Türk filmlerindeki 'fakir ama gururlu genç' klişesi yaşadığı aşağılanmayı hırs yaparak başarılı olmuş insanların tipik örneğidir. Türkiye'de aşağılandığı için yükselenlerin, bir hayalin peşinde koşarak başarılı olanlardan daha fazla olduğunu bildiğim için Türk filmlerindeki bir sahneyi çok ciddiye alıyorum.
Kötü kalpli
Özetle 8 çakra
1 çakra (Kabullenme)
Bedende bulundugu bolge: bosaltim organlari
Yetenek: kabullenme
Renk: kirmizi
Golge duygusu : kizma gücenme sertlik
Element : toprak
2. Cakra (yaraticilik)
Bedende bulundugu bolge : cinsel.organlar
Sayfa 2930
Eski defterlerimi okurken yarından önceki yaşamım bana çok acı verdi. Hiçmişim meğer, yalnızca yaşamın getirdiği üzüntüleri umutsuzca göğüslemeye çalışan biriymişim.
.
ama ben memnunum hayatımdan. Valla. Hırs hırs. Hırs kötü bir şey. Bir kere geliyoruz dünyaya. Onu da vay ille de en büyük ben olacağım kavgasıyla mı geçirelim?
.
Yaşam ne tuhaf. Bir amaçla yola çıkıyorsun ama olmadık bir yerde buluyorsun kendini.
.
Hep önümden geçerdim ama burada oturmak hiç aklıma gelmemişti. Birden oturabilirim diye düşündüm. Bu apartmanda oturabilirim. İstediğim yerde yaşayabilirim. Sen öldün çünkü. 32 yaşındayım ve ancak şimdi gerçekten özgürüm. Ama hissedemiyorum baba. Sence neden hissedemiyorum?
.
Aslında sizinle konuşmaya başladıktan sonra her şeye şaşırdığımı fark ettim. Osman’ı iyi tanıdığımı sanıyordum. İnsan hiç kimseyi tanıdığından emin olmamalı. Gurur ve önyargı işte. İkisi de karşınızdakini tanımanıza engel oluyor.
.
Asıl soru ne biliyor musun? Asıl soru şu: Bizim aşkımız nimet miydi, lanet miydi?
.
Yersizlik korkunç bir şey, hele kimsesizlik. Şebnem niye kimsem değil artık?
.
Oblomov’dan beter haldeyim. İlya İlyiç acınası yaşamıyla uzlaşmıştı en azından, ben uzlaşamadım. Uzlaşamadığım tek şey de kendi yaşamım oldu.
.
ama anlatamam, anlatmak yeniden yaşamak demek. Her gün kendi kendime yaşıyorum zaten, acılarımı bir de başkalarına anlatarak büyütemem.
Hırs yok, yetenek yok, fırsat yok. Talihi sayesinde yırtmıştı sefilhaneye düşmekten ve sonsuza dek süren bir şey değildi talih. Lu'nun onu terketmesi kötü olmuştu, ama anasının gözü birini arıyordu Lu. Bardağını dipleyip uzandı. Camus'nün Resistance, Rebellion and Death kitabını aldı... bir kaç sayfa okudu. Acı çekmekten, dehşetten ve insanlığın içinde bulunduğu sefaletten söz ediyordu Camus, ama bunu öylesine rahat ve süslü bir dille yapıyordu ki olup bitenlerden insan olarak da, yazar olararak da etkilenmediği izlenimi uyanıyordu okurda, başka bir deyişle, her şey güllük gülistanlıktı sanki. Koca bir biftek, salata ve kızarmış patatesi afiyetle yiyip, üstüne de bir şişe iyi Fransız şarabı içmiş biri gibi yazıyordu Camus. İnsanlık acı çekiyor olabilirdi, ama o çekmiyordu. Bilge biriydi muhtemelen, ama Henry yanarken haykıran birini yeğlerdi. Kitabı yere bırakıp uyumaya çalıştı. Uyku sorundu hep. 24 saatte üç saat uyuyabilmeye razıydı. Neyse ki duvarlar burada hâlâ, diye düşündü, dört duvarın varsa umut da vardır. Sokaklardaysan umudunu bile yitirirsin.
