Şeriat deyince aklına 4 eş gelen şeriat düşmanlarına da ayrı ayar oluyorum. Biz Allah korkusuyla, hakkını verebildiğimiz bir evlilik olsun diye kılı kırk yarmaktan evlenemiyoruz, bunlar da zannediyor ki 4. peşinde koşuyoruz. Kişi kendinden bilir işi. Çorap değiştirir gibi sevgili değiştirip, onlarcasıyla evlilikvari birliktelikler yaşadıklarından zihinleri arızalı işliyor!
"Bir kitap okudum, insana bütün bakışım değişti."
Kaç hayat tanırsın bir kitapta?
Kaç yolculuğa çıkarsın?
Ve kaçından sağ çıkabilirsin bu yolculukların?
Yaralar vardır, kabuk bağlar. Kurcalamadığın zaman kanamaz. Ama bir gün bir bakmışsın, deşilmiş yaran. Hiç olmadığı gibi, hiç olmayacak bir zaman.
"Sana hangi derdimle ağlayayım bilmem ki," diyordu 
İskender Pala 
Bülbülün Kırk Şarkısı'nda. Öyle bir
Çok doğru.
Yaşlılara gelince; ben yaşlıların her düşüncesine karşı çıkıyorum. İlke olarak yapıyorum bunu. Onlara dün olmuş bir şeyle ilgili görüşlerini sor: Sana 1820'lerde geçerli olan görüşleri aktarırlar, hani herkesin uzun çorap giydiği, her şeye inandığı ve de zırnık bir şey bilmediği günler.
Can yayınlarıKitabı okudu
Monte Cristo Kontu (2 Cilt Takım)Alexandre Dumas · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202025,8bin okunma
Bu dünyadan kocaman bir gülümsemeye sebep olmadan gitmeyelim...
Birinin duasında yer almadan gitmeyelim...
Başı dara düştüğünde akla gelen ilk isimler listesinde olmadan gitmeyelim...
Varsın iyi günde unutulalım, duaya ihtiyaç olunduğunda aranan olmaktan da mutlu olalım...
Kuldan karşılık bekleyenlerden olmayalım...
Her daim hüzünlü her daim gözü
Ayakkabı vurduğunda ayağının arkasında bir yara açılır, çorap giydiğinde o yara çoraba yapışır, çorabı çıkarttığında kabuk kopar ve tekrar kanar. İyileşmesi zaman alır. Ayakkabıyı çorapsız giyemezsin, çorapla giysen yine yapışır. Aile yaraları biraz böyledir. Yürümekten vazgeçemezsin ve attığın her adımda canını acıtmaya devam eder.
Sayfa 136 - Doğan Kitap, 1. BaskıKitabı okudu
'Ayık kafayla çekilmeyen arkadaş' gibisin Kierkegaard.
Şöyle düşünür ve bu onun dileği haline gelir:Ya şimdi bir başkası olsaydım, kendime yeni bir kendilik edinseydim. Evet, ya şimdi bir başkası olsa acaba o vakit kendini tanıyabilecek midir? Köylünün biri hakkında anlatılan bir hikaye vardır: Adam yalınayak şehre iner, üzerinde kendine yeni bir çift çorap ve ayakkabı alacak ve sonra güzelce kafayı çekecek kadar para vardır. Sarhoş halde evin yolunu bulmaya çalışırken yolun ortasına yığılır ve sızar. O sırada yoldan geçen araba sürücüsü ona, yoldan çekil yoksa bacaklarını ezer geçerim diye avaz avaz bağırınca, sarhoş köylü ayılır gibi olur, bacaklarına bir bakar ama yeni çoraplarından ve ayakkabılarından kendi bacağını tanıyamaz, arabacıya der ki: ez geç birader, onlar benim bacaklarım değil zaten.
Hayattaki en büyük pişmanlık, pişman olurum diye yapmadıklarımızdır...
“Mutlu aileler birbirlerine benzer, her mutsuz aileninse kendine özgü bir mutsuzluğu vardır.”
Lev Tolstoy
Nermin Yıldırım’ın ilk üç romanı 
Unutma Beni Apartmanı , 
Rüyalar Anlatılmaz ve
06.02.2023 04.17
O geceyi anlatmaya çalışmak ne kadar doğru bilmiyorum, ya da ne kadar kendimi ifade ederim onu da bilmiyorum. Bazı acılara sözler anlam yüklemiyor, tesirsiz kalıyor. 2022'de Haziran ayında öğleleyin yatak alttan üstte doğru sıçradı tabi bu durum bana normal gelmedi. Herkesin dilinde bi maraş depremi vardı zaten, hep ne zaman olacak
İyileşeceğiz ama unutmayacağız...
“🌍Hâlâ nasılsınız, çok fazla hissettiniz mi, nasıl bir duyguydu diye soruyor insanlar. Hissettiniz mi ne demek ? Gaziantepteyiz 7,7 depreminin ardından 7,6 depremini yaşamış insanlarız… Hiç kimse kimsenin acısını anlamıyor. Depremin yaşandığı 11 il dışındaki insanlar ne yaşadığımızı ne hissettiğimi asla tam anlamıyla anlamayacaklar. Evet hak veriyorum bende Elazığ depremini televizyonda görmüştüm, deprem olmuş deyip geçiyoruz televizyondan gördüklerimiz kadarıyla yetiniyoruz. O günü hatırlıyorum da, uyuyorsun ve bir sarsıntıyla uyanıyorsun şimdi geçecek sabret, korkma diyorsun ama geçmiyor. Nasıl uyandığımı hatırlamıyorum. Değil ayağımda ayakkabı, çorap bile olmadan karın üstüne bastığımızda hissettiğimiz duyguyu bilmiyorsunuz.Belki depremden değil ama biz günlerce evlerimiz yıkılır kaygısıyla sokaklarda kaldığımızda donarak insanımızı kaybettik.. Evsizliğin ne demek olduğunu günlerce sokakta kaldığımızda anlıyoruz. Tekrar deprem olur kaygısıyla cebinizde çorap ve su taşıdığımızda aslında ne kadar küçük dertlerimizin oluğunu anlıyoruz… Günlerce sokaklarda ölülerin gömülmesi için kefen beklerken ölümlün ne demek olduğunu anlıyoruz. Baştan inşa etmeniz gereken şeyler sadece binalar, şehirler değil..! Depremin ardından 1 ay geçti ama acı ve o korku her zaman akılarda olacak. İyileşeceğiz ama unutmayacağız.🍃🍂
Orhan Kemal'in Nâzım için yazdığı şiir
Sen
Promete'nin çığlıklarını
Kaba kıyım tütün gibi piposuna dolduran adam
Sen benim mavi gözlü arkadaşım
Kabil değil unutamam seni
26 Eylül 1943
Seni yapyalnız bırakıp hapishanede
Bir üçüncü mevkii kompartımanda pupa yelken
Sayfa 233 - Remzi Kitabevi, Kasım 2018Kitabı okudu
