâlâ
Koş duvara, aş duvarı
Bir duvar daha karşında
Dışarıda bi avlu var
Avludan sonra dört duvar
Duvara çarpar dalgalar
Dalgalar sözümü yutar
Artık n’olcaksa olmalı
Bu söz firar’dip kaçmalı
Ona bir yardakçı lazım
Suçortağı olsun şarkım!
«Hiçbir şey olmamak bir tür sarhoşluktur ve irade, avludan
geçerken ayağımızın ucuyla kayıtsızca dokunup devirdiğimiz bir
kovadır.» (Pessoa)
Sayfa 58 - Ayrıntı YayınlarıKitabı okudu
Çok karanlık vardı. Seni Nusret Bey arıyor, dediler. Gittim, önünde bir mor binlik duruyordu.
"Biraz önce Çakır geldi," dedi. "Konuşmadı, merhaba demedi. Başı yerdeydi. Eli kanıyordu. Kulağı da kanıyordu,
yırtılmıştı. Dizlerine kadar çamura batmıştı. Zayıflamış bitmişti
de ... Şu binliği uzattı ağır ağır ... Uzatır uzatmaz da arkasını
döndü, yürüdü gitti. Ta avludan, sağ ol Nusret Bey bana iyilik
ettin, dediğini duydum. Ne dersin?
Laptev orada durmaya devam etti ve çıkıp gitmedi, kendi kendine, "Beni burada tutan ne?" diye sormayı sürdürdü. Hem kendine hem de özgür ve mutlu bir hayat yaşayabileceği kırlara, ormanlara gitmek yerine avluda taşların üstüne havlamayı seçen şu siyah köpeğe kızıyordu. Kendisinin ve şu siyah köpeğin avludan çıkıp gitmesini engelleyen şeyin aynı güç olduğu çok açıktı: Bağımlılık ve kölelik durumuna alışmak...
Sayfa 140Kitabı okudu
1974'ün o sonbahar gününde, bu yüksek, çıplak, kirli sarı duvarların ardına hapsolacağım hiç aklıma gelmemişti. İç avludan geçerken, demir parmaklıkların ardında hayvanlar gibi gizlenen kadınların yüzlerini, kararmış demirlere yapışmış beyaz ya da esmer parmaklarını görebiliyordum.
Sayfa 8Kitabı okudu
...söyleyeceklerinin bitip bitmediğini bilmek istiyordu, çekip gitme zamanı gelmemiş miydi artık? Aralarında konuşulacak ne varsa, geçmiş yıllarda söylenip bitirilmişti, avludan çıkış şu taraftaydı... kendisi de gitmeye hazırdı zaten, ama bir konuya dikkat çekmek istiyordu. Resim yapma yasağı gerçekten sona ermişti, polisin o zamanlar görevi olarak algıladığı her neyse, bugün başka bir şekilde tanımlanması gerekiyordu.
Sayfa 445Kitabı okudu
Mart, 1492
Kalender, sevgilisini kolundan tutup koynuna çekti. Aheste adımlarla avludan çıktılar ve camiinin kesme taşlardan örülü nev duvarına sırtlarını verip turuncunun her tonunu göğe saçarak eriyen güneşin ihtişamına daldılar.
Sayfa 56Kitabı okudu
Avludan şehrin hiçbir tarafı görünmüyordu; ne tersane ne de aşağı kıyıdaki terk edilmiş silah deposu. Yalnızca engin, amansız bir gökyüzü..
Karanlık basınca hepimizi koğuşa götürür, sabaha kadar kapalı tutarlardı. Avludan koğuşumuza dönmek bana her zaman güç gelirdi. Burası uzun, basık, havasız, içyağı mumlarının donuk ışığıyla aydınlatılan, ağır, boğucu bir kokuyla dolu bir odaydı. Orada on yıl nasıl yaşadığımı şimdi bir türlü anlayamıyorum. Ranzam üç tahtadan ibaretti; bana ayrılan bütün yer bu kadardı. Aynı ranzalarda, yalnız bizim odada otuz kişi kadar vardı
İş bankası kültür yayınlarıKitabı okudu
Bir De Çocuklar
Annen sesleniyor avludan
"Sardunyalara su verin biraz
Renklerini boğmaya başlamış toprağı
Top kadifeler yaprak döküyor yalnızlıktan
Gülhatmiler serçeleri taşıyamıyor dallarında
Ne zaman öğreneceksiniz bilmiyorum ki
Evlerin yalnız eşyalardan yapılmadığını."
kim
ve diğerleri kimler
bilmiyorum yıldızlı çarpan balıkları okyanusta
nasıl ölür balıklar bilmiyorum
civalı kurşunlu derelerde yüzdüm mü
bilmiyorum tıpatıp benzeyen iki ot var mı
yaşarken dik duran bir aynayı biçen
ölmek kolay olur mu ansızın gelirse
gözü arkada kalmadan gidebilir mi insan
ölmek mi zor yoksa hazır olabilmek mi ölüme
yaşamak bir uzak özlem olabilir mi
ekmek kokarsa ortalık
bir akşamüstü
bir sabah erken
fırın harlarsa birden
hamuru sıcak taşa bırakırsa bir kadın
dirildik yorgunluğu terli bir yelek gibi çıkarır sırtından
yan avludan hoyrat gülüşüyle gelir kathe kollwitz bakırına “la carmagnole” ü çizer bir daha
ve kar altında çiçek açarsa bir ağaç
o ağaç her mevsim çiçek açar
Sayfa 16 - Sege Yayın Birinci Basım : Ocak/Şubat-1992 Kar Altında Çiçek Açan AğaçKitabı okudu
Yağmur kuşlar geçiyor avludan sürü sürü dalların hışırtısını duyuyorum, üşütüyor beni Ötede, kentin üstünde bir şimşek çakıyor birden suretin yansıyor göğe ve her yağmur damlasına Uzak bir anı oluyor her şey, silikleşiyor ve alnım ateşler içinde, bir tutabilsen unutup gitmişim bütün türküleri artık (kötüye işaret bu, üstelik yalnız sana sığınıyorum) Kısa süren hastalıklar vardır ya, işte öyle geçip gidiyor akşama doğru hüzün bulutu resmini asıyorum ranzamın başucuna yine ve bir türkü tutturuyorum günün son çayında.
Everest yayınlarıKitabı okudu
Rizzoli kalkıp uyuşan bacağını salladı. "Sen Washington'dasın, ben
buradayım.
Senin
vazgeçemeyeceğin
bir
işin
var,
benim
de
vazgeçemeyeceğim bir işim var. Uzlaşmamız, taviz vermemiz imkânsız."
"Sanki savaş ilan eder gibisin."
"Hayır. Sadece mantık bunu gerektiriyor. Pratik düşünmeye çalışıyorum.
"Rizzoli dönüp şapelden çıkmak üzere kapıya doğru yürümeye başladı.
"Ve tabii kendini korumaya çalışıyorsun."
"Bunda anormal bir şey mi var? Korumamam mı lazım?" dedi Rizzoli
arkasına dönüp Dean'e bakarak.
"Kimsenin sana zarar vermeye çalıştığı filan yok Jane."
"Evet. Zarar veremezler çünkü buna izin vermem."
Şapelden dışarı çıktılar. Avludan geçip ana kapıya geldiler. Yine bir
çınlama sesiyle kapandı kapı.
Sayfa 181