Sayfa 12Kitabı okudu
Başlık sevmem ben
Ne umutlar ama;
Kitaba başlarken aynı geleceğinin büyük umutlarla dolu olduğunu düşünen küçük Pip gibi, ben de büyük umutlarla başlamıştım, bir arkadaşımla birlikte, kendisine 
Charles Dickens ın bir başka muhteşem eseriyle beni tanıştırdığı için teşekkür ederim öncelikle...
Şimdi esere gelecek olursak , aslında beni takip eden okurlar çok inceleme yazan biri olmadığımı bilirler fakat yine de bir kaç cümle kaleme almadan geçemedim...
Benim gözümden hayal kırıklığının , büyük ümitlerin nasıl yıkıldığının çok detaylı ve etkileyici bir ifadesiydi...
Hepimiz biraz Pip olduk, biraz Joe, biraz Estella... Sadece yaşadıklarımızın benzerliğiyle değil Charles Dickens'ın anlatımıyla bizi içine aldığı o ruh haliyle , bütün hisleri , anlayanın ruhuna diyeyim burda sözcüklerle nakşediyor...
Eserin başından bir olay ile başlayıp eserin devamında da anlatılan her şey ilmek ilmek baştaki olay örgüsüne bağlanarak tamamlanıyor.
Olayların akışı anlatılırken o günün İngilteresi, yoksul , zengin arasındaki uçurum , varlıklı olmanın insanların nezdindeki değeri ve aynı zamanda o varlığı kaybettikten sonraki statünün insanların üzerindeki olumsuz etkisi, sevgi, hırs, acı, intikam vefa, vefasızlık, pişmanlık, kimsesizlik, çocukluk, bir yere ait olma isteği , çocukluk ve bitmek tükenmek bilmeyen o büyük umutlar... Muhteşem bir kalem ile okura bir yazım dehası tarafından aktarılıyor.
Kitabı okurken her yaprak çevirişimde aklımda 
Friedrich Nietzsche nin şu cümlesi tekrar ediyordu istemsizce "Umut en büyük kötülüktür, çünkü işkenceyi uzatır"
Bir işkenceyi okumak hiç bu kadar zevk vermemişti.
"Oyunculluk uçarılık değil, bilgeliktir" diyerek çılgınlık derecesinde
"oyuncul" romanlar yazan Tom Robbins, bu romanda hayatımızı var eden en temel kavramlar hakkında düşünmeye ve insanın doğayla ilişkisinin kopma sürecinin anlatıldığı
düşsel/tarihsel bir yolculuğa çağırıyor bizi.
Batı’dan Doğu’ya, oradan da Yeni Dünya’ya
Arka Kapak
_EVLENMEK! Kadınlar sanki hipnotize edilmiş gibi gözlerini yaşamın bu noktasına dikerler. Özellikle Nevrotik kadınlar, sevme yetisinden tümüyle yoksun olmalarına ve erkeklerle ilişkileri dillere destan ölçüde zayıf olmasına karşın, bu tutkudan vazgeçemezler. Evlenme arzusunun zorlanımlı bir nitelik aldığı kadınlar grubunu da anmak gerek. İşte bu
Acı çeken atlar ve acı çeken insanlar..
Aslında en büyük sorun, yaşanılan çok kötü zamanların fazla veyahut olağan dışı kötü olması değil, sadece yaşanılacak güzel zamanların hiç olmayacak olmasıdır..
Geçmeyen ve bitmeyen bir azap yolu değildir asla.. Yürüdüğünüz yolların bir vuslata bir sılaya ulaştırmayacak olması değil, bir sılanın veyahut bir vuslatın olmamasıdır..
Sadece
