Kıyamet diyince aklınıza ne gelir? Dünya savaşları, yıkım, sefalet, ayaklanma, neslin yok oluşu...
Bu kitapta bir nevi bu sorunun cevabını veriyor:
Unutmak, işte asıl kıyamet bu.
Nasıl mı gerçekleşiyor? Gölgelerini kaybederek, tüm yaşamımız boyunca bize eşlik eden, her anımıza tanıklık eden gölgelerimizi kaybederek.
Bu kitapta ise karşılabileceğiniz tek düzen bu:
Gölgesini kaybeden unutmaya mahkûmudur.
Benliğimizi, etrafındakileri, eşyaları, düzeni, evrenin işleyişini unutmak. Bahsedilen unutuş hafıza kaybı gibi basit bir şey değil, mesela hayvanların konuştuğunu unutan bir gölgesiz hayvanlarla konuşabiliyor. O düzeni unuttu ve artık onun için bir düzen yok. Ana karakterlerimiz Max ve Ory de unutuş kapılmamaya çalışıyorlar, kitap da onları ve arkadaşlarının bu amansız direnişini anlatıyor.
Kitabın konusundan tutalım yan karakterlerine kadar her şey o kadar ince ve muazzam işlenmişki sevmemeniz çok zor.
Kitapta değinilen bir diğer konu da bu günlerimizin tadını çıkarmak. Bu da çok hoş bir ayrıntıydı.
Evet, bu kadar sevmeme rağmen neden bir puan kırdım? Benim kitabı 2 kere yarım bırakıp spoiler yedikten sonra bitirmemin sebebi, başlarının bir tık sıkıcı yazılmış olması. Bunu da sanırım ayrıntıların çokluğuna alışık olmamama bağlayabiliriz.
Her şeye rağmen fantastik ve bilim kurgu hayranlarının kesinlikle okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Umarım hayal kırıklığına uğramazsınız.
