Babası bir temmuz sabahı ölmüştü. Çok sıcak bir günde ve hiç beklemediği bir anda.
Aslında bekliyordu da o sabah beklemiyordu. Sabaha karşı çişe götürmek için kaldırıp tekerlekli sandalyeye oturmasına yardım ederken yine başlamıştı babası, hiç ölmeyecek miyim ben diye ağlamaya.
İki buçuk-üç saat sonra da sessizce ölmüştü.
Sayfa 24Kitabı okudu
"Kötü haber, Çiçek dönüyor!" Sesim ne kadar zorlasam da kesik kesik çıkmıştı ama yine de espri yapıyormuş gibi sırıtmayı başardım. Asır duyduğu isimle birlikte elindeki oyun konsolunu bırakıp bana döndü. Ona sadece omuz silkebildim.
"İyi haberse ben gidiyorum," diye mırıldandım. Omuzlarım yer çekimine daha fazla karşı koyamadan düştü. Gözlerim dolmuştu bile ama dişlerimi göstererek gülümsemeye devam ettim. "Nasıl gidiyorsun?"
"Bana ayrılan sürenin sonuna geldik işte. Herkes kendi hayatına dönüyor."
Osman tek kaşını kaldırıp somurtkan bir ifadeyle, "Öylece gidiyor musun yani?" diye sordu.
Gözlerimi kaçırıp başımı salladım. "Sonsuza kadar burada kalamam." Ama bir yanımın bunu ne kadar çok istediğini bilmiyorlardı.
"Sonunda oyun bitiyor yani." Asır çenesini avucunun içine alıp manidar bir şekilde konuştu. Herkesin yüzünde biraz şaşkınlık vardı ama daha çok ne diyeceklerini bilemiyor gibiydiler.
"Uçuşum sabah erken olduğu için şimdi vedalaşmak istedim." Kalbim güm güm atmaya başlamıştı. Konuşurken bir an neredeyse nefessiz kalıyordum. Zor olacağını biliyordum ama bu kadar sarsılacağımı tahmin edememiştim.
Sayfa 351Kitabı okudu
Ve işte bir sabah... Çekiyoruz kürekleri, bizi durmaksızın geçmişe sürükleyen akıntıya karşı.
Sayfa 192Kitabı okudu
Elias Canetti ölümden korkardı, ondan nefret ederdi. Yaşamı boyunca ölümle savaşmıştı. İnsanlık için olağan olan ölümü o kabullenemiyordu. Babası bir sabah kahvaltı masasında 31 yaşında aniden öldüğünde Canetti yedi yaşındaydı. O ileride bu olayı ölüme inatçı karşı çıkışının nedenlerden biri olarak gördüğünü söylemişti.
Sayfa 7Kitabı okudu
Türkçemin bu hale gelmesine, her gün bana Türkçe öğreten hocamın verdiği derslerle birlikte Misket Hanım ve hizmetçilerle yaptığım alıştırmaların büyük yardımı oluyordu. Fakat en büyük yardımı komşularımızdan birinin Mehmet ismindeki küçük çocuklarından gördüm desem yeridir. Onunla etrafı daha iyi tanımak için her sabah dolaşmaya çıkıyorduk ve
Bu geçip giden hayatta sonsuz olmaya değer ne kadar an ve saniye vardır? Gökyüzünde tan yerinin renkleri, yeryüzünde altın renkli bir sabah, çiçeklerle, kuşların cıvıldaşmalarıyla alkışlanan ilk aşk öpücüğü, sonsuza değin sürmeye lâyık değil midir?
İnsan, derin hayâller içinde kaybolup gittiği zaman, bütün sözcüklerin anlatamayacağı –ruha karşı şimşek gibi açıldığı anda biten– bir sonsuzluk gülümseyişi olmaya lâyık olmaz mı? Zavallı bellek! Günden güne yok olduğunu duyumsadığımız, vücut denilen şu toprak yığınının üzerinde durmadan yaşamaya çalışır durur. Hüzün verici bir bakışı yıllarca hatırlar. Bir sözü, bir gülüşü yıllarca saklar. Çevresinden baş döndürücü bir hızla geçen bütün anı ve üzüntüleri hemen kaydetmeye çalışır. Bu katlanılması güç çalışma ile bütün gücü ve dayanıklılığı kaybolunca, bize umut veren gelecek biter. Hayatımıza arkadaşlık eden geçmiş, unutuşun denizi içinde yok olur. O zaman, ağır yaralanmış bir asker gibi, bizi mezarın kapısında bırakarak işini terkeder.
ara ara güncellicem bu iletiyi paylaşıcam hakkımdaki dedikodulara yönelik.
Just say "siktir orospu" and keep going.
karşı cinsin gözünde beni düşürmek için beni karalayan sabah akşam benim dedikodumu yapan pick me orospuları kaale almıyorum. be geri zekalı mal orospular beni niye karalıyorsunuz ben napim sizin erkeklerinizi. benim sevdiğim var napim ben sizin fuckboddylerinizi. benim kocam var zaten. oğlum da var. erkeklerini ellerinden alırım diye korkuyorlar :) istesem alırım yatın kalkın dua edin ki ben onurlu bir leydiyim 👒 hanımefendiyim 🌷🌻
hade yallah kendinizi s!ktirmeye devam edin.
