Taaa şafakları
Nice bir
Yangınları düşer alın çatıma
Gencecik ölüme gitmenin.
Yığılır boşkovanlar, dumanlı
Ve susar mitralyözler kuytularda.
Suskundur,
Karanlıktır,
Biz, insanların yüzünde sevginin, şefkatin, sevincin çiçekleri açsın istiyoruz, korkunun dikenleri değil...
Biz, bebeciklerimizin gözleri gibi pırıl pırıl olsun istiyoruz dünyamız, sisli ve karanlık değil...
Biz, dostluğun, aşkın, kardeşliğin, iyiliğin sesleri doldursun istiyoruz yürekleri, kin ve ve nefretin değil....
Biz, bahar dalları pıtrak pıtrak filizle, kovanlarımız bal, tarlalarımız başak, bağlarımız salkım salkım üzümle dolsun istiyoruz...
Ayrılanlar kavuşsun, acıkanlar doysun, acılar dinsin istiyoruz....
Sayfa 358
Bizim dünyamız Tanrı’nın kötü bir ruh haline, kötü bir gününe rastlamış..
Franz Kafka
Mutluluk bir dağ yolu gibidir. Bakarsın tepelere tırmanır, sonra bir bakarsın, aşağıya iner. Tek başına nedir insan? Ama başkalarıyla birleşirse dağları devirebilir. Bizim şu güzel, şu yaşanası dünyamız böyle işte..
Güneşin evrene can verdiğini söylerler. Güneş gökyüzüne yükselsin de görün bakalım, o bir ölü değil mi? Her şey ölü, her yerde ölüler var. İnsanlar yeryüzünde yalnız, çevrelerinde ölüm sessizliği; bizim dünyamız bu işte... "İnsanlar, birbirinizi seviniz!" Bunu kim söylemiş, kim bize böyle bir vasiyet bırakmış? Saatin sarkacı habire vuruyor, duygusuz, soğuk soğuk...
Öyle insanlar vardır ki koskoca dünyamız bile onlar için hapishaneden başka bir şey değildir.
Sayfa 509Kitabı okudu
KALBİM DİNAMİT KUYUSU - AHMET ARİF
Beni, gözlerin götürür
Gözlerin
Aşkla, acıyla...
Kuşatmışlar
Sesimi, soluğumu
Bu dünyada fakirlik olduğu sürece, bir milyar dolarım da olsa hiçbir zaman kendimi zengin hissedemem. Milyonlarca insan hastalıktan ölürken, ben Mayo Kliniği'nden tam sağlam raporu da almış olsam, kendimi tümüyle sağlıklı hissedemem. Sen olman gerekeni olmadan, ben olmam gerekeni gerçekleştiremem. Bizim dünyamız böyle yaratılmıştır. Hiç kimse ya da ulus, kendisinin tamamiyle bağımsız olduğu ile övünemez. Biz birbirimize mecburuz.
Martin Luther KingKitabı okudu
Ne kadar korkunç olurlarsa olsunlar,şu nokta daima aklimizda:Bunlar benim iradem dışında olan işler.Önüne geçmek için ne yapabilirim? Yalvarmak mı? Asla... Ne faydası var ki ? Dilimiz ayrı,dünyamız ayrı... Kuzunun kurda yalvarması gibi bir şey olur. Çünkü bana işkence edenler de ,birkaç ruh hastası bir yana,bunu sadece zulüm olsun diye yapmiyorlar... Vazife diye başlamışlar... Ruhunu ekmek parasına satan her insan gibi yavaş yavaş alışmışlar,birer makine haline gelmişler. Bizi onlardan asıl iğrendiren ,daha ziyade insanın böyle bir makine haline gelmesi. Evet,ben ben olarak ve o o olarak kaldıkça,aradaki mesafe muhafaza edildikçe işkence ve dayak o kadar mühim değil.
Sayfa 115Kitabı okudu
